სამზარეულო
მგონი, ამქვეყნად ყველა ადგილზე მეტად სამზარეულოები მიყვარს.
არ აქვს მნიშვნელობა, სად არის და როგორია — თუ სამზარეულოა და საჭმელი კეთდება, არ მოვიწყენ. კარგია, როცა სამზარეულო ფუნქციური და მოსახერხებელია — ყოველთვის არის რამდენიმე მშრალი, სუფთა ტილო; როცა იატაკის ფილები თეთრად ბზინავს.
თუმცა, ბინძური სამზარეულოებიც წარმოუდგენლად მიზიდავს — იატაკზე ბოსტნეულის ნაკუწები ყრია და ჭუჭყი ისეა გამჯდარი, რომ ფლოსტების ძირები მთლად გიშავდება. თან, თუ ეს სამზარეულო უჩვეულოდ ფართოც არის, ხომ მთლად უკეთესი. იქვე აღმართული უზარმაზარი მაცივარი პროდუქტით ისეა გამოტენილი, რომ ერთ ზამთარს თავისუფლად გაგატანინებს. სწორედ ასეთი მაცივრის ვერცხლისფერ კარს ვიყავი მიყრდნობილი. ცხიმით მოთხვრილ გაზქურასა და ჟანგმოკიდებულ დანას თვალი რომ მოვწყვიტე და მაღლა ავიხედე, იქ, ფანჯრის მიღმა, ვარსკვლავი ეულად ლიცლიცებდა.
მხოლოდ მე და სამზარეულო დავრჩით. — ვგონებ, ამისთანა ფიქრი ოდნავ მაინც ჯობია იმ აზრს, რომ სულ მარტო ვიყავი დარჩენილი.
დაღლილობისგან მისავათებულს ხშირად აღფრთოვანებით მიფიქრია, სიკვდილის დრო როცა მომიწევს, სიამოვნებით დავლევ სულს სამზარეულოში მეთქი. არ აქვს მნიშვნელობა, სიცივესა და სიმარტოვეში, თუ ვინმესთან ერთად, თბილ გარემოში, მთავარია, სამზარეულოში ვიყო და სიკვდილს ბოლომდე უდრტვინველად შევხედავ თვალებში.
სანამ ვატანაბეს ოჯახი შემიფარებდა, ყოველ ღამეს სამზარეულოში ვიძინებდი.
სადაც უნდა ვყოფილიყავი, ყველგან საშინლად მიჭირდა ძილი. ერთ დილას კი აღმოვაჩინე, რომ ჩემდა უნებურად, კომფორტული ადგილის ძიებაში ოთახიდან სამზარეულოსკენ გადამენაცვლა და მაცივრის გვერდით ტკბილად ჩამძინებოდა.
მიკაგე საკურაი მქვია. მშობლები ადრეულ ასაკში გარდამეცვალნენ და პაპა-ბებიამ გამზარდეს. მე-7 კლასში რომ გადავედი, პაპაც მომიკვდა და მას შემდეგ ქვეყნად მხოლოდ მე და ბებია ვიყავით ერთმანეთს შერჩენილები.
ცოტა ხნის წინ ბებიაც აღესრულა. თავზარი დამეცა.
უნებლიეთ გამახსენდებოდა ხოლმე, რომ ის, რასაც ოდესღაც ოჯახი ერქვა, წლიდან წლამდე, ერთი მეორის მიყოლებით ხელიდან გამომეცალა, მარტოდ-მარტო შევრჩენოდი აქაურობას და გარშემო ყველაფერი სიყალბედ მეჩვენებოდა. მზაფრავდა იმაზე ფიქრი, რომ ოთახში, რომელშიც დავიბადე და გავიზარდე, დრო ძველებურად მიედინებოდა, მე კი სრულიად მარტო ვიყავი. სამეცნიერო ფანტასტიკას, ამოუცნობ კოსმოსურ უკუნეთს ჰგავდა ეს ყველაფერი.
