მდინარე
კარგ ამინდში მდინარეზე თითქოს მარგალიტები ტივტივებენ, ბრჭყვიალებენ და იცინიან. როცა ზედაპირზე ამოდიხარ, როცა მის სიღრმეებს უკან მოიტოვებ, მთელი ეს სიკაშკაშე სახეში ერთბაშად გეფრქვევა.
მდინარე ყოველთვის აქ იყო. იმ გორაკის ძირში მიედინებოდა, რომელზეც ჩვენი სახლი იდგა. მისი დანახვა შორიდანვე შეგვეძლო, მაგალითად, სასადილო ოთახის ფანჯრიდან. ჩვენსა და მდინარეს შორის შავი ტყე გაწოლილიყო. ბავშვობის პეიზაჟის ამ უცვლელ ელემენტს, ერთ დღესაც გვერდით უნდა გაყოლოდი, რათა ჩრდილოეთი დაგეტოვებინა და სამხრეთ-დასავლეთ ნაწილში დიდ ქალაქებამდე ჩაგეღწია. ისინი სამუდამოდ უცნობები დარჩებიან შენთვის. ჩემო ძამიკო. მდინარეც უცნობად გადაიქცევა ჩვენთვის, რადგან მისკენ მზერას ვეღარ მივმართავთ. გესმის, ზრდასრულ ასაკში, ჩვენთვის, ჩვენი ხროვისთვის, ცხოვრება გადაიქცევა წასვლა-მოსვლად მდინარის ფართო და ველურ შესართავსა და მის ცივილიზებულ შუა წელს შორის. მგლის ხროვა დაიშალა, დაიფანტა, მაგრამ ოკეანე მაინც მომიხმობს, ყოველთვის მომიხმობს ბავშვობისკენ, სადაც მელით თქვენ - მამა, დედა, ხროვა და შენ. ჩვენო ძამიკო.
დილით ადრე, საუზმისა და დილის ტუალეტის მოთავების შემდეგ, ჩვენი გასუფთავებულ-მოწესრიგებული ხროვა, - მამა ახლად გაპარსული, დედა ხალათში -, სალოცავად ვეწყობით. დადუმებულები, მორჩილი გამომეტყველებით, უკვე სინათლის სხივებში გახვეული სასტუმრო ოთახის ხალიჩაზე წრიულად მუხლებზე ვდგებით. იდეალურად მოწესრიგებული ქორეოგრაფიით, უდიდესი პატივისცემის გამომხატველი, მარტივი და მნიშვნელოვანი ჟესტებისგან შემდგარი ცეკვით, რომელიც თაობიდან თაობას გადაეცემოდა, ვასრულებთ სალოცავ რიტუალს. შემდეგ ცოტა ხნით მედიტაციაში ვიძირებოდით. მიუხედავად იმისა, რომ ხუთი წლის ვარ, ვგრძნობ, რამხელა სარგებელი მოაქვს ჩემთვის ამ რიტუალს. მადლიერი ვარ სიჩუმის და იმ ფაქტის, რომ ერთად ვართ და ერთად ვოცნებობთ ერთსა და იმავე სრულყოფილ სამყაროზე, რომელიც ძირითადად სიყვარულისგან შედგება.
მამა მზერით თვალს მოავლებს სივრცეს, რომელსაც ვიკავებთ, და პირჯვარს იწერს.
მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა.
ჩვენც მასავით პირჯვარს ვიწერთ და მასთან ერთად ვიწყებთ მონოტონურ ბუბუნს.
ანგელოზო ღმრთისაო, მფარველო ჩემო წმიდაო,
დაცვად ჩემდა ღმრთისა მიერ ზეცით ბოძებულო!
მადლობას გიხდი მშვიდობით გავლილი ღამისთვის და
გულმოდგინედ გევედრები შენ,
დამიფარე დღევანდელსა ამას დღესა წარწყმედისგან,
დამიცევ მე განსაცდელისგან,
ამარიდე უეცარ სიკვდილს,
რათა არ შეურაცხგყო,
უფალო, გევედრები.
