ნინო ჟვანიას „მეკომოკონები, ანუ ძუიჰიცუ” ქმნის ამბისა თუ სამყაროს ერ თიანობის განცდას, რომელსაც განსაკუთრებით აძლიერებს თხრობის არაჩვეულებრივი სტილი და ტექნიკა. ჩანაწერების არსი, როგორც თავად იუწყება ავტორი ტექსტში, ქარის მოძრაობაშია. სწორედ ამ მოძრაობაში ირხევა და იკვეთება ხშირად შეუმჩნე ველი და თან საოცრად საჭირო წვრილმანები, რომელთა დანახვისკენაც გვიბიძგებს ავტორი. აქ მოთხრობილ უამრავ საინტერესო ამბავს, გარდა მოქნილი ენისა, რომელსაც თან სდევს მელოდიურობისა და მუსიკალურობის შეგრძნება, ამშვენებს ფოტოაპარატით დაფიქსირებული კადრებიც. სწორედ ამგვარი სინთეზით არის გაჯერებული ტექსტი, რომლის მეშვეობითაც ავტორი მკითხველს სხვადასხვა დროსა და სივრცეში ამოგზაურებს.