თავი პირველი როცა ბარსელონას პირველად ნახულობ, შინ ხარ. ყველა კუთხე და უბანი, ქუჩა და მეტროსადგური შენი სახლია. თითქოს უცხო არავინაა, სახე უღიმით, განა იმიტომ, რომ ცხოვრება მართლა მშვენიერია, – ცხოვრება აუტანელია, ბოლოს და ბოლოს, ამას ხომ ყველა ვხვდებით – უბრალოდ, მათი ყოველდღიური ყოფითი პრობლემები შენსას არაფრით ჰგავს. შენ ერთი პატარა ღარიბი ქვეყნის მოქალაქე ხარ, მძიმე სოციალური და მენტალური პრობლემებით, შენი დილა ყოველდღიურ წვრილმანებზე ფიქრით იწყება, შეიძლება აივანზე გასულს მეზობლის აივნიდან გადმოგდებული ხახვის ნაფცქვენები დაგეყაროს თავზე. აქ კი დილა სანაპიროზე სირბილითა და მუსიკით იღებს სტარტს. „ოლა!“ – ღიმილით მოგესალმება სასტუმროს აივნის დროებითი მეზობელი, „ოლა!“ – ეტყვი შენც და უღიმი.
მშობლიურ ქალაქში კი შენი დილა ტელეფონზე ზარით შეიძლება დაიწყოს, მიუხედავად იმისა, რომ დილის 8 საათია, უცხო ხმა სრულიად აბსურდულ და ზოგად კითხვას დაგისვამს: „ასგვერდიანი წიგნის დაბეჭდვა რა ჯდება თქვენთან? ან, მაგალითად: „დღეს რომ ასორმოცდაათგვერდიანი სამეცნიერო კვლევა გადმოგიგზავნოთ სარედაქციოდ, გუშინ ხომ იქნება მზად?“ ბარსელონაში კი 8 საათზე საქმეზე არავინ დაგირეკავს, თუ რაიმე განსაკუთრებული არ ხდება, ან ქვეყანა არ იქცევა. ჩვენი დილები და საღამოები ერთმანეთს არაფრით წააგავს. მე, როცა პენსიონერი ვიქნები და სიკვდილისთვის განწირული, საღამოობით ტელევიზორის პულტით ხელში ჩამეძინება ხოლმე პარლამენტის პლენარული სხდომის ყურებისას, აქაური ასაკოვანი ადამიანები კი ხელჩაკიდებულები ისეირნებენ და საღამოობით კაფეში დასხდებიან. მხოლოდ ჯანმრთელობას ვერაფერს ვუზამთ, – აქ ყველას ერთნაირად გვეხაზება – ფრანგსაც, ესპანელსაც, ქართველსაც, აფრიკელსაც და ინდოელსაც. კუჭ-ნაწლავი და ნაღვლის ბუშტი ყველას გვაქვს. საოცარია, როგორი დაუჯერებელია ხანდახან რომელიმე კონკრეტულ დროსა და სივრცეში ჩვენი ყოფნა, როგორი უცხო და ახლობელი. შეიძლება ბარსელონის ცენტრში, სასტუმროს ნომერში იჯდე, სანატრელ ხედს გაჰყურებდე და იმდენად არ გჯეროდეს, რომ ეს შენ ხარ, სხეულიდან გამოხვიდე, საკუთარ თავსა და სხეულს გვერდიდან შეხედო და ისე პატარად მოგეჩვენოს, სულ ერთ ციცქნად, – ბავშვობაში რომ დიდი გეჩვენებოდა რაღაც ადგილები და შემდეგ, როცა გაიზარდე, დაგიპატარავდა, – დაახლოებით ისე. ქალაქის მთავარი ხიბლი ისაა, რასაც პირველივე შეხედვისას ვერ ვხედავთ. პატარა, არაფრით გამორჩეული უბნები, სკვერები, რომელშიც უბრალო ადამიანები ისვენებენ, ბავშვები და დედები სეირნობენ, ჩხუბობენ და რიგდებიან შეყვარებულები, მოედნები, უბნის მაღაზიები და რაც მთავარია, ერთი რომელიმე უბნის არასტანდარტულად ჩაცმული, ნირწამხდარი, უფულო მაცხოვრებელი, რომელიც, უეჭველია ამ უბნის უხსოვარი დროის მკვიდრია, რომელიმე სკვერს ყოველ დილას და საღამოს ცოცხით გვის, მაცხოვრებელთა ნარჩენებს აგროვებს, საღამოს უბნის პატარა მაღაზიაში პურსა და ძეხვის რამდენიმე ნაჭერს ყიდულობს და ცალობით ჩაის პაკეტებს, თუ ხურდა მორჩება. მას რამე ავთენტური, ყველასგან გამორჩეული ისტორია აქვს, რომლიდანაც ვერასდროს გამოვიდა და ამის გამო უბანში ყველა გიჟად მიიჩნევს – აი, ქალაქის ყველაზე მთავარი ხიბლი. ასეთს ბევრს ვიცნობ, მაგრამ ახლა არავინ მახსენდება, ფიქრობდა ფანჯარასთან მდგომი დედე. სასტუმროსაც არა უშავდა, გარეთ საშინელი სიცხე იყო, მაგრამ ოთახში ეს არ იგრძნობოდა.
