საოცნებო მხარე

ნაწილი I - ქოლბი
1


ნება მიბოძეთ, გაგეცნოთ: მე ქოლბი მილზი ვარ, ოცდახუთი წლის გახლავართ და ზოლებად მოწნულ საკეც სკამზე ვზივარ სენტ-პიტ-ბიჩზე, ფლორიდაში, შუა მაისის ამ მშვენიერ შაბათ დღეს. პატარა ხელჩანთა-მაცივარი, გვერდით რომ მიდგას, ლუდითა და ყინულით არის სავსე, ტემპერატურა თითქმის იდეალურია, ნიავი კი ისე ძლიერ უბერავს, რომ კოღოები ვერ მეკარებიან. ჩემ უკან სასტუმრო „დონ სეზარია“, მოზრდილი ნაგებობა, რომელიც თაჯ-მაჰალის ვარდისფერ ვარიანტს მაგონებს. აუზიდან მუსიკის ჰანგები აღწევს ჩემამდე. ტიპი ნორმალურად უკრავს. შიგადაშიგ აკორდებს ახშობს, მაგრამ არა მგონია, ეს ვინმეს ადარდებდეს. რაც აქ ვზივარ, აუზისკენ ორჯერ გავაპარე თვალი და შევამჩნიე, რომ სტუმრების უმეტესობა კოქტეილზეა გადასული და ახლა ნებისმიერი რამის მოსმენა ესიამოვნებათ.
სხვათა შორის, მე აქაური არა ვარ. სენტ-პიტში ჩამოსვლამდე აქაურობის შესახებ გაგონილიც არ მქონდა. როცა შინ მკითხეს, სენტ-პიტ-ბიჩი სად არისო, ავუხსენი, ტამპიდან რომ ჯებირი იწყება, მაგის გადასწვრივ, სენტ-პიტერსბერგსა და ქლირუოთერს შორის, ფლორიდის დასავლეთ ნაპირზე-მეთქი. ამ ახსნიდან დიდი ვერაფერი გაიგეს. ხალხის უმეტესობისთვის ფლორიდა ორლანდოს გასართობ პარკებსა და მაიამის სანაპიროზე ბიკინებიან ქალებთან იგივდება, რომელთა გარდა კიდევ უამრავი ადგილია, მაგრამ არავის აინტერესებს. სიმართლე გითხრათ, აქ ჩამოსვლამდე ფლორიდა ჩემთვისაც შეერთებული შტატების აღმოსავლეთ სანაპიროზე ჩამოკიდებული ერთი უცნაური ფორმის შტატი იყო.
რაც შეეხება სახელდობრ სენტ-პიტს, მისი საამაყო შტრიხი თეთრქვიშიანი დიდებული სანაპიროა, რომელზე ლამაზი პლაჟიც ცხოვრებაში არ მინახავს. ოკეანის გასწვრივ მაღალი სასტუმროები თუ დაბალი მოტელებია, მაგრამ უბნების უმეტესობა ტიპური საშუალო ფენის საცხოვრისს ჰგავს, სადაც პენსიონერები და ლურჯსაყელოიანი მოხელეები ბინადრობენ, ხალხი კი ოჯახებით იაფად დასასვენებლად ჩამოდის. აქ, ჩვეულებრივ, სწრაფი კვების ობიექტებს, მაღაზიებსა და სპორტდარბაზებს შეხვდებით. ბევრ მაღაზიაში იაფი საპლაჟო აქსესუარები იყიდება, მაგრამ თანამედროვეობის ამ აშკარა ნიშნების გარდა, იგრძნობა, რომ დაბაში რაღაც მოძველებულიც არის.
