ომი და ბავშვები

ავტორის მიმართვა  
                      გულში ემოციებს ვერ ვაოკებდი, როდესაც უკრაინაში მომხდარ კადრებს ვუყურებდი. თავიდან ვერანაირად ვერ ვიჯერებდი, ვერანაირად ვერ ვაანალიზებდი, თუ რატომ ხდებოდა ეს ყოველივე; რისთვის კლავდნენ ამდენ ბავშვებს; რისთვის ანადგურებდნენ და ბომბავდნენ სამშობიაროებს; რისთვის გაანადგურა მტერმა შრომით ნაშენი ქალაქი და იქ სიბერწე გაამეფა; რისთვის თელავდნენ ბავშვებს, რომლებიც ახლა იწყებდნენ ცხოვრებას. განა რა იყო ამ ზიზღის მიზანი? რისთვის შეიმოსა მტერი ზარადით და რისთვის აიღო იარაღი? განა რისი მიღწევა სურდა დამპყრობელს? ნუთუ ამ არაამქვეყნიური ქმედებით სურდა ომის მოგება. არა! ამ კითხვებზე პასუხს ალბათ ვერასდროს ვერ გავცემ, თუმცა დანამდვილებით ვიცი, რომ ეს არ იყო სწორი. ეს იყო მუხანათობა, რომელსაც მხოლოდ ტირანი თუ ჩაიდენდა. ზოგადად ყველანაირი ომის მოწინააღმდეგე ვარ, მჯერა, რომ ომში გამარჯვებული არ არსებობს, რადგან ომში მონაწილე ორივე მხარე კარგავს სამშობლოს შვილებს, კარგავს იმ ძალას, რითაც შეეძლო მომავალში ეამაყა.
განა რისთვის სწირავენ 18-20 წლის ბიჭებს; რისთვის უშვებენ საბრძოლველად, რისთვის აძლევენ იარაღს და უბრძანებენ, რომ დაიპყრონ მეზობელი ქვეყანა? ნუთუ ვერ ხვდებიან სახელმწიფოს მეთაურები, რომ თითოეული ადამიანის სიცოცხლე მნიშვნელოვანია ( თუნდაც საკუთარი მოქალაქის, თუნდაც უცხო ქვეყნის მოქალაქის). ადამიანი ხომ ადამიანია,   რომელსაც საკუთარი გრძნობები აქვს, რომელსაც მშობელი ელოდება სახლში; რომელსაც შვილები ჰყავს გამოსაკვები; რომელსაც ბედნიერი მომავლის შექმნა უნდა. განა საცოდაობაა არ არის, როცა ომს იწყებ და სისხლის ასაღებად უშვებ ახალგაზრდებს, ან თუნდაც ხანში შესულ ხალხს. რისთვის? რატომ? რატომ წირავ ხალხს? რატომ ერჩი ერს? განა რისი მიღწევა გინდა ამით? კარგი დავუშვათ გაიმარჯვე - მერე? უკან რომ გაიხედავ და საკუთარი ქვეყნის მოქალაქეებით სისხლით მოსვრილ ველს დაინახავ, განა ეს რა გამარჯვება იქნება? როგორ უნდა უყურო ჩვილებს, რომლებიც დაბომბე; როგორ უნდა უყურო ორსულ დედებს, რომლებსაც საცაა შვილი შეეძინებათ და შენ ამ დროს უმოწყალოდ ხოცავ. თუნდაც ველოსიპედით მოსეირნე ბავშვს, როგორ უგდებ ცხვირწინ ბომბს? როგორ თელავთ მშვიდობას! როგორ სპობთ ბედნიერებას! როგორ ანგრევთ ოჯახებს! არა, უნდა მორჩეს ყველანაირი ომი! უნდა დასრულდეს ეს უბედურება! აწმყო ომის გარეშე გაცილებით ბედნიერი იქნებოდა. დაფიქრდით, იქნებ მომავალი მაინც შევცვალოთ და ომი ავარიდოთ ჩვენს შვილებს! უფრო მეტი სიკეთე დაითესება, უფრო ნაკლები ფსიქიკურად დაზარალებული ადამიანი გვეყოლება. ნუთუ არ გიფიქრიათ თუ როგორი ფსიქოლოგიით გააგრძელებს ის ადამიანი ცხოვრებას, რომელსაც შვილი მოუკლეს. განა იგი ოდესმე ბედნიერი იქნება? ამაზე რატომ არავის არ უფიქრია და თუ უფიქრიათ მაშინ რა დასკვნა გამოუტანიათ? ნუთუ უთქვიათ „ უჰ მერე რა აზრი აქვს “ . როგორ თუ რა აზრი აქვს? აბა რას აქვს ამ ცხოვრებაში აზრი?! ყველაზე დიდი აზრი სწორედაც რომ ადამიანის სიცოცხლეშია.
                      ვფიქრობ, რომ ომის დროს ყველაზე დაჩაგრულები მაინც ბავშვები არიან. ისინიც ხშირ შემთხვევაში უფროსებზე უფრო მეტად განიცდიან ომს. ამ დროს ბავშვების განცდები და ემოციები განსაკუთრებით რთული ამოსაცნობია. ისინი განიცდიან არსებულ საფრთხეს, ღვართქაფს; ისინი გრძნობენ შექმნილ სიტუაციას, მაგრამ იმდენად წმინდა არიან, რომ ვერც კი ფიქრობენ თუ როგორ შეუძლია მოკლას ადამიანმა ადამიანი; თუ როგორ შეუძლია სიკვდილის ტოგა გადააფაროს ადამიანმა ადამიანს. დიახ, სწორედ ბავშვები არიან ის უცოდველი არსებები, რომლებიც ყველაფერს იჯერებენ, ყველაფრის სწამთ, ჰგონიათ, რომ ტყუილი და ორპირობა არ არსებობს, ჰგონიათ, რომ ყველაფერი სიყვარულითაა შექმნილი, ჰგონიათ, რომ მტრობა არ ანადგურებს ხალხთა რასებს და ყველაფერი სიკეთითაა მოსილი, ჰგონიათ, რომ დედამიწა დარით არის მოსილი და იქ ღვართქაფი არასოდეს არ იმეფებს. რომანი სწორედ ბავშვთა განცდებზე მოგვითხრობს. წიგნში წარმოჩენილი ომი კი არ არის რაიმე კონკრეტული ბრძოლის აღწერა; რომანი არ ეძღვნება რაიმე კონკრეტულ ომს. აქ წარმოდგენილი ისტორია, ჩემი აზრით, ყველა ომში ერთი და იგივე იქნებოდა. სწორედ ამიტომ, რომანით გადმოცემული ომი მოიცავს ყველა ომს, რაც კი კაცობრიობის ისტორიაში არსებულა. წიგნში კი, მოკლედ რომ ვთქვათ, ანტონიმადაა გადმოცემული: სიბინძურე და სიწმინდე - ომი და ბავშვები.