პირველი სეზონი ნეტავ სად არის კიდევ ცა?
უძიროდ ლურჯი, ხალასი,
სწორედ ისეთი, როგორც შენია...
თბილისს ვერ აღწერ ბოლომდე, წარმოუდგენელი ქალაქია. როგორც ლეგენდამ გადმოგვცა, ახლანდელი თბილისის ტერიტორია ძველად ტყით ყოფილა დაფარული. ქართველ მეფეს ვახტანგ პირველს , "კაცს ახოვანს აღნაგობით და სიმამაცით გამორჩეულს", რომელსაც სპარსელი, შიშისგან თავზარდაცემული მტერი "მგლისთავას, გორგასალს" უწოდებდა, ტყეში ხოხობი დაუჭრია. სწორედ ეს დაჭრილი ხოხობი ჩავარდა ბუნებრივად ამომავალ ცხელ წყალში და ამის შედეგად წარმოიშვა იქ თბილისის მშენებლობის იდეა.
საუკუნეები გავიდა, ქალაქიც წამოიზარდა. გოგირდის აბანოები და მტკვრის გარშემო არსებულ კლდეებზე აშენებული აივნიანი სახლები ქალაქის კოლორიტად იქცა.
ვახტანგ პირველის აშენებული ქალაქი, მრავალგზის გააცამტვერა მტერმა, მაგრამ ასევე მრავალგზის იქნა აღდგენილი, თავიდან აშენებული, როგორც იტყვიან ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე ფერფლიდან აღმდგარი.
მეოცე საუკუნის ბოლო ათწლეულის შემდეგ, ნელ - ნელა ქალაქმა გაგიჟება დაიწყო. ჯერ ხმაურს უმატა, შემდეგ ძალზედ აჭრელდა . პერიფერიები მიიერთა, მაგრამ მაინც ვერ გაძღა, იზრდება კიდევ და კიდევ არადა თბილისი ჩავარდნილი ადგილია, ეგრეთწოდებული ქვაბული, როგორც ჩანს საერთოდაც არ უყვარს მავანს თავისუფალი სივრცე, კეთილმოწყობა და საერთოდ საკუთარი სახლის ცხვირის გარეთ გამოყოფა. მთავარია ფული ჰქონდეთ და დიდი ფართობის მქონე ბინა აიშენონ სადმე თბილისში, თანაც სასურველია ცენტრალურ, მოდურ უბანში.
გაუმაძღარი ინვესტორები გარიგებებს დებენ მიწათ მფლობელებთან და მშენებლებთან. აკონწიალებულია მთელი ქალაქი უზარმაზარი შენობებით. არავინ ინტერესდება მშენებლობის ხარისხით, არც ინფრასტრუქტურული განვითარება და არც ურბანული განვითარება, განვითარებული ქვეყნების სტანდარტები და ნორმები უხეშად უგულებელყოფილია. ყველანაირი ტიპის შენობა, საცხოვრებელი კორპუსი და სართული პოულობს მაინც თავის პატრონს. როგორც ალხანას ჩალხანა არ დაელევა ისე. ჰოდა აი ასე ვაი უბედურებასავით "შენდება ქალაქიც და მშენებელიც". ფასადები იმსახურებენ აღნიშვნას, ზოგი ლურჯია, წითლებიც გვხვდება, რუხებიც, მრავლადაა ჭრელებიც; შუაგულ თბილიში, საბურთალოზე ჟიული შარტავას ქუჩაზე ელიტარული კორპუსი დაასრულეს და შავად შეღებეს, მერიის შენობასთან სულ ახლოს. წინა კორპუსი შეიძლება ზებრასავით ხაზებიანი იყოს და მოპირდაპირე კი ალისფერი. სრული ანარქიააა,მაგრამ რას იზამ მოსწონს მავანს!...