აბაზანიდან წყლის ხმა მოესმა, ელის უკვე მოესწრო შხაპის ქვეშ შეხტომა. ამ ქალაქში ის მეორედ იყო და არ ჩქარობდა ქუჩაში გასვლას, მის დათვალიერებას მერეც მოასწრებდნენ. პირდაპირ ცენტრალურ და ხალხმრავალ ადგილას იქირავეს სასტუმრო. გრძელი და სწორი ქუჩა ორად იყო გაყოფილი, შუაში ფეხით მოსიარულეთა ფართო ბორდიურით, რომელიც, საბოლოოდ, სანაპირო ქუჩას უერთდებოდა პატარ-პატარა ნათელი კაფეებითა და ფერადი ქოლგებით. ქუჩაში ზოგს ნახატები გამოეტანა, ადგილ-ადგილ ნაყინის ფურგონები იდგა, ფერად-ფერადი ასორტიმენტით, უმეტესწილად კი სუვენირებით სავსე დახლები მოეწყოთ. მთელი მსოფლიოს ქალაქებიდან ჩამოსული ნაირ-ნაირი ადამიანები გაუჩერებლად მიდი-მოდიოდნენ. ეს ადგილი იმდენად გადაჭედილი იყო, ადამიანები ერთმანეთს გვერდს ძლივს უვლიდნენ. მაისში ყოველთვის ასეა. როგორც იტყვიან, ნემსს ვერ ჩააგდებ. დედეს და ელის განმარტოების დაუოკებელი წყურვილი კლავდათ. მარტო ცხოვრობდნენ, კაცმა რომ თქვას, მათ სახლში ხანდახან მისვლა-მოსვლას დიდი ხალხმრავლობა და სტუმრიანობა არ ეთქმოდა, მაგრამ იმდენად დაკავებულები იყვნენ, შვიდი წლის ცოლ-ქმრული თანაცხოვრების მანძილზე ერთმანეთის მობეზრების შანსიც კი არ მისცემიათ. მარტო დარჩენის სურვილი ხომ ერთ-ერთია იმ სურვილთაგან, რომლებიც ზოგადად გვაცხოვრებს და სიცოცხლის წყურვილს გვიმძაფრებს. აქ ერთმანეთისთვის ჩამოვიდნენ. ალბათ გიჟური თავგადასავლებით სავსე ორი კვირა სულაც არ ექნებათ. უწინ სპონტანური და ალალბედზე მიღებული გადაწყვეტილებების კორიანტელში პოულობდნენ ერთმანეთს, გარბოდნენ და იკარგებოდნენ. მაგრამ ახლა აღარ, აღარცერთი იყო ცხოვრების ამ ეტაპზე. სიმშვიდეში, დასვენებაში, ახალი ადგილების მონახულებაში, წვრილმანი სიხარულებითა და სიამოვნებებით ტკბობაში იპოვეს ცხოვრების გემო. ბედნიერება ხომ ერთი კონკრეტული ლამაზად შეფუთული ყუთი არ არის, ფერადი კანფეტებით სავსე, ერთხელ მოგართვან,
ჩუქება
