1 - ეი, არის მანდ ვინმე? - დაიყვირა მზვერავმა და იარაღის ლულა უკუნით სიბნელეს მიუშვირა. სიბნელიდან ნაბიჯების ხმა გაისმა, თუმცა არა ადამიანური, რაღაც სხვა, მძიმე და ძლიერი.
- უფრო ახლოს მიდი, ხომ გახსოვს, თვალებში არ შეხედო, მაშინვე ესროლე. - თქვა პოლკოვნიკმა და შაშხანა გადატენა. სრულმა სიჩუმემ დაისადგურა. რამდენიმე წამის განმავლობაში მოშორებით ტყეში მყოფი ცხოველების ხმაც ისმოდა, რომელიც ჩვეულებრივ საგუშაგომდე ვერ აღწევდა ხოლმე. მზვერავი ნელ-ნელა უახლოვდებოდა სიბნელეს, თავისივე გულისცემას მთელი სხეულით გრძნობდა, თავში სისხლი მოაწვა და ეს შიშს კიდევ უფრო ამძაფრებდა.
ერთი ნაბიჯი, მეორე, მესამე …
მისი სხეულის თრთოლვამ პიკს მიაღწია. ისე ფრთხილობდა, გამხმარ ფოთოლს ფეხი დაადგა და ლამის გაქცევა დააპირა. სიბნელე იმდენად გაიზარდა, რომ ცოტაც და მზვერავს სრულიად შთანთქავდა. ქარი უფოთლო, წლების შეჭმულ ხეებს არხევდა. მზვერავმა ჩახმახს თითი მჭიდროდ შემოაჭდო, გონებაში კი თავს ისე იმხნევებდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს სამყაროში. ხმაური კიდევ უფრო გაძლიერდა, რამდენიმე წამში უკუნით სიბნელეში სილუეტი გამოჩნდა, რომელიც არაფრით ჰგავდა ადამიანს. განიერი მხრები ჰქონდა, გრძელი ყბა და გრძელი თითები. ჩვეულებრივზე ბევრად მაღალი იყო, ტანზე არაფერი ეცვა, ყველაზე შემზარავი კი მესამე ხელი ჰქონდა, რომელიც მკერდის მხრიდან გამოზრდოდა. მისი თვალები სიბნელეში ცეცხლივით ანათებდა. ამის შემყურე მზვერავს ჩახმახზე მიბჯენილი თითი აუთრთოლდა და უმისამართოდ დაიწყო სროლა. სრული სიჩუმე იარაღის დამაყრუებელმა ოხვრამ დაარღვია. მზვერავი ჩქარ-ჩქარა იხევდა უკან, უეცრად ფეხი ქვას წამოკრა და დაეცა, თუმცა მაინც აგრძელებდა მიწაზე ხოხვას, დროგამოშვებით მოტრიალდებოდა და ისევ ისვროდა. პოლკოვნიკმა საგუშაგოდან რამდენჯერმე გაისროლა, თუმცა უშედეგოდ. სილუეტი სიბნელეში პირველივე გასროლისთანავე გაუჩინარდა, თუმცა მზვერავმა შიშისგან მთელი მჭიდი სიცარიელეს დაახარჯა. გაუმართლათ, რომ მისი თვალები ვერც ერთმა დაინახა. ხმაურზე რამდენიმე დარაჯი მოვარდა იარაღით ხელში, თუმცა უკვე გვიანი იყო, რადგან მან გაქცევა მოასწრო. სავარაუდოდ, ერთი ტყვიაც არ მოხვედრია, რადგან იმდენად სწრაფი და მოქნილია, რომ მისი შეკავება ადამიანებს ძალიან უჭირთ.
- ანდრე, დაინახე? იცანი? - თქვა აფორიაქებულმა პოლკოვნიკმა მთრთოლვარე ხმით.
- არა, არ ვიცი. მაგრამ ალბათ გროვერი იყო, ისე სწრაფად გაქრა. - რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ანდრემ ძვლივს ამოისუნთქა.
