შიგნით
მე მინდა დასვენება კოცონით და შორი ხედით, ბრუნოს უნდა დასვენება ალკოჰოლის გარეშე.
კარგი, ამბობს დედა, რაკი დაბადების დღე გაქვთ.
მერე დასასვენებლად მივდივართ. და როცა ავტობუსის გაჩერებისკენ მიმავალ გზაზე ბუჩქებს ვეხები, ისინი ჟღურტულებენ. და როცა მკლავებს ვამოძრავებ, ისინი ჰაერს ეხებიან. და როცა პირიდან ენას გამოვყოფ, ის თბილი რჩება.
დედა სიგარეტს ეწევა პლაკატის წინ, რომელზეც კაცი იღიმება საუზმობისას. ამ დროს დედა თვალებს ხუჭავს. ჩვენ დასასვენებლად მივემგზავრებით. ავტობუსში სკამების სამგანზომილებიანი ნახატიდან შარდის სუნი მოდის. ჩვენ დასასვენებლად მივემგზავრებით ბოლო გაჩერებამდე. ბრუნოს იღლიაში თავისი წიგნი აქვს ამოჩრილი მსოფლიოს ხიდების შესახებ, წარამარა წიგნის ჩამოდება და მკლავების დაფერთხვა უწევს.
და როცა ლელიანის გასწვრივ ბოგირს მივუყვებით, დედა ამბობს, რომ აქ კარგია. მელოტა ყვირის, ქარი ლელის დაჟანგულ თავებს არხევს.
მშვენიერია, ამბობს დედა.
ფანტასტიკურია, ამბობს ის.
შესანიშნავია, ამბობს.
შესანიშნავი, მართლაც შესანიშნავი.
ეს უზომო ლუდის ბრალია, ამბობს ბრუნო. სასოწარკვეთა, ამატებს კიდევ.
აქ მართლა კარგია, ვამბობ მე, რადგან ქარი მკლავებზე თბილად მეხება და ბუსუსებს ყალყზე აყენებს.
ყოველთვის ყველაფერი მშვენივრად არის, ამბობს ბრუნო, მერე ლელის ღეროებს ითვლის, თავისი მძიმე წიგნით თავზე.
ერთი, ორი, სამი, ოთხი, ხუთი, ექვსი, შვიდი.
სანამ მივდივართ, მონაცვლეობით ხან ტბას ვუყურებ, მის ვერცხლისფერ ტალღებს, ხან - ქვემოთ ღია ყვითელი ფერის ნაჭერს ჩემს მუცელზე. და ჩემს მუცელს ქვემოთ, ბოგირის ქვეშ, წყალი ტყლაშუნობს.
ღაბაბიანი კაცი დედას სხეულს აშტერდება. მის გვერდით ძაღლი წევს, მასაც ნაოჭები აქვს. პატარა ბრუნო წიგნს გათელილ ბალახზე დებს და ხელებს მუშტებად კრავს.
საცხოვრებელი ფურგონი გვინდა, ამბობს დედა, ის ჩვენ წინ დგას, თმას არხევს. თანდათან ქუსლებით მიწაში იძირება. კაცი იცინის. სიცილისგან ყველაფერი უთახთახებს და ყველაფერი მის გარშემო მოძრაობაში მოდის. მოძრაობს მისი კანი, ციცქნა მაგიდა, რომელსაც უზის, მოძრაობს მიწა და მის უკან პატარა ადმინისტრაციული შენობა ატკეჩილი თეთრი საღებავითა და ყვავილებიანი ყუთებით ფანჯრების წინ. კაცს მოკლე თეთრი შარვალი აცვია, რომლის შემყურე ვერ ვხვდები, შიგ როგორ შეძვრა, და უფრო ნაკლებად ვხვდები, იქიდან ოდესმე ისევ როგორ გამოძვრება.
