თავი 1 "ცხოვრების აზრი, ვფიქრობ, მის მშვენიერებაშია."
ვწერ წიგნს, რომელსაც პირადად მე მაშინ წავიკითხავ ხოლმე, როცა ზემოთ ხსენებულ სიტყვებში დარწმუნებული არ ვიქნები. აქ დაწერილ ყოველ სიტყვას ვუძღვნი ყოველ ადამიანს, ვისაც სჯერა ყოველი დღის მშვენიერების. პირველ რიგში კი, წიგნს ვუძღვნი ლაშა ზაალიშვილს, ადამიანს, რომელმაც დამარწმუნა ცხოვრების მშვენიერებაში.
კვლავ ვაგრძელებ ქველმოქმედებას!
"ცხოვრება მშვენიერია" ჩემი რიგით მე-4 წიგნია. კიდევ ბევრი ადამიანის გული მინდა გავახარო და დავანახო, რომ ცხოვრება მშვენიერია!
რედაქტორი: საქართველოს დამსახურებული ჟურნალისტი ნაზი მეშველიანი
დიზაინერ-დამკაბადონებელი:
რედაქტორისაგან
მკითხველის სამსჯავროზე წარმოგიდგენთ ახალგაზრდა მწერალ გიორგი ტაბიძის წიგნს "ცხოვრება მშვენიერია". ავტორი გვაცნობს ახალგაზრდა კაცის ისტორიას, რომელსაც სიყვარული დაეხმარა დაეძლია თავისი კომპლექსები და საუკეთესო მეუღლე, მოქალაქე და კარგი სპეციალისტი გამხდარიყო, დაერღვია სტერეოტიპიც და, მიუხედავად ყველა წინააღმდეგობისა, სიყვარულისთვის გაეღო გულის კარი. წიგნში გადმოცემულია მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი პერიოდი, ერთი ოჯახის ისტორია, სოციალური და ეკონომიური მდგომარეობა, ადამიანების ურთიერთდამოკიდებულება. შშმ- ეს არ არის განაჩენი და ყველას აქვს უფლება, იყოს ბედნიერი, იყოს ჩვენი ქვეყნის სრულფასოვანი მოქალაქე.
მწერალს სურს წარმოდგენილი წიგნით გვითხრას, რომ ნებისმიერი წინააღმდეგობის დაძლევა შესაძლებელია, როგორც პატარა, ტანმორჩილმა ბიბლიურმა პერსონაჟმა დავითმა დაამარცხა გოლიათი. დიახ, წიგნის მთავარი გმირი უსუსურობის, ჩაკეტილობის, უიმედობის გოლიათს ამარცხებს და სიყვარულით იმარჯვებს. სიყვარული კი სიცოცხლეს აგრძელებს და ვერავინ დაგიდგება წინ, როცა მიზნად გაქვს, შენთან ერთად სხვაც იყოს ბედნიერი და ამაში საკუთარი წვლილი უნდა შეიტანო.
მკაცრად ნუ განსჯით, რადგან ცხოვრება მშვენიერია და გზა დავულოცოთ ახალგაზრდა მწერალ გიორგი ტაბიძეს. წიგნს ვუსურვებ მკითხველის გულის მონადირებას, მკითხველს კი -მშვენიერ ცხოვრებას.
