მოთხრობები - ერთსა კაცსა ბლისკინელსა... სახლში სიბნელე და სიცივე დახვდა... და სიჩუმე... სამარისებურიო, გაიფიქრა, ალბათ, საბოლოოდ დაიდეს ბინა სიჩუმემ, სიცივემა და სიბნელემო... და თუმცა სხვას არც არაფერს მოელოდა, თუმცა აღდგომის შემდეგ ზიზი ვეღარ ჩამოვიდა, შეიძლება ითქვას, აქეთ აღარ გამოუხედავს, ზაფხულიც მოსკოვთან, რეზოს აგარაკზე გაატარეს, მაგრამ იგულისხმებოდა, რომ დღეს არა, ხვალ, ან როცა იქნებოდა, როგორც ლიზიკო ამბობდა, როცა გადაივლიდა ეს наваждение (ცდუნება, საცდური), ჩამოვიდოდა და კვლავ ჩონგურს სიმებს გაუბამდნენ, – თურმე ამაოდ ვარაუდობდნენ, გუშინდელმა შეხლა-შემოხლამ, კარის გამოჯახუნებამ და საბოლოო გადაწყვეტილებამ, ზიზისკენ აღარ მიეხედა და თბილისისკენ პირი არ ექნა, ახლა „ამ ბნელი ღამით“ სახლში მობრუნებულს, ეს უტყვი კედლებიც, ეს გაუვალი სიჩუმეც განშორების მაცნედ და დასტურად მოეჩვენა.
– ნუუ, ირაკლი, ნუუ, შენი ჭირიმე... – ევედრებოდა ქალბატონი ელენე.
– დედა! დედა! შენი ქომაგობა არ სჭირდება, არა, გესმიის?! – ყვიროდა ზიზი.
– მე ბოლოს მომიღებს ეს გაუგონარი ამბავი... – და ქალბატონი ელენე გულზე იკრავდა მომუშტულ მტევნებს, თითქოს ტაქიკარდია უნდა შეაჩეროსო.
– ასე აჯობებს... ყველასთვის ასე აჯობებს... – აშოშმინებდა ირაკლი, მხარზე ხელს ხვევდა, ცდილობდა დაერწმუნებინა: – ხომ არ შეიძლება ამ შეჯახებებს შევეწიროთ! – მერე კი თავქუდმოგლეჯილი გამორბოდა, რომ თელავის ავტობუსისთვის მიესწრო.
შეურაცხყოფის, ბრაზისა და სასოწარკვეთის მიუხედავად ეცოდებოდა ქალბატონი ელენე, თანაუგრძნობდა, ყოველთვის კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა თავის სიდედრთან, ამ ათი წლის მანძილზე კი, დედის სიკვდილის შემდეგ, განსაკუთრებით შეეთვისა, დედას აგონებდა ზრუნვითა და მოფერებით, ირაკლის დედას, მაიკოს, რომელსაც ყოველთვის ისე ახარებდა მათი ჩამოსვლა, ისე მოუთმენლად ელოდა; არადა ერთ შაბათ-კვირას რომ ირაკლი მოდიოდა თბილისში საყვარელ ცოლთან, მეორე კვირას ისინი ჩამოდიოდნენ, ხოლო არდადეგებისა და დღესასწაულების დროს ხომ სულ თელავში იყვნენ, – მაიკო განსაკუთრებით ემზადებოდა ხოლმე, იცოდა, ელენე დეტექტივებისთვის გიჟდებოდა და წინა დღეებშივე წავიდოდა წიგნებით გამოტენილ დიდ სახელგამში და აუცილებლად მოიძიებდა ახალგამოცემულ დეტექტივებს, სიმენონისა იქნებოდა, აგათა კრისტის თუ სხვა უცნობი ავტორებისა.
– ჩემო მაიკო, – ეტყოდა ხოლმე ელენე, – შენ რომ მასპინძლობა იცი, ტყუილია, რომელი ერთი ვთქვა, ნაირნაირი სასუსნავები თუ ეს ნაირნაირი დეტექტივები. ბედი ჰქონია ჩემს ზიზის, ბედი, ირაკლის აღარ ვამბობ, შენისთანა დედამთილი რომ შეახვედრა ღმერთმა.
