მამაჩემი გახდა
მამაჩემი გახდა. გაუხდა მკლავები. ბეჭები. კისერიც გაუხდა. და ჩამოეკიდა ზედ ტანსაცმელი. ზოგი თავისი. ზოგი ჩემი ძმის გამონაცვალი. ზოგიც ჩემი ქმრის. გახდა მამაჩემი და წვრილ კანჭებზე წამოცმულ შარვალში გაქრა.
ზამთრის ქურთუკში ხომ სულ დაიკარგა. ვიღაცის გამონაცვალი მანქანაც გაუფუჭდა გამხდარ მამაჩემს. დაჟანგებული გულიდან ზეთი გამოუვიდა და დადგა მანქანა.
აღარ ღმუის, აღარ თახთახებს, აღარც ქშინავს. და თითქოს ისიც გახდა მამაჩემივით და მიეგდო რვასართულიანი კორპუსის ძირში, ნაძვის ხესთან. დაღლილი. დაქანცული. მოიწყინა გამხდარმა მამაჩემმა. მაზუთიანი თითები გაუყარა ერთმანეთში და ჩამოჯდა ტახტზე, ვერაფერი გავუგე, ამის დედაცო. დედამ უთხრა გამხდარ მამაჩემს, ნუღარ მისტირი მაგ ჯართს, გავყიდოთ, ცოტა ფულს ხომ მაინც მოგცემენ... მაგრამ ენანება გამხდარ მამაჩემს ეს რეზინის ბორბლებზე შემდგარი ჯართი. იმიტომ, რომ მამა ფიქრობს, რომ ამ ჯართის გამოა ის ჯერ კიდევ საჭირო ჩვენთვის: ჩვენ რომ ვმუშაობთ, მამას დაჰყავს ჩვენი შვილები ხან სკოლაში, ხან ინგლისურზე, ხან ფიზიკაზე...ან როცა ყინავს, ქარი უბერავს და ჩემი კაცი ათასობით კილომეტრს იქითაა გადაკარგული, ამოიცვამს მამა გაქექილ ბოტასებს, ამოქოქავს ჟანგიან მანქანას, გაახურებს, გაათბობს და მე და ჩემს გოგოს სახლის კარამდე მიგვარახრახებს. ჰოდა, დედა, ვერ ჩააბარებს მამაჩემი ამ ჟანგიან მანქანას ჯართში, იმიტომ, რომ მე და ჩემს გოგოს გამხდარი მამაჩემიც გვჭირდება და ეს ჯართის გროვაც.
ჩუქება