ნაზი მეშველიანი
პროლოგი
რომანით "ცხოვრება მშვენიერია" მსურს დავადასტურო, რომ ცხოვრება, მიუხედავად თავისი პრობლემებისა, მიუხედავად თავისი რთული გამოწვევებისა, მართლაც რომ მშვენიერია. მკითხველო, შეიძლება ამ წამს ულევი პრობლემა გაქვს, შეიძლება ბევრი დარდი და ფიქრი გაწუხებს, შეიძლება ამ წამს დამარცხდი და გგონია, რომ ვეღარასოდეს წამოდგები, შეიძლება ფიქრობ, რომ ცხოვრება უსამართლოა, ცხოვრება ტკივილის მომტანია, ცხოვრება არაფრად ღირს, მაგრამ ჩემი წიგნით მინდა დაგიმტკიცო, რომ ცხოვრება მშვენიერია. დიახ, მე ჩემსას ვცდი, ჩემსას გავაკეთებ და, თუ მომტირალი სახიდან შენს ღიმილს დავინახავ, მაშინ მივხვდები, რომ ჩემი შრომა ამად ღირდა. არ დაგიმალავთ და, მეც ბევრჯერ მიფიქრია, რომ ცხოვრება უაზროა, რომ დროებას აზრი არ აქვს; ბევრჯერ მეც დავუგდივარ ცხოვრებას, ბევრჯერ მეც მიტირია, ბევრჯერ მეც მიფიქრია ცუდ ამბებზე, მაგრამ არა და არა! როგორც ჩემი ნათესავი და ძმაკაცი ლაშა ზაალიშვილი იტყოდა: დროა ცხვირ-პირის ჩამოყრის ნაცვლად, ვიფიქროთ იმ წამზე, დავისახოთ ის მიზანი, რომლის მიღწევის შემდეგაც, ჩვენ ცხოვრების სიმშვენიერეზე დავფიქრდებით. ჩემი აზრით, თავად ცხოვრებაა ბედნიერება. ადამიანი ყოველ დილას კმაყოფილი რომ იწყებდეს, მისთვის გაცილებით ლამაზი იქნებოდა ცხოვრება; მაგრამ არა... ხშირად დროის მალე გასვლაზე ვფიქრობთ, ხშირად არ ვკმაყოფილდებით იმით, რაც გვაქვს; ხშირად ყველაფერი გვბეზრდება და საკუთარ თავებში ვიკეტებით. მაშინ კი ნამდვილად ვერასდროს ვერ შევიგრძნობთ ცხოვრების სურნელს. ჯერ საკუთარი თავი უნდა შევიყვაროთ, რომ შემდგომ ცხოვრებისა და ჩვენს ირგვლივ მყოფი ადამიანების შეყვარება ვცადოთ. აბა, რა აზრი აქვს დღეს, რომელიც ღიმილით არ ჩაივლის; აბა, რა აზრი აქვს დილას, რომელსაც დღის დაგეგმვაში არ გავატარებთ. აბა რა აზრი აქვს შუადღეს, თუ მას ახლის სწავლებაში არ გავიყვანთ. განა რა აზრი აქვს ღამეს, რომელსაც განვლილი დღის შეჯამებაში არ გავატარებთ. ეს ყველაფერი კი ღიმილითა და ცხოვრების სიყვარულით რომ გავაკეთოთ, ჩვენ გაცილებით უფრო მეტს შევძლებთ. ამის შემდეგ კი, სულ მალე მივაღწევთ მიზანს და ყველანაირი პრობლემის მიუხედავად, ჩვენ ბედნიერები ვიქნებით.
ნოდარ დუმბაძე თავის წიგნში "მზიანი ღამე" წერს: "ფუნიკულიორიდან ღამის თბილისი ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ჰგავს, და ისე ჰგავს, რომ გეგონებათ ზეცა დაბლა ჩამოვიდა, გულაღმა ამოტრიალდა და თქვენ ზევიდან დასცქერით. ყველა ნაცნობი ვარსკვლავი და თანავარსკვლავედი აქ არის, თქვენს ქვემოთ, დიდი და პატარა დათვის თანავარსკვლავედები, სასწორ-სამართალი, მარეხი, ირმის ნახტომივით დაღვრილი მსუბუქი ნისლი. შორს, უამრავი მოწყვეტილი ვარსკვლავებივით გაელვებული და ჩამქრალი მანქანის ფარები. ფუნიკულიორი კოსმოსში მოცურავე დედამიწას ჰგავს, რადგან დაბლაც ზეცაა, მაღლაც და ყველგან, ყოველი მხრიდან ზეცაა: უსაზღვრო, უნაპირო, დაუსაბამო, ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა და კიდევ მეტი, თქვენ თვითონა ხართ დედამიწა, პატარა დედამიწა, ცოცხალი, მსუნთქავი, ფიქრიანი, მეოცნებე, დაკარგული და გზადაბნეული თქვენი ბადალი, ყველა
ჩუქება