მერე გარშემო მეჩხრად მდგომ ფიჭვებსა და არყის ხეებს შორის მივდივართ. ხეებს შორის კარვების ანაბეჭდებს ვხედავ, ვხედავ, უკანასკნელ ზაფხულს სად იდგა კარვები, სად - დასაკეცი სკამები, სად - მაგიდები, სად იდო გასაბერი ლეიბები. ახლა კი აქ არავინაა ჩვენი და კოლოსის გარდა, რომელიც საცხოვრებელ ფურგონს აღებს, სამჯერ აკაკუნებს ფურგონის გარე კედელზე და მიდის.
და ჩვენ საზეიმოდ ვსხედვართ ხის ნაჭრებზე. ცეცხლის ალის ნათებაში ვსხედვართ. ბრუნო, რომელიც წარმოსახვით გიტარაზე უკრავს; ალი ბრუნოს სათვალის მინებში, ალი მისი მუსიკის ქვეშ ცეკვავს. საცხოვრებელი ფურგონი, რომელსაც სხვა ადამიანების და მათი ძილის სუნი აქვს.
უალკოჰოლო ლუდი დედას ელეგანტურ ხელებში, რომელიც თბება; ისიც მწარე სუნად ამოდის მისი პირიდან.
დედა, რომელიც ჩაფიქრებულია და დუმს; ტკაცანი.
მუქი ყავისფერი მაგიდა, რომლის ფურგონიდან გადმოკეცვა შეიძლება, რომელიც ყანყალებს, რომელსაც ვუზივარ, და ჩრდილები ტყეში, რომლებსაც ვუყურებ, მათი შემზარაობა, ყველაფრის შესაძლებლობა სიბნელეში. ჩემი ყვითელი კაბა, ცეცხლის შუქზე მოუსვენარი, და ჩემი ნატიფი თითები ოქროს ბეჭდით საღეჭი რეზინის ავტომატიდან. და მოლის სიმწვანე, რომელიც თითქმის შავია.
მოგვიანებით დედა იატაკზე დაგებულ ლეიბზე წევს, თავის მელოდიებს ღიღინებს ჩუმად. მე და ბრუნო თარო-საწოლზე ვწევართ. ფეხებითა და ხელებით შეგვიძლია, ჭერს შევეხოთ. ჭერზე ვიღაცამ მიაწერა: „ერთადერთი განსხვავება ჩემსა და სალვადორ დალის შორის ის არის, რომ მე დალი არ ვარ“.
დილით უცხო ადამიანების სუნს ჩვენიც შეერია. დედას სძინავს. მე და ბრუნო გარშემო დავეხეტებით, გვშია, ცურვას ვცდილობთ, მაგრამ წყალი ცივია და ტბის ფსკერი ისეთი რბილია, რომ ძალიან კარგად წარმოვიდგენთ, ამ ფსკერზე რამდენი რამ შეიძლება იყოს, რასაც შეიძლება ფეხი დააბიჯო, რაც მერე გიკბენს ან შეგაშინებს. რაკი თავში სხვა არაფერი მოგვდის, ლოკოკინას ცარიელ ნიჟარებს ვაგროვებთ, სამყურა ბალახიდან ნამის წვეთებს ვლოკავთ, ტბაში ხის ნაჭრებს ვისვრით, თევზებს პურს ვუყრით. ქარი თბილია და ნაკელის სუნი მოაქვს პატარა ტყის გადაღმა მდებარე ფერმების სანაკელე ორმოებიდან. ქოხის წინ ძაღლს ვუყურებთ და კოლოსს, რომელიც შლანგით მოტორიან ნავს რეცხავს, თან ზოგჯერ შლანგზე ბორძიკობს. მზეზე თბილა და ჩრდილში ცივა, და ნავს ზუზანა ჰქვია.
საღამოს ისევ ცეცხლთან ვსხედვართ, მზე აღარ არის, ჰაერი ლურჯია. დედა მაღლა სწევს კბილის ჯაგრისის ჭიქას, რომელშიც ღვინო ასხია.
გაგვიმარჯოს, ამბობს ის.
მანამდე თქვა, ან დასვენება, ან არავითარი ალკოჰოლი, ორივე ერთად არ