გელა ჩქვანავას მცირე რომანი „მანიფესტი“ ერთგვარ გრაფიკულ რუკასაც მოგვაგონებს, რომელზეც სიკვდილ-სიცოცხლის გადაკვეთის წერტილები მკაფიოდაა აღბეჭდილი. რომანის იდეური არქიტექტონიკა სწორედ ამ წერტილებს ემყარება – პერსონაჟების მოტივაციაც და ინსპირაციაც მათი დაძლევა, ამ ხილული თუ უხილავი საზღვრების გადალახვაა. ძარცვის დროს, არასრულწლოვანი ყაჩაღების მიერ მოკლული ახალგაზრდა კაცის (მანქანის პატრონის) გასვენებისწინა დღეები მის უახლოეს სანათესაოში ახალი სასიცოცხლო ვნებების და საბედისწერო ურთიერთობების დასაწყისად იქცევა. ექსტრემალური, არაკონვენციური სიტუაცია ახალ სახიფათო კავშირებს ბადებს, და რაც უნდა პარადოქსული იყო, სიკვდილის შიშის და სიცარიელის დაძლევის ძალა სწორედ ამ კავშირებში ჩნდება. მსუბუქი სარკაზმით და იუმორით სავსე თხრობა, მუდმივი დაძაბულობის სიხშირე და ფატალური დასასრულის მოლოდინი რომანს თვალმოუწყვეტლად საკითხავ ტექსტად აქცევს. „მანიფესტი“ ქალისა და მამაკაცის მარადიულ კონფლიქტს ეძღვნება, ომს, რომელიც ანგრევს კიდეც, თუმცა სიკვდილის შემდგომი სიცარიელის ჰარმონიად ქცევაც შეუძლია.