კარი პირველი წვიმს?
წვიმს!
ჩამოალპობს ახლა ხეებს, წალეკავს ცასა და მიწას, დააყენებს გუბეებს, დაალბობს გამხმარ ფოთლებს. იწკაპუნებს და იწკაპუნებს, იწკაპუნებს გაუთავებლად. რა გავა გარეთ?! რა აზრი აქვს წვიმაში გასვლას. სად უნდა წახვიდე?! დაიტბორება ქვაფენილი და ნაკადულებად იდენს წყალი, თან წაიყოლებს ფოთლებს. ერთი ქუჩიდან მეორე ქუჩამდე, ხის ნაფოტებსაც წაატივტივებს. ვერც ფანჯარას გამოაღებ. შეიძლება, წვიმის მდინარემ შენს სახლში შემოაღწიოს, შენს საბანში გაეხვიოს, შენს ბალიშზე მოკალათდეს. წვიმა სპობს სიმყუდროვეს, თუ მას კარს გაუღებ. მიხურე ეს ოხერი ფანჯარა. გესმის? თუ არ გესმის?! დახურე ეს წყეული ფანჯარა. დახურე ფანჯარა! დახურე! დაადუმე ეს წვიმა. ხომ იცი, არ შემიძლია ამ ხმის მოსმენა?! რაა? წვიმას ხმა არა აქვს?! წვიმის ხმა ისევე წამლეკავია, როგორც თავად წვიმა. ყველაზე სასტიკი მაინც მიხურულ ფანჯარაში მოყოლილი, წვიმას შერჩენილი ფარდაა, ქარში აფრიალებული, ფერდაკარგული, დამძიმებული, იატაკზე წვიმის პატარა გუბეს წარმოქმნის და ნესტის სუნს აყენებს.
ამიტომ არ ჩანს ლორას სახლში არც ერთი ფარდა. ფანჯარა კი მინის კედელია, რომელსაც მოხერხებულად გასწევს რკინის გორგოლაჭებზე მოსრიალე მექანიზმი. ტკაპ და ღილაკზე თითის ერთი დაჭერით შეწყდება ყველა ხმა, რომელიც წვიმას და ქუჩას მოაქვს.
ზარია კარზე.
– თქვენ ხართ, ლორა?
– დიახ!
– ქალბატონო, ჩამოვიდა თქვენი ბარგი და შემოვზიდავთ აწი, წვიმის გადაღებას ვერ დავუცდით ჩვენ.
– დიახ, დიახ, ბატონო! – ლორამ წელიდან თავშალი მოიხსნა და ავეჯის მაღაზიიდან ახლადმოტანილ, ჯერაც შეფუთულ სკამზე მიაგდო. წელი სტკივა. ასე იცის ნამგზავრზე. რამდენიმე დღე განძრევა უჭირს. მალამოს წრიული მოძრაობით ისვამს და ტკივილის გაყუჩებას ელოდება. ახლა კი დრო არა აქვს.
საკუთარი თავისთვის არ სცალია. ამ უსაშველო გადმობარგებას ბევრი ძალა და დრო მიაქვს.
სამკერვალო ფაბრიკა ზუსტად ერთ თვეში უნდა გაიხსნას.
ლორას ბინაში შემოაქვთ და შემოაქვთ ნივთები. ზოგ მათგანზე შავად აწერია fragile. ლორა მუშებს ამუნათებს, სიფრთხილისკენ მოუწოდებს. ხელს დირიჟორივით იქნევს – ეს აქ, ეს იქ, ეს აქეთ – აქეთ, ეს იქით – იქით. სულაც არაა რთული აქ მუშაობა. უზარმაზარი სატვირთო მანქანა ზედ მინის კედელთან დგას, ფართოდ გადახსნილი კედლიდან დაუბრკოლებლად ეზიდებიან როიალს, კარადებს, ჭურჭლით სავსე ყუთებს, ათას წვრილმანს.
გაუმართლა ლორას, წვიმა რომ შეწყდა. ქვის თეთრ იატაკს გამდნარი, ტალახიანი თოვლივით ეტყობა ჭუჭყიანი ნაფეხურები.
