გადამფრენ ფრინველთა საზოგადოება და ბრძანა მან: ვიხილე დროისგან გაყვითლებული და ბზარშეპარული გოდოლი სვეტად დაყუდებული ცბიერ სილაზე უდაბნოსა შიგან. ყოველთა მქნელის მიერ დაგვირგვინებული მზის საათითა. ჭრელი, მოქნილი გველი იკლაკნება ციფრთა არაბულთა შორის და უკეთური აჩრდილი მისი მიჰქრის ჩვენს მშობელ მიწას შერწყმული ცივსა და უგულო უსასრულობაში განშორება-შეერთების ურყევ კანონს მინდობილი... და, ვითარცა წყეული, გარს უვლის გოდოლს ამას ათასწლეულობით მეურვე-ბერიკაცი, ცბიერ სილაზე საკუთარ გაკვალულს მინდობილი, დაგრეხილ ყავარჯენს დაყრდნობილი... და როკავს როკვას პირველყოფილს, საკვირთ საკვირი სილამაზითა ქალწული მზის ხვატსა თუ ვარსკვლავთცვენას ზიარი... და მით უახლოვდება საკრალურს... ციფრსა არაბულს, აღმნიშვნელს ჟამისა... დაბრუნებისა დასაბამისკენ!
დაცარიელებული ჰამაკი
ყველაფერი უგემრიელესი იყო ძვირფასო, წვნიანიცა და შემწვარი იხვიც შამპინიონებით, კომპოტზე აღარაფერს ვამბობ. – დინჯად თქვა გეომ.
სიმართლეს ამბობ,თუ გინდა მასია-მოვნო? ფეიმ ქმარს გამომცდელი მზერა მიაპყრო.
სიმართლეს,მაგრამ ლუკმა ძლივს გადამდიოდა ყელში.
რატომ? – დაინტერესდა ქალი და მრავალმნიშვნელოვნად შეხედა ქმარს.
უმაღლეს სამხედრო უწყებებზე ვფიქრობდი... გულისამრევია... თავდაცვის სამინისტროები რომ შეირქვეს. ცინიზმიც ამას ჰქვია!
რას ხედავ ამაში უცნაურს?
თავდასხმის სამინისტროების შესახებ თუ გსმენია? დარწმუნებული ვარ, არა. მაშინ ვისგან იცავენ თავს სახელმწიფოები?
ვისგან? – ბოლომდე ვერ ჩასწვდა გეოს აზრს ფეი.
თვალთმაქცობაა ყველაფერი... სისხლიანი ფულით, დემოკრატიული არჩევნებით შენიღბული... ხალხის საწვალებლად მოგონილი.
მაპატიე,მაგრამ ასეთ მშვენიერ საღამოს,ასეთი დამთრგუნველი ფიქრები? – შეაწყვეტინა ფეიმ.
ეს ყველაფერი ჩვენც გვეხება... ალბათ იმიტომ. – ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა გეომ.
უკვე შეგვეხო... – ნაღვლიანად დაეთანხმა მეუღლე, შემდეგ თითქოს გამოცოცხლდა, წითელი, სურნელოვანი ვაშლი აიღო ლარნაკიდან და გეოს გაუწოდა.
ვაშლი? ქალის ხელიდან? – პირზე ღიმილით ,,აღშფოთდა,,გეო.
რაში ხედავ პრობლემას? – გულწრფელად გაუკვირდა ფეის.
ბიბლიური გამოცდილება მალაპარაკებს, თუმცა გველს ვერ ვხედავ, მაგრამ ვგრძნობ,როგორ აქვს ყველაფერი შემოსალტული...
და როგორ ასავსავებს ორკაპა ენას. – ნაღვლიანად დაამატა ფეიმ და ვაშლი რატომღაც უკან დააბრუნა.
კარგი, მოვრჩეთ! ყავას ჰამაკში დავლევ. მაგარი მოხარშე, უშაქრო. თან ჩემი სიგარა, ასანთი და საფერფლე წამოაყოლე! ჰო, ცივი წყალიც!
არ სჯობს ეტაპობრივად? ბოლოს და ბოლოს რვაფეხა ხომ არ ვარ?
რად უნდა ამას რვაფეხობა,ყველაფერი ერთიანად დააწყე ლანგარზე და ორი ხელით...
სრული გენიოსი ხარ!
