თინი ივნისის მზიან დილას ყურმილის მეორე ბოლოდან მანანას სიგარეტისგან ჩახლეჩილი ხმა გაისმა.
– ნანიკო, გავიგე თინის კავალრის ამბავი. გადასარევი ბიჭი ჩანს, მოსალოცად გქონიათ საქმე, გენაცვალე. მაგას გვიმალავდით?! რაო, მერაბიკო როგორ შეხვდა სასიძოს? ისე, ერთი სიტყვა რანაირად არ დაგცდა, ჰა?! თამრიკოსგან უნდა ვიგებდე ამ ამბავს?
– რას ამბობ, მანანიკო, გენაცვალე, რა კავალერი?! პირველად მესმის!
დედა სკამზე ჩამოჯდა. ნერვიულად შეიწმინდა ხელები წინსაფარზე.
– ვერ დავიჯერებ ახლა, რომ არაფერი იცი.
– მართლა არ ვიცი, არაფერი უთქვამს ამ ბავშვს ჩემთვის, გადამრევს, რა...
– გეუბნები, თამრიკომ ნახა ამას წინათ ერთად ქუჩაში. მზიამაც დაინახა ვერაზე. სულ ერთად დადიან. თამრიკოს კლასელის შვილია, ლელი ნადირაძე ხომ გახსოვს. ჰოდა, ლელის ბიჭია, ვატო. სხვათა შორის, სამედიცინოზე სწავლობს, ვიფიქრე, მერაბიკოს სტუდენტი ხომ არაა და მისგან ხომ არ გაიცნო თინიკომ-მეთქი. როგორც ამბობენ, გადასარევი ბიჭია, მართალია, უბრალო ოჯახიდანაა, მაგრამ დედამისი წესიერი გოგოა და გადაჰყვა ამ ბიჭის აღზრდას. ხომ იცი, როგორც ხდება ხოლმე, უმამოდ გაზრდილი დედისერთაა. ჰოდა, ლელის უთქვამს თამრიკოსთვის, მგონი, ძალიან სერიოზულად არის საქმეო. ვატო გადარეულია ამ გოგოზე და უკვე მის ცოლად შერთვაზე ფიქრობსო.
ტაფაზე ყიყლიყო აშიშხინდა. გვერდები ზედმეტად დაებრაწა კვერცხში ამოვლებულ პურს, სამზარეულოში დამწვრის სუნი დადგა. დედაჩემი ჯერ ფანჯარას ეცა და ბოლომდე გამოაღო, შემდეგ დაბნეულმა გაზქურის წმენდა დაიწყო, მაგრამ ტაფის გადადგმა ვერ მოიფიქრა. ოფლი ასხამდა, კუპრივით შავი, ოფლისგან დანამული თმა შუბლზე ჩამოჰყროდა.
იქვე ვიდექი, შაქრიან ყავას ვთქვეფდი ჭიქაში.
– კარგი, მანანიკო, გადმოგირეკავ, დაველაპარაკები თინიკოს.
ყურმილი დაკიდა. აწითლებულმა შემომხედა. გაურკვეველი გამომეტყველების ელფერმა გადაუარა სახეზე – გაკვირვება, მრისხანება, სირცხვილი, ბრაზი ენაცვლებოდა ერთმანეთს...
– მანანა რატომ უნდა მეუბნებოდეს, გათხოვება რომ გადაგიწყვეტია?!
ყავის ჭიქა კინაღამ ხელიდან გამივარდა, ძლივს შევიმაგრე. გავოგნდი.
– რა გათხოვება? ვის... მე?
– თინი, ვინაა ის ბიჭი, ვისთანაც ერთად დადიხარ?
– ააა, ვატო, ნინის ბიძაშვილი. მერე?
– მერე ჩვენ არ უნდა ვიცოდეთ?
– რა უნდა იცოდეთ, დედა, არაფერი ხდება. უბრალოდ, რამდენჯერმე გავისეირნეთ.
– რას ჰქვია, უბრალოდ ისეირნეთ? უბრალოდ სეირნობა ვიღაც ბიჭთან ერთად რას ნიშნავს?