– ქალბატონო, გავწყდით წელში და... ნამეტანი ბევრია აი ყუთები, უნდა დაამატოთ თანხა, კი მერიდება, მარა...
– მე თვითონაც ვაპირებდი, დღის ბოლოს გადმოვრიცხავ.
– ხელზე არ გექნებათ? სამი დიდი შეკვეთა გვაქვს დღეს კიდო, – ეს თქვა ავეჯის გადაზიდვის სამსახურის წარმომადგენელმა და დაჭმუჭნილი ცხვირსახოცით ოფლი ჩამოიწმინდა. ნესტთან შერეულმა ოფლის სუნმა ლორას ნესტოებამდე მიაღწია, სასას აეკრო, ატმის კანმა რომ იცის ისე და საყლაპავში გადაიპარა. ლორას ხველა აუტყდა, კარგა ხანს ვერ ამოისუნთქა, მზიდავს მოუბოდიშა და საპირფარეშოში შეიკეტა.
– მაპატიეთ, წუხელ გვიან ჩამოვედი, გამოუძინებელი ვარ, თან ეს აკლიმატიზაციაც...
– მოიფიქრეთ რამე, ქალბატონო?
– დიახ, თუ შეიძლება, გააგრძელეთ, სხვა შეკვეთები გააუქმეთ. მინდა, ბარგი მთლიანად ამოალაგოთ, ავეჯი ამიწყოთ და ყველაფერს თავისი ადგილი მიუჩინოთ, ჰონორარზე არ იღელვოთ, ჩემთვის მთავარია, მალე დავლაგდე... რაც შეიძლება მალე.
სულ რამდენიმე ადამიანმა თუ იცის, რომ ლორა ბალკე ზაფხულის ერთ წვიმიან დღეს საცხოვრებლად ამ პატარა, ზღვისპირა ქალაქში გადმობარგდა და ბინა ზედ ბულვართან, ფერიცვალების №1-ში დაიდო. ორ ნაბიჯს გადადგამ და პირდაპირ ზღვის ნაპირზე აღმოჩნდები. რამდენიმე თვის წინ დაიწყო დიდი თეთრი სახლის გადაკეთება. ფასადი რამდენჯერმე გადაღებეს, გამჭვირვალე მასალით გადახურეს, პირველი და მეორე სართული მთლიანად მინის კედლებში ჩასვეს... ვინ აღარ ჩაერთო მშენებლობაში – კულტურის სამინისტრო, ქალაქის მერია, თვითონ პრეზიდენტიც კი ჩამოფრინდა და იქაურობა დაათვალიერა.
ქალაქში ათასი ჭორი დადის:
– ამერიკელმა მილიონერმა იყიდაო, პატარა სასტუმროს აშენებსო, ერთხელ ყოფილა აქ და ისე მოსწონებია, ისე გადარეულა და გაგიჟებულა, წელიწადში სამ თვეს აქ გავატარებო...
– არა, კაცო, რას მიედებ-მოედებიო, ამერიკელი მილიონერი კია არა, ვიღაც მსახიობმა უნდა იცხოვროსო, მოხეტიალე დასში ყოფილა, წლებია, ქვეყნიდან ქვეყანაში მოგზაურობს, წარმოდგენებს მართავს, ფული შეუგროვებია იმისთვის, რომ ეს სახლი ეყიდა, ახლა ჩამოდის და აქ გახსნის თეატრსო. უუფ, შენი ჭირიმე, ვის რად უნდა მაგის თეატრი, ჩვენიც ოხრად გვრჩებაო!... კაი, რაა, საიდან მოგაქვთ ეს ჭორები, აქ სახელოვანი ქალი ჩამოდის, Mamma della moda italiana, mago, leggendaria Laura Balke (იტალიელი მოდის დედა, ჯადოქარი, ლეგენდარული ლორა ბალკე (იტალიური).), ამაზე იტალიური პრესაც კი წერდა.
ჩუქება