უნდა ვაღიარო, რომ აქაურობა მომწონს. წესით და კანონით, აქ სამუშაოდ ჩამოვედი, მაგრამ, სინამდვილეში, შვებულებაში უფრო ვარ. სამი კვირაა ბობის „თის-ბიჩ ბარში“ კვირაში ოთხჯერ გამოვდივარ, მაგრამ მხოლოდ ორიოდე საათით, და დრო თავზე საყრელად მაქვს როგორც სარბენად, ასევე გასარუჯად, სხვას არაფერს ვაკეთებ. ასეთმა ცხოვრებამ მიჩვევა იცის. ბობის ბარში მეგობრული ხალხი შემოდის და, ცხადია, მსმელიც, როგორც „დონ სეზარში“, თუმცა დამფასებელი აუდიტორიის წინაშე გამოსვლას ვერაფერი შეედრება. განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუკი ვიტყვით, რომ დიდი არავინ ვარ - სხვა შტატიდან ჩამოსული ბიჭი, რომელმაც უმაღლესი სკოლის დამთავრებამდე ორი თვით ადრე შეწყვიტა სცენაზე ინტენსიური გამოსვლა. ბოლო შვიდი წელი კანტიკუნტად თუ დავუკრავდი, ისიც მეგობრებისთვის ან ახლობლებისთვის, როდესაც წვეულებას მართავდნენ, მორჩა და გათავდა. იმ დროს მუსიკას გატაცებად ვთვლიდი, თუმცა კი მიყვარდა. ყველაზე მეტად მუსიკის დაკვრასა და სიმღერების წერაში მსიამოვნებს დღის გატარება, მიუხედავად იმისა, რომ საამისოდ ნამდვილი ცხოვრება ბევრ დროს არ მიტოვებს.
ჩამოსვლიდან პირველი ათი დღე უჩვეულოდ გავიდა. პირველი ორი კონცერტი ისე წარიმართა, როგორც ველოდი - ბლომად ხალხმა მოიყარა თავი, რაზეც ვიფიქრე, ალბათ, ბობის „თის-ბიჩისთვის“ ჩვეულებრივი ამბავია-მეთქი. ადგილების ნახევარი გაიყიდა - ხალხს დაისით ტკბობა, კოქტეილის წრუპვა და საუბარი სურდა, მუსიკა კი საღამოს ფონად გასდევდა. მესამე კონცერტზე ყველა ადგილი შეივსო და წინა ორზე მოსულებიც ვიცანი. მეოთხეზე არამარტო ყველა ადგილი გაყიდულიყო, არამედ ხალხი მწკრივადაც იდგა, რომ ჩემი დაკვრა მოესმინა. დაისი უკვე აღარავის აინტერესებდა და ჩემი სიმღერების შესრულებასაც მთხოვდნენ. სანაპირო ბარში „69 წლის ზაფხული“, „ამერიკული ნამცხვარი“ და „ყავისფერთვალა გოგონა“ რომ ეთხოვათ, არ გამიკვირდებოდა, მაგრამ ჩემი მუსიკა? წუხელ კი იმდენმა ადამიანმა მოიყარა თავი სანაპიროზე, რომ დამატებითი სკამები ითხოვეს და ხმის გამაძლიერებლებიც დააყენებინეს. მზადება რომ დავიწყე, ვფიქრობდი, ჩვეულებრივი პარასკევის საღამოა-მეთქი, მაგრამ ბუღალტერმა რეიმ დამარწმუნა, უჩვეულო რამ ხდებაო. ფაქტობრივადო, მითხრა, ამდენი ხალხი ბობის „თისში“ არასდროს მინახავსო.
წესით, უნდა გამხარებოდა და, მგონია, ასეც მოხდა. მცირედით მაინც, მაგრამ ბოლომდე ჯერაც ვერ გავრკვეულვარ. ბოლოს და ბოლოს, სანაპირო ბარში შემთვრალი დამსვენებლებისთვის დაკვრა სულაც არ ჰგავდა მთელ ქვეყანაში სტადიონებზე გამართული კონცერტების ანშლაგს. წლების წინ, ვაღიარებ, ვოცნებობდი, რომ ვინმეს „აღმოვეჩინე“ - მგონი, ამაზე ყველა ოცნებობს, ვინც სცენაზე გამოდის, მაგრამ ეს ოცნება ახალაღმოჩენილი რეალობის სინათლემ შთანთქა. გული ამაზე სულაც არ მწყდება. ლოგიკით ვხვდები, რომ ის, რაც გვინდა, და ის, რასაც ვიღებთ, სრულიად განსხვავდება ერთმანეთისგან. ამას გარდა, ათ დღეში შინისაკენ უნდა ავიღო გეზი და იმავე ცხოვრებას დავუბრუნდე, ფლორიდაში ჩამოსვლამდე რომ მქონდა.
არასწორად არ გამიგოთ. ცხოვრებას სულაც არ ვემდური. საერთოდაც, რასაც ვაკეთებ, კარგად გამომდის, თუნდაც