გასვენების მერე სამიოდე დღე გათიშული ვიყავი. აუტანელმა დარდმა ცრემლი გამიშრო და ნება-ნება ძილისკენ მექაჩებოდა. სიჩუმითა და შუქით გავსებულ სამზარეულოში ლეიბი გავშალე, ლაინუსივით პლედში გავეხვიე და თავი ძილს მივეცი. მაცივრის როხროხა ხმა მარტოობისგან მიცავდა. აქ გრძელმა ღამემ მოულოდნელ სიმშვიდეში გაიარა და დილაც დადგა.
როგორც ჩანს, უბრალოდ, ვარსკვლავების ქვეშ მსურდა ძილი.
მინდოდა, რომ დილის სხივებს გავეღვიძებინე.
სხვა ყველაფრისადმი გულგრილი ვიყავი.
მაგრამ როდემდე უნდა ვყოფილიყავი ასე?! რეალობა ხომ გასაოცარია!
მიუხედავად იმისა, რომ ბებიამ საკმარისი ფული დამიტოვა, ეს ბინა ჩემთვის ზედმეტად ფართო და ძვირი იყო, ამიტომ ახალი საცხოვრისი უნდა მომეძებნა.
სხვა გზა არ იყო. განცხადებების გაზეთი ვიყიდე და თვალიერება დავიწყე. ამდენი ერთნაირი ბინის თვალიერებამ თავბრუ დამხვია. გადასვლის პროცესი თავის ტკივილი ყოფილა, ძალისხმევასა და ენერგიას მოითხოვს.
ძალაგამოცლილი ვიყავი, დღე და ღამე სამზარეულოში ძილისაგან სახსრები მტკიოდა, და ამ დროს — ჩემი სრულიად აბურდული აზრების წესრიგში მოყვანა, ბინების თვალიერება, ბარგი-ბარხანის გადაზიდვა, ტელეფონის შემოყვანა... — გადასვლის თანამდევი ათასგვარი პრობლემა მახსენდებოდა და სასოწარკვეთილებისაგან უფრო მეტად ვეძლეოდი ძილს. სწორედ ამ დროს, ზეციური მანანასავით, მოულოდნელად სასწაული მეწვია — გუშინდელივით მახსოვს ის ნაშუადღევი.
ზრრრრ! - უეცრად კარზე ზარის ხმა გაისმა.
ოდნავ მოღრუბლული დღე იყო. განცხადებების უგულოდ თვალიერება ყელში მქონდა ამოსული და რადგან ადრე თუ გვიან მაინც უნდა გადავბარგებულიყავი, ბაწრით ჟურნალების დასტებად შეკვრაზე ვიყავი კონცენტრირებული. დაბნეულობისაგან, სანახევროდ პიჟამებში გამოწყობილმა შემოსასვლელს მივაშურე, გასაღები გადავატრიალე და კარი გავაღე (კიდევ კარგი ყაჩაღები არ იყვნენ). კარში იუიჩი ვატანაბე იდგა.
— მადლობა, ამას წინათ რომ დამეხმარე. — ვუთხარი მე. ეს იყო ჩემზე ერთი წლით უმცროსი, სასიამოვნო ყმაწვილი, რომელიც გასვენების ორგანიზებაში ძალიან დამეხმარა. რომ ჩავეძიეთ, აღმოჩნდა, რომ ერთი და იმავე უნივერსიტეტის სტუდენტები ვიყავით. თუმცა, იმ პერიოდში მე უნივერსიტეტში აღარ დავდიოდი.
— არაფრის. ახალ ბინაზე გადაწყვიტე რამე? — მკითხა მან.
— ჯერ სრულიად ვერაფერი. — გამეცინა მე.
— ეგრეც ვიცოდი.
— შემოდი. ჩაით გაგიმასპინძლდები.
— არა. რაღაც საქმეზე მეჩქარება. — ღიმილით მითხრა. — უბრალოდ მინდოდა, მეთქვა, რომ დედას მოველაპარაკე და თუ გინდა, ცოტა ხნით ჩვენთან წამოდი საცხოვრებლად.
— ჰა? — აღმომხდა მე.
— მოკლედ, საღამოს 7 საათისთვის ჩვენთან გელოდები. აგერ, რუკაც.
— ჰა? — უნებლიეთ გამოვართვი ფურცელი, რომელზეც ხელით იყო დახატული რუკა.
— აბა
ჩუქება
