დუმილი

პირველი ნაწილი - ფერმა - 1 დამტვრეული ველოსიპედი სახლის კედელზეა მიყუდებული.
მამინაცვალმა მოიტანა და ჟანგიანი ჯაჭვით საწვიმარ მილზე მიაბა. ძველი, სამხედრო ველოსიპედია და წინა ბორბალი - რომელსაც ავტომობილი დაეჯახა - ოთხმოცდაათი გრადუსითაა გაღუნული. საჭეზე მუყაოს ნაგლეჯი ჰკიდია, რომელზეც გაკრული ხელით აწერია: იყიდება.
ველოსიპედს პარმაღის საფეხურებიდან გავცქერი. ფეხსაცმელები გავიხადე და შუადღის მზეზე ფეხებს ვაქანავებ. მუცლის ქვემოთ რაღაც მაწვება და ვგრძნობ, რომ ფისი მინდა, მაგრამ მამინაცვალმა გასაგებად მითხრა: აქედან ფეხი არ უნდა მოიცვალოო. თვითონ განთიადისას წავიდა ცენტრალურ ელექტროსადგურში სამორიგეოდ. იქ ფეხით მიდის ხოლმე, რადგან სადგური ჩვენი კვარტლიდან შორს არ არის, სწორედ იმ ნაპირზეა, საიდანაც მდინარე აარე გველივით იკლაკნება.
გუშინ თქვა, რომ აღარ ვუნდოდი. ტიროდა, მაგრამ ცრემლები ჩემ გამო არ სდიოდა. კიდევ ის თქვა, რომ ვიღაც მოვიდოდა ჩემ წასაყვანად და სახლის წინ უნდა დავლოდებოდი თორმეტიდან პირველ საათამდე. შემდეგ დასაძინებლად წავიდა. კარი ისე ძლიერად გაიჯახუნა, რომ ჰაერის ნაკადი სილის გაწვნასავით ვიგრძენი.
სახლის წინ ვიწრო გზაა და დამპალი ნარჩენების სუნად ყარს. სახლის ფანჯრები მაღალ, ნესტისგან დანამულ კედელს გაჰყურებს. ქუჩიდან, რომელიც სახურავის დონეზე გადის, აქ, ქვემოთ, მანქანების გუგუნი აღწევს. კიბის უჯრედის სიბნელიდან კატის კნავილი ისმის. დიუმა ჰქვია, საბრალო, გაქუცული ფისოა, უპატრონო. ერთ დროს სხარტი და ფუმფულა იყო, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ქალბატონი ლირი ფილტვების ანთებით გარდაიცვალა, კატა სახლის მობინადრეების ამარა დარჩა. ახლა ხშირად ცოცხიც მოხვდება ხოლმე უამინდობისას თავშესაფრის ძებნაში, და მესმის, როგორ იქექება ნაგვის ყუთებში. ზოგჯერ ვახშამზე, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი კუჭი ბურტყუნებს და მოითხოვს, თეფშზე დარჩენილი უკანასკნელი ნამცეცებიც მოვასუფთავო, ერთ ლუკმას მისთვის გადავდებ ხოლმე.
დიუმა დაღლილი თვალებით შემომცქერის. მე კი ჩემი მამინაცვლის თვალებზე ვფიქრობ, ცრემლით სავსე, სიძულვილით სავსე თვალებზე.
ჯიბიდან ცხვირსახოცს ვიღებ და ხელისგულზე ვშლი. ქსოვილი რბილია და მარსელის საპნის სურნელი აქვს. თითს ვაყოლებ მის კუთხეში ვარდისფერი ძაფით ამოქარგულ ინიციალებს: ნბ, შემდეგ ლოყაზე ძლიერად ვიხუტებ და თვალებს რაც შეიძლება მაგრად ვხუჭავ. ნეტავ შემეძლოს, მთელი გარე სამყარო ასე ჩავკეტო.