– ჩემს შვილსაც ჰქონია ბედი, ჩემო ელენე, – ეტყოდა მაიკოც და ირაკლის და ზიზის შემხედვარეს გული სიამით ევსებოდა.
რა ბედნიერებაა, რომ ასე უყვართ ერთმანეთიო, ამდენი წლის მანძილზე ასე შეინარჩუნეს მღელვარება და სინაზე ერთმანეთის მიმართო. ჩვენი ცხოვრების წესია, დეიდა მაიკო, საფუძველი ჩვენი ურღვევი ბედნიერებისო, ეუბნებოდა ხოლმე ზიზი სიცილით თავის დედამთილს და გულისხმობდა იმას, რომ მათ თავიდანვე ასე არჩიეს, ირაკლი თელავში დარჩენილიყო, სადაც სკოლასა და ინსტიტუტში ისტორიას ასწავლიდა, ზიზი კი, პროფესიით ფილოლოგი, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, და ცხრილი გაენაწილებინათ ისე, რომ კვირის ბოლო ორივეს თავისუფალი ჰქონოდა. მაიკოს კიდევ რა ახარებდა და მალხაზიც ასე რომ შეეთვისა ზიზის, ნამდვილი დედასავით, ...პირველად კი, ირაკლიმ რომ ჩამოიყვანა თელავში, მალხაზი შვიდი წლის იყო მაშინ და როგორ ეჭვიანობდა, გამოიკრავდა კოპებს, გამობუშტავდა ტუჩებს და განზე დადგებოდა, აკი ბებიასაც შესტირა: რა კარგად ვიყავით, ბები, ჩვენ სამნი, რად უნდოდა მამას, რადა, ამ ზიზის ჩამოყვანაო, ალბათ, მე აღარ ვუყვარვარ და იმიტომო. არა, გენაცვალოს ბებია, ამშვიდებდა მაიკო, აი, ნახავ, თუ უკეთესად არ ვიქნებითო. და მართლაც, სულ მალე, როგორ შეუყვარდა მალხაზსაც, როგორ ელოდა ხოლმე ზიზის ჩამოსვლას: ჩამოვა და ტყეში წავალთო, ჩამოვა და კარგ წიგნებს ჩამომიტანსო, ჩამოვა და ინგლისურს მამეცადინებსო, ბეზეიან ტორტს გააკეთებსო, ნაძვისხეს ერთად მოვრთავთ, ერთად ვითამაშებთ კიდეც და რა მხიარულად ვიქნებითო... ქალბატონ ელენესაც გამზრდელ ბებიაში ლამის აღარ არჩევდა. დიდი ზრუნვაც გამოიჩინეს, განსაკუთრებით მალხაზის სტუდენტობის დროს, მართლა შვილივითა და შვილიშვილივით უვლიდნენ, არც არსად გაუშვეს თავისგან, არც საერთო საცხოვრებელში და არც ღვიძლ ბიძასთან, დედის ძმასთან, როდამის, ირაკლის პირველი ცოლის ალალ ძმასთან. მერე ასპირანტურაშიც რომ სწავლობდა მოსკოვში, იქაც ზიზის ძმასთან, როგორც ნამდვილ ბიძასთან, მოსიყვარულე და მზრუნველ ბიძასთან, ისე ცხოვრობდა. ზიზის ძმა, რევაზი ბიოლოგი იყო, გენეტიკოსი, და სწორედ იმან მისცა გზა მალხაზს, მისი მეცადინეობითა და ხელშეწყობით გაგზავნეს მალხაზი ამერიკაში, ...და აგერ ახლაც, ისე არ დარეკავს ბოსტონიდან, პირველ რიგში ზიზი და ბებო ელენე არ მოიკითხოს, მამას სული არ ჩაბეროს, რა იქნება, ჩამოხვიდეთ, რამდენი ხნითაც გინდათო, ...და განა მალხაზის ზრუნვით არ არის, თავისიანებს რომ ამაგს უფასებს, და ამ სასტიკი გაჭირვების
ჩუქება