დედაჩემის ნათქვამზე ჟრუანტელმა დამიარა. უცებ თავი დამნაშავედ ვიგრძენი, მაგრამ ვერ მივხვდი, ვის წინაშე ვიყავი დამნაშავე – ვატოს წინაშე, რომ არ მომწონდა და სასეირნოდ მაინც რომ გავყევი? (იქნებ ცოტათი მაინც მომწონდა? მაგრამ არც იმდენად, რომ რაიმე სერიოზულზე მეფიქრა, მით უმეტეს, ქორწინებაზე) თუ დედაჩემის წინაშე, საქმის კურსში რომ არ ჩავაყენე?! ან იქნებ, მანანას წინაშე? მუცელში ამტკივდა.
რამდენიმე თვის წინ ჩემი მეგობრის, ნინის დაბადების დღეზე გავიცანი ბიჭი, სახელად ვატო. სუფრასთან რომ ვისხედით, თვალს არ მაშორებდა. ისე მაშტერდებოდა, თავს უხერხულად ვგრძნობდი. შემდეგ აივანზე გამომელაპარაკა. რამდენიმე დღის მერე დამირეკა, ვატო ვარ, ნინის ბიძაშვილიო. არ ავღელვებულვარ. ჩემთვის ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო, დიდი ინტერესი არ გამჩენია მის მიმართ. შავგვრემანი, საშუალო სიმაღლის, კეხიანი ცხვირით. არაფრით გამორჩეული. უბრალოდ, უხერხულობისგან დავიბენი – ვერ ვხვდებოდი, რა უნდოდა, რატომ მირეკავდა ან რა მეპასუხა. სულ რამდენიმე წუთი ვისაუბრეთ.
– რას შვრები?
– რავი, შენ?
– რავი...
დავიშალეთ.
მერე სამედიცინო უნივერსიტეტის ეზოში შემხვდა. მეც აქ ვსწავლობო. მე მამაჩემს გავუარე, პანაშვიდზე უნდა წავსულიყავით ერთად.
ისევ დარეკა.
და ისევ:
– რას შვრები?
– რავი, შენ?
– რავი... მოდი, გავისეირნოთ.
– მოდი.
მანამდე არასდროს მისეირნია ბიჭთან ერთად. ფორიაქის გარეშე შევხვდი. ზედმეტად სარკეშიც კი არ ჩამიხედავს, არც თმა დამივარცხნია. ჩავიცვი ჩემი საყვარელი კედები, მოვიხურე კუბოკრული პერანგი ჯინსზე, ჩამოვიკიდე ჯინჯილები და შევხვდი.
სულ ცოტა რამ ვიცოდი მის ოჯახზე, მუსიკალურ გემოვნებაზე, უბნის ძმაკაცებზე, სამედიცინო ინსტიტუტში ჩასაბარებელ გამოცდებზე. არც დიდად მომწონდა, არც არ მომწონდა. სახლში დაბრუნებულს, არ მენატრებოდა, ღამით მასზე ბევრს არ ვფიქრობდი და არც მესიზმრებოდა. მომწონდა, უბრალოდ, სეირნობა, ხან ნელა და ხან ჩქარა, თბილისის მშვიდი ნიავი, აფეთქებული გაზაფხული ქუჩაში და უდარდელი საუბარი არაფერზე.
– ვინაა ეგ ბიჭი?
– ხომ გითხარი, ნინის ბიძაშვილი. ნინის დაბადების დღეზე გავიცანი. სამედიცინოზე სწავლობს. ჩემზე ერთი წლით უფროსია.
– მერაბს უნდა ვუთხრა ყველაფერი... რანაირად მოახერხე, რომ ამდენი ხალხი აალაპარაკე?
ნეტავ ამ ხალხს სხვა სალაპარაკო არ ჰქონდა, ჩემი და ვატოს სეირნობის გარდა? ან რა სალაპარაკო ეგ იყო. მაგრამ იმ მომენტში, როდესაც დედაჩემი ამ ფრაზას მეუბნებოდა, თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, ვნანობდი, რომ ვატოს სასეირნოდ გავყევი.
– გიყვარს?
ჩუქება
