კარტი თამაშის ბოლომდე არ იყრება
საწოლზე იჯდა გოგია და მოწყენილად დაჰყურებდა მუხლებზე დალაგებულ ორმოცდაათ წელს გადაცილებულ ხელისგულებს. დიდი ხანია, აღარ დაუხედავს ბედისწერის ხაზებისთვის. ზოგი ძველი „გზა“ საერთოდ გამქრალიყო და მათ ადგილას ნაჯახდასმულივით ჩასერილი ბზარები შეამჩნია კანზე. ადრე უფრო ხშირად აკვირდებოდა ხოლმე ჭრილების კალაპოტს, სადაც წარსული თუ მომავალი ამბები იხაზება, სიტყვაც იკითხება იქ და ფერიც იცნობა დაგრეხილ ნაოჭებზე თვალის კარგად მიდევნებით. მარჯვენას თავისი გზა აქვს, მარცხენას - თავისი. არც უნდა იცოდნენ ერთიმეორის ასავალ-დასავალი და საქმენი... დახედა, უყურა ცოტა ხანს და ადგა ზანტად ლოგინიდან.
მესამე დღეა, გარეუბანში ცხოვრობს. ჯერ კიდევ დაუმთავრებელ, მშენებარე სახლში დაუთმო ძმაკაცმა ერთოთახიანი ბინა დასამალად. თავისი ახალგაზრდობის თბილისში ერთბაშად „დაიწვებოდა“, რომ იქაური არ იყო. თვითონ გოგიას „პახოდკაზე“ შეეძლო „დიაგნოზის“ დასმა, ვინ საიდან და მტკვრის რომელი სანაპიროდან მოატასავებდა. ეს ადრე. ახლა ბევრი ხალხი დაბუდდა ქალაქში და უბნელებად ერთმანეთის ამოცნობა დაიკარგა.
ამ ახალგაშენებულ დასახლებაში გარეთ გასვლა და სეირნობა სიამოვნებდა. თითქოს სხვა ქალაქში მოხვდაო, რომლის წესები, ხმები და სურნელი აღმოსაჩენი ჰქონდა. ფრთხილობდა, ბევრს არ დადიოდა, მოიმარაგებდა სიგარეტს, საჭმელ-სასმელს და მუდამ მტვრიანი, სატვირთო მანქანების გამონაბოლქვით დაბინძურებული ფართო ქუჩებით ბრუნდებოდა უკან და ადიოდა მეშვიდე სართულზე. სახლში ჯერ მეზობლებიც არ ცხოვრობდნენ, მხოლოდ რკინის კარები ეკიდათ საკუთარი ადგილ-სამყოფლის მოსანიშნად. ღამღამობით მოპირდაპირე, სანახევროდ დასრულებულ კორპუსში აცაბაცად ინთებოდა ფანჯრებში შუქი. დიდი სიშავეები მოჩანდა მათ დაშორებაში.
პატარა ოაზისი იყო ამოზრდილი ჯერ კიდევ ბეტონდაუგებელ შარაგზებზე. კორპუსებს შორის კოხტა სკვერი გაეშენებინათ ახალდარგული ხეებით, ბუჩქებით, გრძელი სკამებით, აიწონა-დაიწონათი, სასრიალოთი და მსხვილჯაჭვიანი, მორებით მრგვლად შეკრული ხუთი საქანელათი.
მის ოთახს ერთი ნაბიჯის გადადგმა აივანი ჰქონდა, სადაც აბოლებდა ხოლმე ხან სიგარეტს, ხან ძმაკაცის მოტანილ მოსაწევს. მოსაწევს საღამოობით ეტანებოდა, მზის გადასვლის შემდეგ. სწორედ ამ დროს იცოდა გამოჩენა სამმა თინეიჯერმა გოგონამ. გრძლად ჩამოყრილ საქანელებზე სხდებოდნენ, სიგარეტს დაუმალავად ეწეოდნენ და თმაგაშლილები, მიწაზე ღონივრად ფეხის დარტყმით ღამის ცაში აფრენილები, ერთმანეთს თავისას უყვებოდნენ. სიტყვები არ ესმოდა. არც აყურადებდა. მხოლოდ მათი სიცილი აღწევდა აივნამდე. ემთხვეოდა გოგოების მოსვლა და გოგიას აივანზე გადადგომა.
