*** ახლა ღამეა და მე ატკივებული სულითა და მთვრალი ოცნებებით ვითვლი ნაბიჯებს განთიადამდე. ჩემი დუმილი საზღაურია: შენთვის დასანთები კოცონისათვის მომზადებული კვარია. ვინახავ. ვაფიცხებ. უნდა მოვიდე და ბაგეზე დაგაყარო. სიტყვები იქნება მტკივნეულად სასურველი, შენ გაოცდები. მოგინდება უჩემოდ ყოფნა, რადგან ძნელად გასატანი იქნება საჩემო ღამე. დაგაუნჯებს ჩემთვის დაკარგული სიზმრები. არსებულსა და არარსებულს, მოსახდენსა და ვერმომხდარს შორის დაიწყებ ბორიალს. ჩვენ დავმთავრდებით. ყველა ზღაპარი სრულდება ბოლოს. წაიღებენ ქარები და ყველა სიტყვას დააბინავებენ იმ სკივრში, წარსული რომ დავარქვით, მაგრამ მაინც ვერ ვაქცევთ ერთმანეთს წარსულად, რადგან ყველა ძარღვი დაკაწრული გვექნება, ყველა ვენა გადახსნილი, სისხლის ყველა წვეთი ატკივებული. ჩვენ დავმთავრდებით და მერე,
როცა შემოდგომის პირზე, ბუხართან მიმჯდარს წამომივლის შენზე ფიქრები, აღარ დამჭირდება ნეკერჩხლის ჩანაცრება, მოგონებები მეყოფა გასათბობად. ჩვენ დავმთავრდებით. მაგრამ მინდა, დროსა და გულს მივცე საშუალება თავის გზაზე წავიდნენ; მინდა, სანამ ჯერ ყველაფერი არაა გვიან, ყველა სიტყვა ვთქვა; არც ერთი კოცნა არ შევარჩინო სამყაროს; მინდა, გგრძნობდეს სხეული, მინდა, შენი ხელები მათბობდეს; მინდა, შენს ხმებს ვუსმენდე; მინდა, მყავდე; მინდა, ბოლო წამამდე მყავდე, სანამ ყველაფერი არ დამთავრდება.
გული დიდი ვერაგი ვინმეა, ხანდახან ადამიანებს საწოლში შემოგვიწვენს, ჩვენს სულსა და ხორცს გაგვაზიარებინებს, დაგვაჯერებს, რომ მართლაც არსებობს სამყაროში ჩვენი ნაწილი, რომელიც ჩვენ მსგავს სიზმრებს ხედავს, რომელსაც ისევე უხარია და სტკივა, როგორც ჩვენ, რომელსაც სადღაც შორს, სამყაროს დასასრულშიც კი ესმის ართქმული სიტყვები, რომელიც მოვა და თვალებით მოიტანს ვერგაცხადებულ საიდუმლოს, რომელიც ჩვენთან ერთად გადაყლაპავს ყველა ტკივილსა და სიხარულს, ჩაგვკიდებს ხელს და ყინვისაგან დამზრალ თითებს გაგვითბობს.
გული დიდი ვერაგი ვინმეა, შეგვაყვარებს მთელი არსებით და მერე, როცა ყველაფერი მხოლოდ ილუზია აღმოჩნდება, ყველა ძარღვი გვტკივდება, ჩვენში რაღაც ნაწილი კვდება, სამყაროს მიმართ ჩვენი წარმოდგენები იცვლება და კიდევ უფრო ვშორდებით მზეს. მიუხედავად ამისა, თავდავიწყებამდე გვიყვარს, ესე იგი, ვცოცხლობთ და ვხვდებით, ამ სიყვარულისთვის ყველა უძილო ღამეს ჰქონდა თავისი გამართლება, ყველა ტკივილად ღირდა.
