კვირაში ერთხელ
წელში მოხრილმა, შუახნის ქალმა სიარულის დროს შეჩერების უუნარობის გამო, ფანჯრისკენ მიმართული სწრაფი, თითქმის გამოქანებული მოძრაობა რაფაზე ხელისგულების დაყრდნობით მოწყვეტით დაასრულა. შვებით ამოისუნთქა. სათვალის პოვნის უიმედობით დამძიმებულმა თვალები მოჭუტა. წამლის ქილა ყურთან მიიტანა, შიგთავსის შემოწმების მიზნით შეანჯღრია. მიუხედავად იმისა, რომ ქილიდან არაფერს გამოუცია ხმა, აბების ერთმანეთთან შეხების მაუწყებელ, წკარუნის მსგავს ნიშანს მაინც დაელოდა. შემდეგ ქილას დაჭიმულძარღვებიანი თითების კანკალით ახადა თავსახური და მოჭუტულ თვალთან მიტანილ ცარიელ მილში ცქერით იმედგაცრუებულმა უსარგებლო პლასტმასის ქილა ფანჯრიდან მოისროლა პირდაპირ ქუჩაში. ერთხანს ასე იდგა ფანჯარასთან, ერთ ადგილზე მიშტერებით მაცქერალი, ნახევრად დაღებული პირითა და გაოფლილი ხელისგულებით რაფას დაბჯენილი. მერე კი პატარ-პატარა, კვლავ სწრაფი ნაბიჯებით ჩალის, დაკემსილ, თუმც მაინც ალაგ-ალაგ გამოძენძილ სარწეველა სკამისკენ გასწია. შიგ ჩამჯდარმა წიგნი სამკუთხედად გადაკეცვით დანიშნულ ადგილზე გადაშალა და ხმამაღალი ჩიფჩიფითა და თავის კანტურით მოთხრობის პერსონაჟებს მიეხმარა სათქმელის ჩამოყალიბებაში. დრო ბევრი ჰქონდა. შეეძლო საღამომდე ეკითხა. მერე ეჭამა რამე, კვლავ ეკითხა. ჯერ შუადღე იდგა. თუმცა ასოები რატომღაც თვალებში გაუორმაგდა, აზრშემოძარცვულმა სიტყვებმა გაყვითლებულ ფურცლებზე ხეტიალი იწყეს. თვალს ვეღარ აყოლებდა. ძილისკენ მიდრეკილი სხეული მოემჩვარა და ცოტაც, კალთიდან ჩამოცურებული სქელი წიგნი იატაკზე გაადენდა ბრაგვანს, რომ არა სადარბაზოს კართან მომდგარი მადლიანი ზარის მრეკველი.
შუახნის ქალმა მუხლის თავებიდან გადაქანებული, გადაშლილი წიგნი გამხმარი თითებით ჩაბღუჯა და აფართხალებულმა სარწეველა სავარძლიდან ამოძრომა სცადა.
- ღიაა... - ხვნეშით გასძახა მოსულს და გასაცოდავებული ღიმილით გახედა უკვე ოთახში შემოსულს, რათა ის მომხვდარიყო და წამოდგომაში მიხმარებოდა.
მოსულს შავი, ფართოჯიბეებიანი სარაფანი ეცვა. ოთახის შუაგულში დოინჯშემორტყმული, ფეხებგაბოტილი იდგა და ასაკით თავის ტოლს ბავშვივით ტუქსავდა.
- ქალოო... რამდენჯერ გაგაფრთხილე, მაგ დასაწვავ სავარძელში ნუ ჯდები-მეთქი!
- მოხვედი, ქეთო?
- აბა, არ მოვიდოდი?!... გამაგიჟებს ეს ქალი!
- რავი... ძაან მიყვარს. შიგ ისე ტკბილად მეძინება ხოლმე... წავიდნენ თქვენები?
- ჰო.
- ბავშვიც წაიყვანეს?
- აბა, ბავშვს მე ვინ დამიტოვებდა!... ქობულეთშიო... სექტემბრამდე აღარ დამენახვებიან... ის ორი, თორე ბავშვს რას ვერჩი... სიქა გამაძრო მაგათმა სარაცხმა... ახლა მე და შენ ცოტას დავისვენებთ.