უკვე ბნელოდა, გოგიას მათი ხმა რომ მოესმა. ლოგინიდან ამდგარმა, ხელის მტევნები ღონივრად დაიქნია. თითქოს ხაზებში ამოკითხული ავი ბედი ჩამოიფერთხა, შორს განდევნა. გაეცინა საკუთარ ცრურწმენებზე, რა იცი, იქნებ ცუდი თვალით უყურა უწყინარ ანდა სულაც კეთილ მომავალ ამბებს. შეკეთებულ ტარიანს მოუკიდა და აივანზე გავიდა.
გოგოები საქანელებზე წამოსკუპდნენ. გემოზე ქანაობდნენ ჯაჭვებს ჩაჭიდებულები. ვიღაც ასაკოვანი ქალი შემოვარდა სკვერში. უკან მოსდევდა სამი-ოთხი წლის ბავშვს, რომელიც ალბათ გოგოების კისკისმა და საქანელების ქროლამ მიიზიდა და საერთო მხიარულობაში მოინდომა გარევა. ბოლო წამს მიუსწრო ქალმა და ხელში ატატებული, ერთ-ერთ საქანელას ბეწვზე ააცალა.
- ვახ, შენი! - აღმოხდა გოგიას. წკიპზე გადარჩა ბავშვი შეჯახებას. ამოისუნთქა. მოაჯირის კიდეს რიტმულად ეტაკებოდა მსუბუქად მუცლით. კარგია, რომ მაღალი მოაჯირი ჰქონდა აივანს. თავისი სოლოლაკის სახლშიც უყვარს ხოლმე ძველ, რიკულებიან აივანზე ბორგვა და ქუჩის თვალიერება. - ვახ, შენი! - გაიმეორა თავისთვის და გაჰყვა დაბოლილი აზრებით ამ შეძახილს. გაეცინა. მართლა „ვახ, შენი!“ ნებისმიერი ამბის დაწყება შეიძლება ასე: „ვახ, შენი!“ გავჩნდი, აქა ვარ, რამდენი ხანია უკვე. გათავისებული მაქვს გრძლად გაწელილი მოკლე დრო და ჟამი. „ვახ, შენი!“... ნახე, რა გადამხდა, ამბავი ძვირფასი და ხანდახან სასაცილო ანდაც ბრაზიანი... „ვახ, შენი!“ - ამოიტირებ გაჩენისას და ამოთქვამ დაბრედვისას ბოლო სიტყვებად... დააბიჩოკა ტარიანი. ფანჯრის რაფაზე შემოდო და ოთახში შებრუნდა. საწოლზე ჩამოჯდა. ტელევიზორი ჩართო. კაბელი არ იყო გაყვანილი და მხოლოდ ცენტრალურ, ეროვნულ არხებს აჩვენებდა. სწრაფად გადახტა არხიდან არხზე. სხვადასხვა პოლიტიკური პარტიის ერთი და იგივე აყეფებული სახეები ეკლებივით შეერჭო, დაუსუსხა განწყობა და ეგრევე გამორთო. ისევ აივანზე გავიდა. უვარსკვლავო ცას ახედა და თქვა: „დამიხატე ბატკანი“, - ძველი დაძახებაა. მისი შვილი, თამრო, ოთხი-ხუთი წლისა იქნებოდა. ერთ საღამოს ფუნიკულიორიდან ფოიერვერკებს აბრახუნებდნენ დაუზარლად. თამრომ მშობლები, გოგია და ქეთო და რამდენიმე წლით უფროსი ძმა, მიხო, აივანზე გაიხმო ზეიმის საყურებლად, ნაირ-ნაირ ფერებად აბრდღვიალებულ ცას ახედა და თქვა: „დამიხატე ბატკანი“ (ქეთო უკითხავდა მაშინ „პატარა უფლისწულს“). მას შემდეგ დასჩემდა ოჯახს დღესასწაულებისას ანდაც, უბრალოდ, კარგად მობერილი განწყობილებებისას, აივანზე გადადგომა და ყელმოღერებით „ბატკნის“ მოთხოვნა. იცოდა „ბატკანმა“ გამოჩენა, არაერთხელ დაუნახავს გოგიას. დროსთან ერთად გაიშვიათდა მისი გამოკრთომები და მხოლოდ შვილების თვალებში არეკლილს ხედავდა.
თამრო ახლა თხუთმეტი წლის არის, მიხო - ცხრამეტის... „და
ჩუქება
