თავიდან ბოლომდე მოგონილი ამბავი ...აქ რა გინდოდა?.. ეს რა არის?.. სასაფლაოა?.. თუმცა, არა... ეკლესიაა... ვიღაც გეხება, მაგრამ ვერ ხედავ... აი, გამოჩნდა კიდეც... მღვდელია, მგონი... უჰ, რა კარგია... წყნარდები ცოტა... რაო?.. საფლავებზე არ იაროო... არა, როგორ გეკადრებათ... რა კადრება აგიტყდა ახლა... რასა ბრძანებთ... არა, ესეც არ ვარგა... ჰო, აი, ასე უნდა უპასუხო: მესმის, მამაო...
„ სიზმარი იყო?!. რა იყო?.. ჰა, ვინა ხარ?.. უჰ, მაკა, შენი... “
- სადაა გასაღები? - განჯღრევს მაკა.
- რა გასაღები? - ლუღლუღებ და ცდილობ, თვალები გახსნა.
- მანქანის. გრამი საჭმელი აღარ არის. წავალთ მე და გიო, ამოვიტანთ რამეს.
- ჩემი შარვლის ჯიბეში ნახე.
უცებ პოულობს, მაგრამ ლაპარაკს არ ამთავრებს:
- ნათია, ადექი შენც, ჭურჭელია დასარეცხი... ბიჭო, რას სვამდით გუშინ ამდენს, ძლივს ავაყენე გიო... გაგისკდეთ მუცლები.
- მორჩი წყევლა-კრულვას, დაგვაძინე, - გვერდს იცვლი და ზურგს აქცევ მაკას.
- აეთრიეთ ახლა, პირველი საათია.
შენი მოთმინების ფიალა ივსება. თვალდახუჭული ებღაუჭები ბალიშს და მაკას მიმართულებით ისვრი.
- დეგენერატო, - კივის მთელ ხმაზე.
- ანგელოზო, - პასუხობ გამომწვევად.
- არანორმალურები ხართ, - ჯუჯღუნებს და ოთახიდან გადის.
წევხარ გაუნძრევლად, თვალებს ვერ ახელ და ელოდები, როდის გაიღებს ხმას ნათია.
- ე, - გეძახის ბოლოს.
- ა?
- ნუ?!
- ჰო.
- ადე, რა...
- ვდგები, - ცალ თვალს ახელ წამით და გვერდით ლოგინზე ნათიას აჩეჩილ თმას ხედავ.
„ მესამე დღეა თუ მეოთხე?!. რა მომარბენინებდა აქ, თბილისიდან ას კილომეტრში?.. ეს პროვინციული სახის ნაკვთები, გრძელი ფეხები და დიდი ძუძუები?.. “
ისევ ახელ თვალს. ნათია მოძრაობს, ადგომას აპირებს:
- არ გამოიხედო, ვდგები.
- ისევ შიშველს გეძინა? - ეკითხები გაღიზიანებული.
- ხო. სადაა ჩემი ტრუსიკი?
- ჭაღზე კიდია.
- საად? - და, ჭერის მიმართულებით იყურება.
„ ფუ, რა დებილია “ , - ფიქრობ და თვალებს ხუჭავ.
- აი, ვიპოვე, - უხარია ცოტა ხანში, - არ გამოიხედო.
- სულელი ხარ.
არ გპასუხობს. ლოგინს აჭრიალებს. ალბათ, იცვამს.
„ როგორ შეიძლება მთელი ღამე გაატარო კაცთან და დილით მის წინაშე სიშიშვლისა შეგრცხვეს?! თანაც, თუ რამე აქვს დასამალი - სიფათი “ .
- შეგიძლია, შემომხედო, ჩავიცვი, - გესმის ფიქრში წასულს.
- საინტერესო აღარაფერია დასანახი, - თავს წევ ლოგინიდან.
- შენ მე მაინც არ მოგწონვარ, - იატაკზე დაგდებულ ბალიშს იღებს ნათია და შენს ფეხებთან დებს.
- აუჰ, ეჭვიანობა გვაკლდა.
- ეგრეა.
- რა, აქტის წინ და შემდეგ სიყვარულზე უნდა გეჩურჩულო?
- ოი, მართლა, - ახსენდება უცებ, - რა იყო დღეს ღამე, შუა იმაში ანეგდოტის მოყოლა რომ დამიწყე?!
- ხოო? - ეშმაკურად გეღიმება და წინ იხრები, ფეხებთან დადებულ ბალიშს ექაჩები, - რომლის?
- აი, ნიანგი რომ ნილოსში მიცურავს.
- მერე...
- რა ვიცი, სულ შენ გისმენდი მაგ დროს.
- აბა, რაზე ფიქრობდი?
- ვფიქრობდი კი არა...
- აბა, რას განიცდიდი?
- ნილოსში მივცურავდი, - გპასუხობს დამცინავად.
- ისე, კი გავხარ ნიანგს.
- შენ თავს შეხედე...
- მე ეგეთი ანეგდოტი არ ვიცი, - ამბობ ნაძალადევი სერიოზულობით, - გეშლები ვიღაცაში.
- როგორ არა, - იბნევა ბავშვივით, - ბეგემოტიც იჩითება... ზუსტად არ მახსოვს... ვისში უნდა მეშლებოდე?
- რა ვიცი, შეიძლება რომელიმე სოფლელი ბიჭი გადმოძვრა ფანჯრიდან.
- შეიძლება. შენ მაგასაც ვერ გაიგებდი, - წარბებს კრავს და ნამწვებით სავსე საფერფლე და ლუდის ცარიელი ბოთლი გააქვს ოთახიდან.
„ მესამე დღეა თუ მეოთხე?! აუჰ, გასკდა თავი... აღარ ვარ ჭაჭის დამლევი... “
არა, მაინც რა მოგარბენინებდა აქ, თბილისიდან ას კილომეტრში?! გიოს ვერ გაუტეხე ხათრი? ასე, ვითომ?! აბა, კარგად ჩაუფიქრდი! თითქოს ასეა, და ასეც არ არის... გთხოვა ძმაკაცმა (გიომ), მეგობარი გოგონა (მაკა) მინდა წავიყვანო ჩემს სოფელში, მარტოს არ უშვებენ და მისი დაქალი (ნათია) იქნებ შენ გაართოო. განა, არ უნდა წამოგეყვანა, მაგრამ... მაგრამ, მოდი, ერთი წუთით გამორიცხე ნათიას არსებობა და წარმოიდგინე, გიოს რომ ეთხოვა, მე და მაკა ჩაგვიყვანე სოფელში და იმავე საღამოს თბილისში მოუსვიო, როგორ მოიქცეოდი? წამოიყვანდი! ან მოიგონებდი რამეს და არ წამოიყვანდი! მთავარი ისაა, რომ ეს (წამოიყვანდი თუ არა) არ არის მთავარი. მთავარია... როგორ იყო? მაკას მარტო არ უშვებენ და მისი დაქალი იქნებ შენ გაართოო. მთავარი
ჩუქება
