როცა ათი წელი ტყუილში ცხოვრობ, რა გასაკვირია, რომ ყვე ლაზე მეტად ტყუილი გიყვარდება? როცა სინამდვილე გტან ჯავს, თავშესაფრად სიყალბე გრჩება, რადგან დედაც კი, რო მელმაც იცის, რომ მეტი აღარ შეგიძლია, დასამშვიდებლად მხოლოდ იმას გეუბნება, რომ "უნდა შეძლო!" და მოიტყუე, რამდენიც გინდა, დაფნეს ცხოვრება მაინც რეალ ობის - ყოველდღიურობის რუტინის ბორბალზე ბრუნავს: ჩაი - მამამთილს. ყავა - დედამთილს. სახლის დალაგება. ჭურჭლის გარეცხვა. სარეცხის გაფენა. სარეცხის ჩამოხსნა და დაუთოე ბა... და ისევ: ჩაი - მამამთილს; ყავა - დედამთილსა და მის დაქალს და... მერე ყველაფერი თავიდან... ნიკოლოზ ტოტოღაშვილის "ჩემი ადამიანი" იმ ქალის ამბავია, რომელსაც წაართვეს არჩევანის უფლება და ვინც დანებდა. მაგრამ განა არსებობს დანებება იმედის გარეშე, ან სიცოცხლე სურვილის გარეშე?