- შემოტევები ძალიან გახშირდა, თუ რამე არ ვქენით, მალე მთლიანად აგვაოხრებენ. კედლები უნდა გავამაგროთ, სამუშაოს გათენებისთანავე დავიწყებთ. - თქვა პოლკოვნიკმა უკვე ბრაზიანი ხმით და შაშხანა კვლავ გადატენა.
- რაზერები ასე ახლოს არ მოდიან, რაღაც ახალი მუტაციაა, თორემ აქამდეც ხომ შევამჩნევდით. - მზვერავმა კარი მაგრად დაკეტა, რამდენიმე ბოქლომით გაამაგრა და ბუნკერში ჩავიდა.
- ხომ გითხარი, როგორც კი დაინახავ, მაშინვე ესროლე-მეთქი? გინდა, რომ ისევ იგივე მოხდეს? თითქოს არ გახსოვდეს მცხეთის სადგური. - თქვა პოლკოვნიკმა და წასვლა დააპირა.
იქვე მდგომმა დარაჯმა თავი ვეღარ შეიკავა და ინტერესისგან გაოცებულმა იკითხა. - რა მოხდა მცხეთის სადგურზე? აქამდე არასდროს მსმენია.
- ისეთი რამ მოხდა, რასაც საკუთარ თავს ვერასდროს ვაპატიებ. - ამოიოხრა ანდრემ და სიგარეტს მოუკიდა.
- 2047 წელს, რადიაციამდე ერთი საათით ადრე, მე და ჩემი ოჯახი დასავლეთში მივდიოდით, მცხეთის გზატკეცილზე ვიყავით, როცა ჩემი მანქანის გაუმართავ რადიოში გაფრთხილება მოვისმინე, რომ მალე მთელს პლანეტას უდიდესი რადიაცული ღრუბელი დაფარავდა და მაშინვე უნდა მომეძებნა თავშესაფარი. თბილისში დაბრუნებას ვერ მოვასწრებდი, ხალხი პანიკაში იყო და გზად ყველაფერს ანადგურებდნენ. სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე და გზატკეცილიდან გადავედი, მცხეთის ერთ-ერთ ძველ სადგურს მივადექი. ჩემი სამსახურის გადამკიდე, ხშირად მიწევდა მიტოვებულ ადგილებში ხეტიალი. არქეოლოგობის ყველაზე დიდი მინუსი ეს არის, არ ვიცით სად და რას ვეძებთ. ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა … მეგონა, ცოტა მეტი დრო გვექნებოდა. რამდენიმე წუთში, სანამ ბუნკერში ჩავიდოდი, ზემოთ ავიხედე, ცა შავად შეღებილიყო, მერე ის წვიმა წამოვიდა, დღემდე ახსნას რომ ვერ უძებნიან. ამას ხომ ხედავ? - თქვა ანდრემ.
- რას? ხელს? - გაკვირვებით ჰკითხა დარაჯმა.
- ჰო, ხელს. წვიმის ერთი წვეთი დამეცა, მერე ინფექცია შემეჭრა და იმედი რომ გადამეწურა და ამპუტაციას მიპირებდნენ, ბუნკერში წამლების ძველი შეკვრა ვიპოვე, როგორღაც გადავრჩით.
- გასაგებია. ის მაინც არ მითხარი, ასეთი განსაკუთრებული რა მოხდა. - ჩუმად ჩაილაპარაკა დარაჯმა.
- ბუნკერში ჩვენ გარდა ბევრი ადამიანი ჩამოვიდა. პირველები მე და ჩემი ოჯახი ვიყავით, თუმცა კარს გიჟებივით აწყდებოდნენ. ყვირილი, კივილი, შემარავი ხმები ჩამოდიოდა, ხალხს ისე ვერ დავტოვებდი და ვინც მოვიდა, ყველას კარი გავუღე.