Ecclesiasticus, ასევე ცნობილი როგორც ზირაქის სიბრძნე ან უბრალოდ ზირაქი (Σειράχ), ერთ-ერთი ასეთი წიგნია. მიუხედავად იმისა, რომ იგი კარგად იყო ცნობილი და ფართოდ გავრცელებული ახალი აღთქმის დროში, ის ყოველთვის არ განიხილებოდა ძველი აღთქმის წიგნების ანალოგიურად. ეკლესიასტიკოსი, როგორც ჩანს, დაწერა იესომ, ზირაქის შვილიშვილმა, ძვ.წ. 190-170 წლებში: მოძღვრება ცოდნისა და შემეცნებისა აღწერა ამ წიგნში იესო იერუსალიმელმა, ძემ ზირაქისა, ელეაზარის ძისა - אליעזר בן סירא בן ישוע (50:29). მას ასევე მოიხსენიებენ, როგორც იეშუა ბენ ზირაქს ან უბრალოდ ბენ სირას. ის იყო ცხოვრების ფილოსოფიური დამკვირვებელი, რომელიც ცხოვრობდა იერუსალიმში და კარგად ერკვეოდა ებრაულ წერილებსა და ტრადიციებში. ორიგინალი წიგნი დაიწერა ებრაულ ენაზე, ხოლო ბერძნული თარგმანი მოამზადა ავტორის შვილიშვილმა ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 132 წელს. ბერძნული გამოცემის პროლოგში მწერალი აღიარებს მიღებულ ებრაულ კანონს, როგორც „რჯულს, წინასწარმეტყველებებს და მამათა სხვა წიგნებს“. ამ სამჯერადი კატეგორიზაციის მიხედვით, მწერალი მიუთითებს, რომ ძველი აღთქმის კანონი დაფარულად ითვლებოდა და მისი წიგნი არ შედიოდა ძველი აღთქმის წიგნების სიაში. ამ მოსაზრებას მხარს უჭერს სხვა უძველესი ნაწერები, სადაც ჩამოთვლილია ძველი აღთქმის წიგნები და არ შეიცავს არცერთ მეორეკანონიკურ ან აპოკრიფულ წიგნებს. წიგნის საერთო სახელწოდება გამომდინარეობს იქიდან, რომ იგი გამოიყენებოდა ძველ სინაგოგაში მსახურებაში და ის პოპულარული იყო ადრეულ საეკლესიო შეხვედრებზეც კი. ეკლესიასტიკოსის წიგნი შედიოდა სეპტუაგინტაში, ძველი აღთქმის ბერძნულ თარგმანში, რომელიც დაწერილი იყო ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 250 წელს, ისევე როგორც ვატიკანის კოდექსი და სინაიტური კოდექსი (ორივე IV საუკუნიდან). სეპტუაგინტაში ჩართვისა და ადრეულ საუკუნეებში ფართოდ გამოყენების მიუხედავად, იგი არ შედიოდა ებრაულ კანონში და არცერთ ადრეულ ეკლესიას არ შეუტანია იგი კანონში 397 წ. ავგუსტინემდე. ეპიფანეს დროს 385 წ. ეს წიგნი სადავო იყო მისი დროის ებრაელებს შორის და ლაოდიკიის კრებამ ახ.წ. 363 წელს გამოტოვა წიგნი მის მიერ მიღებული წმინდა წერილების სიაში. მელიტონმა, სარდისის ეპისკოპოსმა 170 წელს, გადაწყვიტა რჯულიდან სადავო წიგნების გამოტოვება და ევსევი კესარიელმა თავისი რეკომენდაცია მისცა მელიტონს. კათოლიკურმა ეკლესიამ 1546 წელს ტრენტის კრების გადაწყვეტილებით ოფიციალურად დაუჭირა მხარი მეორე კანონიკურ წიგნებს, რითაც განამტკიცა კათოლიკური კანონი, რომელიც განსხვავდება ადრე მიღებული წმინდა წერილის კანონისგან. პროტესტანტების უმეტესობა კვლავ იცავს ძველ კანონს და უარყოფს მეორე კანონიკურ წიგნებს.