„…და მაინც, ღმერთო, რანაირია ჩვენი სიცოცხლე! ნატვრა ყოველთვის უფრო ლამაზია, ვიდრე სინამდვილე. ამიტომაცაა ალბათ, ოცნებებს რომ გულმოდგინედ ქსოვენ. მტკიცედ და მჭიდროდ, რათა მათმა მიუწვდომლობამ ვერ დაარღვიოს მათივე მარადიულობა. ჯანდაბას, თუ ისინი აუხდენელ ოცნებათა ვრცელი ნუსხაა და მათთან ერთად ადამიანებს სჭირდებათ სილამაზის გამოვლინებები თვალთა სანუგეშოდ - თუნდაც ისინი არ იყვნენ მათნი. სჭირდებათ ცნებებიც, მაცდუნებელი იდეები, ადეპტებად რომ აქცევენ მათ. ოცნებები კი ზოგჯერ ადამიანთა სახეს იღებენ, ისინი ვინმეში განსხეულდებიან და ქმნიან ხატს, დადგამენ კერპს, ხორცს შეასხამენ ქანდაკებას და ვაი, იმ გამოუსწორებელ მეოცნებეთა ბრალი, საკუთარი ქმნილებების ტყვეობაში უნუგეშოდ რომ კვდებიან“. ასე იწყებს თავის ახალ რომანს მორის როსტიაშვილი - „ლავანდის სურნელი“, სადაც ის მისთვის დამახასიათებელი გულწრფელობითა და თხრობის უჩვეულო მანერით უცნაურ ამბავს გვიამბობს სიყვარულზე. შეიძლება ითქვას, წიგნი ურიერთობებზეა და ამავე დროს ყველაფერზე. ერთი არაფრით გამორჩეული, თებერვლის ნესტიანი დღე თენდება, როცა მგზავრობის შემდეგ მყუდრო, პროვინციული საპორტო ქალაქის რკინიგზის სადგურზე მატარებლიდან ჩამოსული მთავარი გმირი, ანაზდად იაზრებს, რომ სამხატვრო ნივთები ვაგონში დარჩენია. იმის ნაცვლად, რომ რამე მოიფიქროს, საკუთარ თავზე მწარდება და მატარებელიც დაიძვრება. დგას გაქვავებული იმაზე ფიქრით, რომ როგორი მხატვარიცაა, საქმესაც შესაბამისი დაუდევრობით ეპყრობა.