ზღვარი არც არასდროს ყოფილა და არც ახლა შემიძლია მისი გამოკვეთა. არ მიყვარს ხაზები და ჩარჩოები. მე თავისუფლება მსურს, სულის თავისუფლება. ბოლომდე მეც არ ვიცი, სად მთავრდება რეალობა და იწყება ზღაპარი, ალბათ, ეს მაწერინებს. იქაც ვეღარ ვიგებ, სად ცხოვრებაა და სად ილუზია, როდის ვიცხოვრე და როდის მსურდა მეცხოვრა, როდის იყო ნამდვილი და როდის ჩემი სიცხიანი წარმოსახვის ნაყოფი... მას შემდეგ ბევრი წელი წავიდა, მე კი დღემდე ვზივარ ფანჯარასთან ზურგშექცეული და თვალებდათხრილ კედლებს შევყურებ. შევყურებ და ვცდილობ, ფაქტები ერთმანეთს დავუკავშირო; გავიხსენო ვინ ვიყავი მანამდე და რა მოხდა შემდეგ; გავიხსენო მიზეზები; გავიხსენო თავაწყვეტილი ვნებით გაჟღენთილი სიზმრები; გავიხსენო რა მოხდა და რა ვერ მოხდა; რა ვთქვი და რისი თქმა გამომრჩა; გავიხსენო...
მოვიდა და ჩემი უძილო ღამეები აავსო. მოვიდა და ჩადგა ჩემსა და საღ აზრს შორის. მას არნახული სიზმრები ეზმანებოდა. მის ღამეულ მოჩვენებებში მე ვცოცხლობდი. მის ფიქრებში მე სურვილშემონთებული, ვნებააშლილი მივყვებოდი ბინდს და ვრჩებოდი განთიადამდე. ჩემი ლანდი თითისწვერებზე შემდგარი იპარებოდა მის ოთახში და ათრთოლებული თითები დაცურავდნენ მის მხრებზე, მკერდზე... და ვუკოცნიდი თვალებს, ჩემი ბაგეები მთის მდინარესავით მიუყვებოდა ყელს და სტოვებდა სველ ნაკვალევს და ქრებოდა აზრი... მკერდი ბობოქრობდა და ვეღარ გუობდა ბორკილებს... მთვრალი კაცის არეული ნაბიჯებივით უთავბოლო იყო მისი ხელების მოძრაობა. ვერ იტევდა
სხეული სურვილს და მისი თითებიდან იფრქვეოდა ჩემს კანზე. ღობეზე ასული სუროსავით ეხვეოდნენ ხელები წელს და იქნება კიდევ უფრო გათავხედებულიყვნენ, იქნებ მეტიც გაებედათ, მაგრამ სინათლე განაჩენივით ედებოდა კედლებს და ბინდს წამებით ხდიდა სულს. იფანტებოდა საწოლში მტვერივით გაბნეული სურვილი და რჩებოდა ძილგამკრთალი, დაღლილი, მოტყუებული... ბინდს მიჰყავდა ჩემი სახება და კიდევ უფრო ირეალური ხდებოდა ყოფა. იწყებოდა ახალი დღე, რომელიც უდაბნოსავით მწველი და საშიში იყო, სადაც დახეთქილი ქუსლებითა და გამშრალი პირით, ღონემიხდილი მივიწევდით ბინდისკენ, რათა მას არნახული სიზმრები მოზმანებოდა, მე - ჩემს უძილო ფიქრებთან მეთია ღამე.
ჩვენ შემოდგომით შევხვდით ერთმანეთს, დანახვის წამიდან ვინანე ჩემი განვლილი ცხოვრება, ყველა წამი, ყველა სიტყვა, ყველა ამბორი. მას ზამთრისპირის სიცივე შეჰპარვოდა და ხელკავით მიჰყვებოდა. ჩემთან ჯერ ისევ ივლისის მზე აცხუნებდა, ვიცოდი, ჩემი მცხუნვარება მის ყინვას გაალღობდა და მერე ეს დამდნარი ყინული დამახრჩობდა, მაინც ვერ
