კ ა ლ მ ა ს ო ბ ა
იოანე ხელაშვილისა, იპოდიაკვანისა, რომელი იყო ქიზიყის სოფლით ვაქირიდამ მოსული მონასტერსა შინა ქვაბთახევს, წინამძღვრობასა ქვეშე ფიცხელურის დოსითეოსისასა. ესე დროსა ლეწვისასა წარგზავნილ იქმნა ქართლის სოფლებსა შინა საკალმასოდ, რომელსა შეხვდა გზასა ზედან ზურაბა ღამბარაშვილი და შეამხანაგდენ ერთად მოსარეწველად პურისა.
ოდეს გაემგზავრა ბერი იოანე, იხილა მდოესისა და ხიდისთვის საშუალ გზასა ზედან მომავალი ცხენით ვინმე და სთქვა: ესე მტერ ჩვენდა ანუ ჩვენ კერძო? და დაუწყო გულსმოდგინედ ყურება. ოდეს მოახლოვდა იგი, მყისვე იცნო იოანემან და ჰრქვა:
- მშვიდობა შენდა, ღამბარაშვილო!
ზ უ რ ა ბ ა: და სულისაცა შენისა თანა, ხელაშვილო!
ი ო ა ნ ე: საით გიძღვის უფალი?
ზ უ რ ა ბ ა: მუნ, საიდგანაც უნდა გამოვზარდო შვილები ჩემი.
ი ო ა ნ ე: მაშასადამე, ჰგავს საკალმასოდ რონინებ!
ზ უ რ ა ბ ა: ახ! მალე მიწევნილ ხარ დაფარულმცნობელობაში, ანუ თუ წინამძღვარმან თქვენმან შთაგბერათ წინასწარმცნობელობის სული.
ი ო ა ნ ე: რად გიკვირს, თუ ტერ-სააკას მოწაფე ეგგვარ მეტყველებ, მე ვით ვერ მივსწვდებოდი განზრახვასა შენსა, დოსითეოსთან გაზრდილი?
ზ უ რ ა ბ ა: აწ სცან - მეც თქვენი მოწაფე ვარ!
ი ო ა ნ ე: ვითარ?
ზ უ რ ა ბ ა: მართმადიდებელი შევიქენ.
ი ო ა ნ ე: მართლ და ჭეშმარიტ არს სიტყვა შენი?
ზ უ რ ა ბ ა: ჰე, ირწშუნე!
ი ო ა ნ ე: ჰოი სულიერო შვილო! ქრისტე იყოს შენთანა, მოვედ, გეამბორო. უფალმან წარგიმართოს ყოველნი ქმნულნი ხელთა შენთანი!
შემოდგომად ამბორისა შეითქვნენ გაამხანაგებად და ერთად საკალმასოდ დაამტკიცეს წასვლა. პირველად მივიდნენ ხიდისთავსა. ნახეს მუნ კოშორიძე მღვდელი. დიაკვანმა ჰკითხა ზურაბს: ეს ვინ არისო?
ზ უ რ ა ბ მ ა: ესე ახალჯვარის დეკანოზიაო!
ი ო ა ნ ე: მივიდა და ჰრქვა: გვაკურთხენ, ახალჯვარის მამაო!
კ ო შ ო რ ი ძ ე: კურთხეული იყავ, რომ არა იცი რა!
ი ო ა ნ ე: ვითარ?
კ ო შ ო რ ი ძ ე: მე დეკანოზი ვარ, და არა მამა.
ი ო ა ნ ე: ჯვარის მამაც არის ამ ქვეყანაში, და ახალჯვარის მამაც რომ იყოს, რა იქნება?
კ ო შ ო რ ი ძ ე: ჯერ მთარვარეფისკოპოზს არ უბოძებია ეგ სახელი.
ი ო ა ნ ე: მთარვარეფისკოპოზი რად გინდა, მე გაგირიგებ კათოლიკოზთანა.
კ ო შ ო რ ი ძ ე: იპოდიაკვანს ეგ ადგილი არ ექნება.
ი ო ა ნ ე: ჩვენ წინამძღვარს დიაღ სწყალობს მათი უწმინდესობა.
კ ო შ ო რ ი ძ ე: მამა შენ რატომ ვერა გაგირიგა რა?
ზ უ რ ა ბ ა: მეკალმასედ დააყენეს, მეტი რა უნდა?
კ ო შ ო რ ი ძ ე: მეტი არღა უნდა რა, თუ ქსნისხეველთავით იკალმასა.
ზ უ რ ა ბ ა: ჩვენს საქმეს რომ ვჰხედავ, მაგის მეტი ღონე არა გვაქვს.
კ ო შ ო რ ი ძ ე: ჯერ ეგოდენ შიმშილობა არ არის, რომ საქმემ იქამდის მიაწიოს.
ზ უ რ ა ბ ა: თუ ამ საბრალო ბერს შეიბრალებ, შენთვის მადლია.
კ ო შ ო რ ი ძ ე: მოდით, შვილნო, ჩემთან ისადილეთ, მეც დაბრკოლებას არ მოგცემთ, რადგან მგზავრი ხართ.
ზ უ რ ა ბ ა: დია ადრე დაგვითხოვეთო, - და წავიდნენ სადილად.
ოდეს დასხდენ ესენი და მოიღეს სუფრა და დააგეს საჭმელი, რა ხელი მიჰყვეს, ამ ჟამად ანდრია მოვიდა, გიორგი მღვდელს ეამბორა და იოანეს სალამი მისცა. იოანემ იკითხა ვინაობა ამისი, და ჰრქვეს: ესე ანდრიაა, იოანე იღუმენის მოწაფეო.
და ჰრქვა ი ო ა ნ ე მ: მშვიდობა შენდა, ანდრია სალოსო!
ა ნ დ რ ი ა: სულისაცა შენისა თანა, იოანე კლემაქსო!
ი ო ა ნ ე: უი ჩემს თავს! რად შეურაცხმყოფ?
ა ნ დ რ ი ა: და შენ რაღათ მე?
ი ო ა ნ