მთლიანად მინდობილი ვარ ამ კეთილ ანგელოზს. ლოცვისას ყველა ბგერაში თავდავიწყებით ვეფლობი და მათ შეხებაზე თრთოლვა მიტანს, როგორც ინსტრუმენტს, რომელსაც მუსიკამ გადაუქროლა. ასე მგონია, არფას დავემსგავსე.
მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა,
წმიდა იყავნ სახელი შენი,
მოვედინ სუფევა შენი…
ეს სიტყვები, რომლებიც ზეპირად ვიცით, რძესავით მოედინება. ჩვენ ისინი შესისხლხორცებული გვაქვს თავიდანვე, და გაცილებით უფრო ადრე, იმაზე ადრეც, სანამ თვით ისინი შეიქმნებოდნენ. ისინი ჩვენში რძესავით მოედინება, ჩვენს გაჩენამდე დიდი ხნით ადრეც ასე იყო, რადგან ჯერ კიდევ იმ მუცელში მოედინებოდა, რომელიც ჩვენ გვატარებდა, და ჩვენამდე კიდევ ბევრ, ასე შორეულ მუცლებში.
ღვთისმშობელო ქალწულო,
გიხაროდენ, მიმადლებულო მარიამ,
უფალი შენთანა,
კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის
და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისა.
სიტყვები მოედინება, მოჩქეფს, გაივლის თითოეული ჩვენგანის ვენებს, თითოეული ჩვენგანის სიცოცხლეს, მის უმცირეს ხვეულებს.
წმიდაო მარიამ, ღვთისმშობელო ქალწულო…
მამა პირჯვარს იწერს. ჩვენც მასავით ვიქცევით.
მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა. ამინ.
შემდეგ დგება და სამუშაოდ მიდის.
ზაფხულია. სკოლაში არდადეგები გვაქვს. დილის ცხრა საათიდან ბავშვები მგლებივით დაძრწიან ყველგან, მხოლოდ შუადღეს, სადილისთვის ბრუნდებიან. სად აღარ დახეტიელებენ. უფროსებო, თქვენ ხართ პასუხისმგებელნი პატარებზე, ყველაფერზე, რაც მათ მოუვათ, ცუდი იქნება და კარგი. როცა სკოლა არ არის, ცხოვრება ველური ხდება და ვინც როგორ მოახერხებს, ისე ცდილობს გადარჩენას.
სახლის უკან ხშირი ტყეა, თუმცა ხის ფოთლები და ნაძვის წიწვები დაზიანებულია ალუმინის ქარხნის ლურჯი ფერის გამონაბოლქვით, რომელიც უწყვეტად ეფინება პეიზაჟს. ამის მიუხედავად, ჩვენ ბალახებში ვგორაობთ, პირს ვივსებთ გარეული მჟაუნათი, რომელიც ტრიუფელებით გავსებულ მიწაზე იზრდება. ისეთი მჟავეა, რომ თვალები გვეჭუტება. სიამოვნებისგან ვყირით. ვისაც ნებისყოფა ჰყოფნის, რომ ბევრი წვნიანი ფოთოლი მოაგროვოს და ერთბაშად გაიქანოს პირში, მუცელში ისეთი ბუყბუყი ეწყება, რომ სიამოვნებისგან თვალებზე ცრემლები ადგება. რაც უფრო ბევრს გადასანსლავ, მით უფრო გემრიელია. იქაურობა კი მჟაუნათია მოფენილი. სახლის უკანა ეზო დიდ დაღმართზე გაშლილი უზარმაზარი ოთხკუთხა მინდორია, თითქოს ჩვენი გაჩენის წინ ღამით გიგანტმა ტყეში ჩასვაო. აი, ასეთი მინდორი გვაქვს, ერთიანად მწვანე, უნაკლო, ელვარე და მოლივლივე. მინდორი ძალიან მალე ფართო ბოსტანში გადადის, რომელსაც ნაპირებში შავი მოცხარის ტერასები და სულ ახლოს ძვირფასი ქვებით აჭრელებული ფრიალო კლდე მიუყვება. მერე, უცებ, ისევ ტყე ბრუნდება, ჩვენი მშობლიური ტყე, რომელიც ათასჯერ გვაქვს სირბილით გადასერილი ჩვენი
ჩუქება
