პირველი ნაწილი - I
არაბეთის მიწაზე, იქ, სადაც აქლემების ქარავანი უკვე საუკუნეებია მომქანცველ და ქვიშიან გზას ადგას, სადაც გაზაფხულზე არაბული არეულობა და სისხლისფერი წვიმებია, ერთი დიდი ლამაზი ქალაქია გაშენებული. უდაბნოებითა და ოაზისებით გარშემორტყმულ ამ საოცარ ადგილს აბუქაანი ჰქვია.
მდინარე ბარადას ნაპირს თუ ჩაუყვებით, მთასავით აღმართულ მწვანე ბორცვზე ძველი აგურით ნაშენებ კერძო ორსართულიან სახლს დაინახავთ.
ალი თურანი ცოლთან და ორ შვილთან ერთად ცხოვრობს აქ. მუდამ წიგნებში თავჩარგული ალი, მკაცრი, შუბლშეჭმუხნული იერისაა. უფროს ბიჭს მუსტაფა დაარქვა, ხოლო უმცროსს – ჯაჰანგირი. ბიჭები ერთი მამის შვილები არიან, დედები სხვადასხვა ჰყავთ. ჯაჰანი ლიბანელი შიიტი ქალისგან, სარასგან შეეძინა ალის, ხოლო მუსტაფა, ანუ პირველი ვაჟი, სუნიტმა ანისამ გაუჩინა. ანისა იყო მისი ნამდვილი ცოლიც და სიყვარულიც. ოჯახის უფროსი აშკარად მუსტაფას დედას ანიჭებდა უპირატესობას. სარა, ოფიციალურად მისი მეუღლე არც არასდროს ყოფილა. სარა ალის საღე, ანუ დროებითი ცოლი იყო, თუმცა, უპატივცემულოდ არც არასდროს ექცეოდა, ეგ კი არა, შვილიც კი გააჩენინა, მაგრამ მათი ურთიერთობა ვნებასა და ხორციელ სიამოვნებას მაინც არ გასცდენია. მაშინ ალი ნაჩხუბარი წავიდა შინიდან და სარას ოცნებათა ასრულებას და კოშკების აგებას დაჰპირდა, მაგრამ ლამაზი შიიტი გოგო როგორც კი დაორსულდა, კაცი მაშინვე წუწუნსა და ოხვრას მოჰყვა. ქალს ეფიცებოდა, შენ და ბავშვს უყურადღებოდ არ დაგაგდებთ, ოღონდ მაინც ჩემს ოჯახს და სუნიტ ცოლს უნდა დავუბრუნდეო.
მართალია, სარას ფინანსურად არ გასჭირვებია, მაგრამ მაინც მიყრუებული სოფლის სამშობიაროში გააჩინა ჯაჰანგირი. ბიჭი რომ წამოიზარდა, გაცილებით მეტ დროს მამასთან ატარებდა. ჯმუხი და მუდამ შუბლშეჭმუხნული ალი თავს ევლებოდა ორივე შვილს და შებინდებისას „ათას ერთი ღამის“ ზღაპრებს, ალადინს და სინდბადს ზეპირად, უშეცდომოდ უყვებოდა.
უმცროსი ვაჟი, მამის მზრუნველობის მიუხედავად, მაინც დაჩაგრულად გრძნობდა თავს. ხუთი წლით უფროსი ძმა და სუნიტი დედინაცვალი ყოველ ყოფით წვრილმანში აგრძნობინებდნენ, რომ მათი ოჯახის სრულფასოვანი წევრი შიიტი ვერასდროს გახდებოდა. ჯაჰანი სულმოუთქმელად ელოდა შაბათ-კვირის დადგომას, რომელსაც სითბოსა და მზრუნველობაში ატარებდა დედასთან ერთად.
ალი ბევრს ეცადა სუნიტური რწმენა ჩაენერგა და შეეყვარებინა ბიჭისთვის, მაგრამ უმცროსი შვილის გენეტიკამ, დედის ხაზით, მაინც თავისი გაიტანა და მამას არაფერი გამოუვიდა.
ძმებმა ერთი სკოლა დაამთავრეს, ერთად მიდიოდნენ, ერთად ბრუნდებოდნენ სკოლიდან, მაგრამ ასაკობრივმა სხვაობამაც მათ დამეგობრებას ხელი ვერ შეუწყო.