შენი საკუთარი საძინებლის ფანჯრიდან, ვიღაცის ოთახს, ტრიკოტაჟს, ლოგინს და სკამს გასცქერი. არც იმას რცხვენია არც შენ. ეჩვევა ადამიანი ყველას და ყველაფერს, მთელი ქვეყნის მოსახლეობის დაახლოებით ნახევარი, ან შეიძლება მეტიც დედაქალაქშია. არ გინდა ამდენი დაიტიო, ხოდა გადაითელა საწყალი ქალაქი, გაიბუღა, გასკდომაზეა. აღარც ჰაერი, აღარც სიმშვიდე. მანქანა მანქანას მოსდევს, საცობი ერთი ქუჩიდან მეორეზე გადადის, დაუსრულებელი რიგებია. ძალიან ბევრი ნაკლი შეიძინა თბილისმა.
სამოქალაქო ტრანსპორტი ხომ უკვე კარგა ხანია ქალაქის "აქილევსის ქუსლად" იქცა.
ავტობუსში მუდმივად ფეხზე უნდა იდგე, თუ გაგიმართლა უვნებელი გამოხვალ, ან არადა ნაომარივით. ზოგიერთი ჭკვიანი ადამიანი ფეხით გადის ერთ-ორ გაჩერებას, რათა ავტობუსის ბოლო გაჩერებაზე ცარიელ სკამზე დაჯდეს და ისე იმგზავროს.
სწორედ ასე მოიქცა ამ დილას ვილიამ ნააკტგებორენი (William Naaktgeboren). დაჯდა ავტობუსის სავარძელში და დროის გასაყვანად ამოიღო თავისი მრავალფუნქციური მობილური ტელეფონი. სავარაუდოდ, ოცდათხუთმეტი წუთი მოუნდებოდა დანიშნულების ადგილამდე მისვლას. ჩართო დროის გასაყვანად თავისი ამ ბოლო დროს აკვიატებული მეკობრეების საგანძურის თამაშის მობილური ვერსია, 3890 -ე დონეზე იდგა უკვე რამოდენიმე დღეა. მაგრამ მერე იგრძნო, რომ ავტობუსი ძალიან ინჯღრეოდა, ხშირად ამუხრუჭებდა და შეეცოდა საკუთარი თვალები. ამ საუკუნის სენი, საშინელი თვალების სიმშრალე აწუხებდა. გაიხედა ავტობუსის ფანჯარაში, უკვე ფალარმონიას უახლოვდებოდნენ.
ვერის ბაღში, ჭადრაკის სასახლესთან, ყველანაირი ასაკის ადამიანები ირეოდა: ვიღაც ძაღლებს ასეირნებდა, ვიღაც დროის გასაყვანად დადიოდა, ჭადრაკზე მიმავალი სკოლის მოსწავლეები კი ენერგიულად მიაბიჯებდნენ. ახალგაზრდა ყმაწვილი გოგონასთან ერთად ხელჩაკიდებული ბედნიერი და ამაყი გამომეტყველებით, ყველასთვის ადვილი შესამჩნევი იყო. ლურჯი მონასტრის გუმბათიც მოჩანდა. იქვე ქართული ტაძრის გვერდზე, რუსული მართლმადიდებლური წმინდა ნიკოლოზის ტაძარიცააა. ეტყობა იქედან მოდიოდა სადად ჩაცმული მრევლის პატარა ნაკადი თავსაფრებით.
ვილიამს გაახსენდა პარიზი. მართალია, წარმოშობით ფრანგი არ იყო მაგრამ ამას რაღაც დიდ მნიშვნელობას სულაც არ ანიჭებდა. ამ უამრავ აზიელ, აფრიკელ და სხვა და სხვა ეროვნების ხალხის ნაზავში ისე გრძნობდა თავს, როგორც ევროპელი და მორჩა!
1811 წელი მიდიოდა, როდესაც ფრანგი ერის სიამაყემ, ლეგენდარულმა იმპერატორმა და მხედართმთავარმა ნაპოლეონ I ბონაპარტმა ნიდერლანდები დაიპყრო. უცნაური XIX საუკუნე ედგა
ჩუქება
