მეთევზის ამინდი ლუკა ბაქანიძე გამორჩეული ხმაა თანამედროვე ქართულ ლიტერატურაში. „რომელი ხარ სარდაფსა შინა“ მისი მეორე პროზაული კრებულია. ბაქანიძე დეტალების ავტორია – ის იმას ხედავს, რაც რიგითი თვალისთვის შეუმჩნეველია; ის იმიტომ გიყვება, რომ უხილავი დაგანახოს. თან ამას სიყვარულით აკეთებს. სხვანაირად შეუძლებელია, ადამიანის და ბუნების სიყვარულის გარეშე იმ სილამაზეს მიადევნო თვალი, როგორც ამას ავტორი აკეთებს და რასაც განსაკუთრებული მგრძნობელობა უნდა, რომ დაინახო. და ეს მგრძნობელობა ყველასთვის მოსახელთებელი ხდება ამ კრებულში შესული ტექსტების კითხვისას: აქ გრძნობ იასამნის სურნელს, რომელიც სახლს გაგონებს, აქ ისევ სულს გიხუთავს პანდემიის შეზღუდვები, რომელიც თითქოს დაივიწყე, აქ შენც ისე ესაუბრები ძაღლებს, თითქოს მათ მაგივრად ადამიანი გისმენდეს, აქ შენც ხვდები ბავშვობის მეგობრებს, თავად ბავშვებს, ბავშვივით გულწრფელ კაცებს, და რა თქმა უნდა, მეთევზეებს, მეთევზეებს, მეთევზეებს – ბავშვებს, ზრდასრულებს, მოხუცებს... მე არასოდეს მითევზავია, მაგრამ თვალწინ მიდგას ამ კრებულის ყველა მეთევზე. არც ის მგონია, ბევრი მეთევზე მწერალი დააბიჯებდეს დედამიწაზე. არც ის ვიცი, როგორია მეთევზისთვის საუკეთესო ამინდი, მაგრამ ვიცი, როგორი ამინდია ბაქანიძის ტექსტებში – სევდის, სიყვარულის და პაწია დეტალების – საუკეთესო ამინდი სიცოცხლის შესაგრძნობად.
თამთა მელაშვილი
ჩუქება