ქვედატანს ზემოთ ვიწევ, მუხლებამდე, რომ მზემ ფეხები გამითბოს. ხელისგულზე დადებული თავი მიმძიმდება. ცოტა მეძინა, ძილი ფიქრებმა და იმ ბურთმა დამიფრთხო, კუჭში რომ მოკალათებულა და იქიდან ფეხს არ იცვლის. ისე, კაცმა რომ თქვას, წასვლის მიზეზი არც აქვს. ყველა უფლება აქვს, იქ დარჩეს.
ავტომობილი ადამიანის ნაბიჯების სიჩქარით მიახლოვდება, ალბათ იმის შიშით, სარკეები კედელზე არ გაუხახუნოს. მისი ძრავის ხმას ზემოთ გამავალი ქუჩის მანქანების გრუხუნი ახშობს. კარი იღება. კარგად ჩაცმული მამაკაცი ოფლიან შუბლზე ქუდს ისწორებს.
მეურვე უნდა იყოს. ცოტა ჭარბწონიანია და გახშირებულად სუნთქავს, თითქოს გრძელი გზა გამოევლოს და მანქანა პედლების ტრიალით მოეყვანოს. ხელში რაღაც პატარა ფურცელი უჭირავს. სახლის კედელზე ნომერს აკვირდება და შემდეგ მზერას ჩემზე აჩერებს. ფურცელს ჩემკენ ატრიალებს, რომ დავინახო: მანქანაზე ნაბეჭდი მონაცემებია, ხელმოწერები, და ზედ სამაგრით მიკრული ფოტოსურათი. მახსენდება, რომ სკოლის ბოლო წელს გადამიღეს. თვალები ორ უძირო ჭას მიმიგავს და მიუხედავად იმისა, რომ ვიღიმი, ჩანს, უხერხულობას ვგრძნობ.
ვცდილობ, ტუჩის კუთხეები ავწიო და კბილები გამოვაჩინო, იმ გოგონას რომ დავემსგავსო, რომელიც ფოტოზეა, მაგრამ არ გამომდის.
„იდა ბიულერი?“ მეკითხება მეურვე. სანამ ვუპასუხებდე, ფურცლიდან კითხულობს: „ნინა ბიულერის ქალიშვილი, დაბადებული 1939 წლის 12 მაისს, მამა უცნობია?“
„მე ვარ.“ მყისვე ფეხზე ვდგები და კაბას ვისწორებ, ფეხები რომ დავმალო.
მეურვე თავიდან შიშველ ფეხებამდე მათვალიერებს და მზერას რამდენიმე წამით მკერდზე აჩერებს. „ბარგი გაქვს?“
უარის ნიშნად თავს ვაქნევ.
„სახლიდან რამე გაქვს წამოსაღები? ეს უკანასკნელი შანსია“.
ცხვირსახოცს მუჭში ვიქცევ და ფრთხილად ვიდებ კაბის ჯიბეში. ფისი უნდა მექნა, მაგრამ ჩანს, რომ ბატონი ჩქარობს და სიმართლე გითხრათ, აღარც მინდა იმ სახლში მიბრუნება, რომელიც ჩემი აღარასოდეს იქნება. „არა.“ ვამბობ.
ის ავტომანქანისკენ მიდის. „ფეხზე ჩაიცვი, მივდივართ. წინ გრძელი გზაა“.

* * *

ტყავგადაკრულ სავარძელში თითებს ვარჭობ, მაგრამ უკვე გვიანაა. მკვეთრ მოსახვევში თავს ვერ ვიკავებ და ავტომობილის კარს ვეხეთქები.
„ბოდიში“, ამბობს მეურვე და ჩანს, რომ გულწრფელია, მაგრამ შემდეგ მოსახვევში იგივე მეორდება.
აღმართი იწყება და მანქანა ძლივს მიბობღავს. ყოველ შეჯანჯღარებაზე მუცლის ქვემოთ რაღაცას ვგრძნობ. ის, რაც თავდაპირველად შარდის ბუშტში ღიტინს ჰგავდა, ახლა ტკივილად იქცა.
ფანჯრის მიღმა პეიზაჟი იცვლება: მაღალი და ციცაბო კლდეები აღმართულან, დაბურული ტყეები სინათლეს შთანთქავენ. ქედებზე პატარა სოფლები შეფენილან და ზევით, იისფერი ცის ფონზე, ყველაზე მაღალ მწვერვალებს თოვლი ფარავს.
„თითქმის