შავსარაფნიანმა მეზობლის ქალი სავარძლიდან წამოაყენა და იქვე მდგარ დივანზე ჩამოსვა. მოშიშვლებულ, მაღალ, ფუმფულა მკერდზე ფერადი შუშების მძივის ასხმა შეისწორა და კვლავ დოინჯშემორტყმულმა ხმა გაიმკაცრა:
- წამალი დალიე?
- დავლიე.
- არ მატყუებ?
- როდის მომიტყუებიხარ? - თვალების შენელებული ხამხამით ახედა მედიდურად თავს წამომდგარს.
- ჰო. კაი. რაღაც ნამეტანი სიცხეები დაიჭირა და ფრთხილად უნდა ვიყოთ.
- მართლა ძაან ჩამოცხა.
- გარეთ არ გაისვლება.
- დედა ენაცვალოს, ვუთხარი ამ დღეებში თავი შეიკავე, ჩემთან არ მოხვიდე, არაფერი მჭირდება-მეთქი.
- ვის? შენ გოგოს?
- ჰო. ტელეფონით ველაპარაკე. ეხუმრები ამ პაპანაქებაში ქალაქში სიარულს?!
- კარგი შვილი გყავს.
- კარგი კა არა, საუკეთესო. ზოგ-ზოგებივით კი არა...
- შეეგუა იმ ახალ ბინას?
- ქეთო, მითხარი ერთი, ხომ კარგად მოიქცა იქ რომ გადავიდა, ჰა?
- აბა, რა! იმ ყოფილმა ქმარმა ბინა თუ უქირავა, ეგება სამსახურიც უშოვოს.
- ჰო... თურმე პირდება...
- შენი ახტაჯანა შვილიშვილი როგორღაა? მომენატრა ეგ მაიმუნი.
- ბებო ენაცვალოს, ყოჩაღი გოგოა. მერე როგორ სწავლობს?! სულ ხუთებზე. ზოგ-ზოგ-ზოგებივით კი არაა...
- ქალო, კატო, ბინა რახან უქირავა, იქნებ შერიგდნენ კიდეც?
- არც გაეყრებოდა!... ის მახინჯი შეუჩნდა. ის კაცი ახლაც ეხვეწება, შემირიგდიო. მაშ! ის ქალი თურმე ძაან უშნოა. ჩემ გოგოსთან რას მოვა, მაგრამ ხომ იცი, როგორც ხდება ხოლმე: გამოათაყვანა, რაღაცეებს უკეთებს თურმე...
- ამბობენ შვილიც ჰყოლია იმ მეორე ქალთან.
- ჰო. ჰყავს. - კატომ მოიწყინა და აკანკალებული თითებით წიგნს გადასწვდა. - დედა მოუკვდეს, ჩემს ლამაზ გოგოს... იმ ხეპრეს შესახვეწი რა სჭირდა!... ცოტა ნერვიული კია... შენც ხომ იცი?
- ჰო.
…
დედიკო ამბობს, რომ ის ქალი მამიკოს ცოლი კი არ არის, პროსტა ნაშაა, ნაბოზვარი ნაშა, ნიკუშა კი ნაბიჭვარია. ამას მარტონი რომ ვრჩებით, მაშინ ამბობს. ისე კი, დედიკო ნიკუშას სულ ეფერება, კოცნის დაბერილ ლოყებზე. მამიკოს დასანახად იქცევა ასე. ნიკუშას ეფერება, მე კი მუშტებს მიქნევს. მამიკოს ზურგს ამოფარებული თვალებს მობრიალებს. თუ მამიკო ფეხსაცმლის თასმების გასახსნელად დახრილია და ჩუსტებს იცვამს, დედიკო დროს არ კარგავს, თმებს დაგაწიწკნიო, მემუქრება, მაჯაში წაწვეტებულ ფრჩხილებს მარჭობს. მტკივა, ვბრაზდები, მაგრამ მაინც არ ვიტირებ. ჯინაზე. ნიკუშა ხომ არა