მიძღვნა მათთვის, ვისაც ისღა დარჩენია, შვილები
ომისთვის მოამზადოს.
– ობელისკის კარიბჭე?
ანთიმონი ალებასტრს უყურებდა, მაგრამ ახლა ბრტყელ, შავ თვალებს შენკენ აპარებს და გაჩერდება.
– ორას თექვსმეტი დამოუკიდებელი ობელისკი ერთმანეთს მართვის ზოდით უკავშირდება, – სანამ დგახარ და ფიქრობ, მართვის ზოდი რაღა ჯანდაბაა და თან ვერ დაგიჯერებია, რომ ორასზე მეტი ეს უბედურება არსებობს, ის აგრძელებს: – მისი დახმარებით ნაპრალის მამოძრავებელი ენერგიის პოვნა არ უნდა გაჭირდეს.
– რა არ უნდა გაჭირდეს?
მის ხმაში პირველად ამჩნევ ემოციის – გაღიზიანების – ნიშნებს.
– დედამიწა-მთვარის სისტემაში ეკვილიბრიუმის მიღწევა.
რა?
– ალებასტრმა თქვა, რომ მთვარე გაუჩინარდა.
– ჰო, ხანგრძლივი დაბნელების მქონე დეგრადირებად ორბიტაზე, – ამბობს და როცა უაზროდ აჩერდები, ისევ შენს ენაზე გიხსნის: – უკან დაბრუნდება.
ოჰ, ჯანდაბა, ოჰ, ამის დედაც. ოღონდ ეს არა.
– გინდათ, ის დამპალი მთვარე დავიჭირო?
ჩუქება