მუსტაფამ, სკოლის დამთავრების შემდეგ, აბუჰანის სამედიცინო კოლეჯში ჩააბარა, ხოლო ჯაჰანი პროფესიონალურმა კრივმა გაიტაცა და დიდი მოწადინებით ვარჯიშობდა.
წარმატებამაც არ დააყოვნა, თუმცა, აბუჰანის ჩემპიონის ტიტული მაინც სხვას ერგო. მესუთ აშრაფი უკვე ორი წელი იქნებოდა, რაც დაუმარცხებელი ჩამოდიოდა რინგიდან. ეს ამბავი სისხლის მოწამვლამდე ამწარებდა ჯაჰანს, მაგრამ რა ექნა, ვერ ერეოდა და თავს ზემოთ ძალა არ იყო. შვილის გასამხნევებლად ალი ხშირად დადიოდა ვარჯიშზე და არც მზრუნველობას აკლებდა, მაგრამ აშრაფის დანოკაუტება ან თუნდაც ქულებით დამარცხება, აუხდენელ ოცნებად რჩებოდა.
მართალია, მამის თანადგომას ჯაჰანი ყოველთვის გრძნობდა, მაგრამ აგურის სახლში მუდმივად უსიამოვნო გარემო მისთვის არ იცვლებოდა. ვერ ერეოდა და ვერ იიოლებდა ნახევარძმისა და დედინაცვლის უსულუგულობას. აალის თვალს თითქოს არც არაფერი გამოეპარებოდა ხოლმე, საყვედურობდა კიდეც ცოლ-შვილს, მაგრამ ეს საყვედური ცარიელ სიტყვებად რჩებოდა და სხვა არაფერი. ხუთწლიან სხვაობას მუსტაფა უმცროსი ძმის დაჯაბვნასა და ჩაგვრაში მოხერხებულად იყენებდა. ვერც ჯაჰანს დაარქმევდი სუსტსა და უსუსურს, მაგრამ უფროსი ძმისადმი რიდი ბევრ უსამართლობას ათმენინებდა. ბავშვობაში ყურისძირშიც ბევრჯერ მოხვედრია და დარტყმას დარტყმითვე პასუხობდა, თუმცა მორევით, ვერ ერეოდა. კრივზე შესვლის შემდეგ, აშკარად შვება იგრძნო ჯაჰანმა, უკვე წელიწად-ნახევარი გადიოდა, მუსტაფა მასთან ფიზიკურ შეხლა-შემოხლას რომ ერიდებოდა. მითუმეტეს, აბუჰაანის ვერცხლის ქამარი და მეორე ადგილოსნობა იმის გარანტიას მაინც იძლეოდა, რომ უტიფრობისთვის ალი თურანის უფროსი ვაჟი ყბაში ჰუკს ან ცხვირ-პირში ჯებს მიიღებდა. მუსტაფა მზაკვრულად, შეფარული სარკაზმითა და ირონიით უშლიდა ნერვებს ჯაჰანგირს. თავისი მეგობრების თანდასწრებით თუ დედასთან, ცდილობდა უხეირო, უგერგილო ბიჭად წარმოეჩინა. ერთადერთი ალისთან ვერ ბედავდა გადაბრუნებული სიტყვა ეთქვა. ერთი-ორჯერ სცადა და შინ ყველას თანდასწრებით დაამცირა: ეს უბედური ჯაჰანი მერამდენედ უნდა გაძუყნოს აშრაფმა, მერამდენედ უნდა დააბეთქვინოს ყველას დასანახად თავი, ამ უაზრო წვალებას ის არ ჯობია, პირდაპირ სახლში გაჰყვეს აშრაფს და ვარჯიშის დროს „გრუშის“ მაგივრობა გაუწიოსო.
– ჯაჰანი შრომისმოყვარე, ნიჭიერი ბიჭია. მოვა დრო და დარწმუნებული ვარ, აბუჰაანის პირველი ხელთათმანი გახდება! – გამოექომაგა უმცროს შვილს ალი.
– არა მგონია, – ვითომ უიმედოდ ჩაიქნია ხელი მუსტაფამ.
– მე მგონია! – ხმას აუწია მამამ, – და
ჩუქება
