მიწა
თუ ქალამანი არ გაგცვეთია,
მიწას ვერ იგრძნობს ისე ფეხები,
აქ ხომ მხურვალე ყველა ბელტია,
მიწას ოდნავად თუ შეეხები.
აქ ხომ თითეულ მტკაველის სითბო
არის სიცოცხლის, სინათლის წყარო,
ახლა მღვიძარა ბუნებაც თითქოს
ფუტკრის ზუზუნში ჰყვავის და ხარობს!
თოვლქვეშაც სუნთქავს მარცვალი ძილში,
ვით სიხარული გულში ღვივდება,
და ყოველ მტკაველ მიწიდან ისმის,
თოვლს საღი თესლი რომ ეჭიდება.
როგორ იფეთქებს მარცვალო უცებ,
სინათლეს მისცემს, მზრუნველი ხელი,
როცა მზის სხივი თოვლს დაასუსტებს
და ჯეჯილებად იქცევა ველი.
თუ ქალამანი არ გაგცვეთია,
მიწას ვერ იგრძნობს ისე ფეხები,
აქ ხომ მხურვალე ყველა ბელტია,
რითაც ქვეყანა და ხალხი ხარობს!
