ასი - ხუთჯერ ასიდან
ანას ლექსების ერთ-ერთი, შედარებით სრული კრებული ხუთასამდე ლირიკულ ქმნილებას იტევს.
არადა, თითქოს, ბევრს არ წერდა.
სამაგიეროდ, მხოლოდ შედევრებს ქმნიდა.
ანას უფერული ლექსი არავის უნახავს.
ამიტომაც, ალბათ, არცერთი პოეტის „რჩეულის“ შედგენა ისე ძნელი არ არის, როგორც ანასი.
ასი ლექსის გამორჩევაც ძალიან ძნელია!
არანაკლებ ჭირს ამა თუ იმ პრინციპით მათი დალაგება.
უპირატესობა, ალბათ, მაინც „აზრობრივ“ პრინციპს უნდა მიენიჭოს და არა ქრონოლოგიურს: არა გვგონია, წლების და წლების შემდეგ, რაიმე მნიშვნელობა ჰქონდეს, როდის დაიწერა „შენ ისე ღრმა ხარ“, ანდა როდის (შესაძლოა, სულაც მოულოდნელ კონტექსტში) ითქვა ეს სტრიქონები: „არ შეველ ტაძრად, უწმინდური სადაც შევიდა“. მთავარია, რომ პირველი საქართველოს უკვდავების ახსნად და მარადიულ სიმბოლოდ იქცა, ხოლო მეორით პოეტის უცვლელი მრწამსი გამოიხატა.
ზოგჯერ, ერთმანეთისაგან „გეოგრაფიულად დაშორებულ“ ლექსებსაც ვერ განვაცალკევებთ.. მაგალითად, როცა ანა ბრიტანეთის იმპერიაზე წერს („...ვისგან თქმულა და ვისგან წერილა“...), სინამდვილეში, თავისი სამშობლოს ბედი ადარდებს და მის მპყრობელ საბჭოთა იმპერიას ეუბნება, არ გეგონოს, რომ სულ იარსებებო. ამიტომაც, ეს ლექსი ბუნებრივად ამოუდგება გვერდით იმ ლირიკულ ქმნილებას, რომლითაც პოეტი ანდრეი სახაროვის უსაფუძვლო ბრალდებას ეხმაურება.
ჩუქება
