*** მაკას და მარიამს (ბაბას) – მიყვარხართ!
ჩემს დიდ ბებიას, მარიამ სარიშვილს რომ სცოდნოდა, მის შესახებ წიგნს დავწერდი, ცხადია, არ დაიჯერებდა.
იმ დღეს მე მისი მთელი ბღუჯა ფაფუკი, თეთრი თმა ხელში მეჭირა, რადგან გაბრაზებულმა მთელი ძალით მოვქაჩე – უმიზეზოდ. მახსოვს, არ გამიბრაზდა – ოთახის კუთხეში, სავარძელში დაჯდა და ფანჯარაში იყურებოდა. ისეთი ცხოვრება გაიარა, მე, სამი წლის ღლაპი, გავაოცებდი თმის მოქაჩვით?! მე კი ყოველთვის, როდესაც ეს მახსენდებოდა, სინდისი მაწუხებდა.
ეს წიგნი მას ეძღვნება – და არა მარტო! ეს წიგნი ეძღვნება უკლებლივ ყველა ადამიანს, ვინც ისე იცხოვრა, რომ არ გაბოროტდა.