"... შეიძლება ცხოვნებული იყოს ბედნიერი, როდესაც ახლობლები და ნათესავები ჯოჯოხეთში იქნებიან, ისინი ვისთანაც მათ აკავშირებდათ სიყვარული ამქვეყნიურ ცხოვრებაში? ეს რთული კითხვაა. როდესაც ჩვენ გვიყვარს ესა თუ ის ადამიანი, ჩვენ გვიყვარს იგი რაიმე სათნოებისთვის. ხოლო აღმდგარი ცოდვილები იქნებიან ცოდვისა და ბოროტების განსახიერება. ისინი დემონების დარი იქნებიან. ამიტომ ჩვენ მათ სიყვარულს ვერ შევძლებთ, ისევე როგორც ვერ შევიყვარებთ ჭირის ან ცოფის ბაცილას. წარმოიდგინეთ, თუნდაც უახლოესი ადამიანი რომ წარმოგიდგეთ გველის ან მორიელის სახით, ვერ შევძლებთ მის სიყვარულს, მეტიც, ძრწოლით დავიხევდით უკან. ასე იქნებიან სამუდამოდ ტანჯვისათვის განწირულნი. ისინი იქნებიან აღსავსე არა მარტო სასოწარკვეთილებითა და სევდით, არამედ სატანისტური ამპარტავნებითაც. ცოდვილის სული იქნება ანთებული ღმერთისა და სიწმინდის სიძულვილის ალით და ამ სიძულვილით ისინი სიამოვნებით დაწვავდნენ თვით ზეცას და სამოთხეს. სამოთხის ნეტარება – ესაა ღვთის სიყვარულისა და წმინდანთა ურთიერთსიყვარულის ნეტარება..." - ადამიანის ცხოვრება თავიდან-ბოლომდის სამსჯავროა იმის მიხედვით, რა გზას აირჩევს, რა საქმეებით დაკავდება და რას მიუძღვნის თავს. მსჯავრდებული მხოლოდ პატიმარი როდია ნაწარმოების ავტორისათვის, მჯავრდებულია ყოველი სულდგმული ბოროტების მთესველი და სამსჯავროს სულში ატარებს, ტანჯვით უმძიმესი ცოდვების გამო; ხოლო მისი მსაჯი თავად სინდისია, მწველი სინანულის გრძნობის აღმძვრელი, რომელიც სამუდამოდ გიკარგავს სულიერ სიმშვიდესა და ჭეშმარიტ ბედნიერებას.