სრულამდე ორიოდე ფეხი მაკლია. – ნაღველშეპარული ხმით ჩაილაპარაკა გეომ. იქვე მიყუდებულ ყავარჯნებს დასწვდა,იღლიებქვეშ მოირგო,ხეიბრისთვის უჩვეულო სისხარტით წამოიმართა და ქვით მოკირწყლულ ბილიკს გაუყვა. ქვაზე მისი პროტეზების ყოველი მიკარება არაბუნებრივ ხმას გამოსცემდა.. და ეს ფეის აფრთხობდა მთელი არსებით.
მალე გეო განსაცვიფრებელი სილამაზის ბაღის ბოლოში მიმალულ ორ შავი ქლიავის ხეს შორის გაბმულ პერუანულ ჰამაკში ირწეოდა და უკვე ჰორიზონტისაკენ გადახრილ ფორთოხლისფერ დისკოს შეჰყურებდა მონუსხული. სიმყუდროვე სუფევდა ირგვლივ. გარშემო ჩარგულ ფერად-ფერადი ყვავილების სურნელს, დაუღალავ ფუტკართა ბზუილს და ფოთოლთა მსუბუქ შრიალს, სადღაც ძალიან შორს მიჰყავდა გეო... ახლა კი ის აქ არის... მაგრამ რის ფასად? ფეის კატისებრ მსუბუქი ნაბიჯების ხმა არ გამოპარვია და მის მოლოდინში თვალები მილულა.
ფეიმ, ქმართან უზადოდ ,,შეთამაშებულმა,,მშვენივრად იცოდა,რომ ვრცელ ბაღში ჩაკარგული, მიწის ეს პატარა ნაგლეჯი, ,,მათი ადგილი,, იყო. სწორედ აქ გრძნობდნენ ისინი თავს განსაკუთრებით კომფორტულად და აქ საუბარიც მუდამ განსაკუთრებულ ელფერს ატარებდა,იდუმალსა და ზებუნებრივს.
ფეიმ მრგვალი, მოწნული ლანგარი ჰამაკის წინ დაგდებულ, ზღაპრული ფორმის,კუნძზე დადგა და იქვე,ხასხასა გაზონზე მოთავსდა ფეხმორთხმით.
უკვე მოხვედი? – გამოცოცხლდა გეო, ლანგარი შეათვალიერა და გაბუტული ბავშვივით ჩაიბუტბუტა: კარგი იქნებოდა, ბოთლი ვისკიც გამოგეყოლებინა ხელს.. ოთახის ტემპერატურის..
ბაღის ტემპერატურისა არ გაწყობს? – ღიმილი ვერ დაფარა ფეიმ.
რა გაეწყობა... სად არის? – გეომ ხის კენწეროებს მიაპყრო მზერა.
მშვენივრად იცი,ნუ მაბრიყვებ!
ჰო,მართლა,გამახსენდა! აქ შეიძლება იყოს... ხედავ, არ შევმცდარვარ! მაგრამ აქ საიდან გაჩნდა? – კუნძის ფუღუროდან სკოტჩის გაუხსნელი ბოთლი გამოაძვრინა,უმალ გახსნა და მოსვა.
მეც მინდა. – გამოაცხადა ფეიმ.
პირველმა იმიტომ მოვსვი...
რომ დარწმუნებულიყავი,მოწამლუ-
ლი ხომ არ არის?
გამოიცანი. – ხმაში სითბოჩაღვრილ-
მა გეომ თითქმის ნახევრამდე ჩაცლილი ბოთლი მიაწოდა მეუღლეს.
ფეიმ თვალები დახუჭა და ისე გადაყლაპა რამდენიმე ყლუპი. ჯერ შეაცია, მერე სასიამოვნო ჟრუანტელმა სითბოსთან ერთად დაუარა მთელს სხეულში.
გეო, როგორც ყოველთვის, ყურადღებით აკვირდებოდა მაგარი სასმელის მიღების შემდეგ,ფეის ერთგვარ სახეცვლილებას,ნიჭიერი და ბუნებისგან განსაკუთრებული ხედვით დაჯილდოებული ქალის სხვა,არამიწიერ პლასტში გადანაცვლებას. გაკვეულ მომენტში, კი მის პროვოცირებასაც ახერხებდა ,,განსაკუთრებული საუბრების,, წარსამართად.
თავად ფეიც, ქმრის შინაგან სამყაროში ღრმადჩახედული,მშვენივრად გრძნობდა გეოს სპეციფიურ და იმავდროულად მის საკუთართან თანმხვედრ მისწრაფებას და, ერთი შეხედვით, მისგან მართული, თავის ინტერესს უფრო იკმაყოფილებდა _ ნაკლებს გასცემდა და
ჩუქება
