ბინდის მრეცხავი

ბინდის მრეცხავი მე ავცეკვდები
მე ავცეკვდები ბედნიერი მონაზვნის კაბით.
სასოწარკვეთის მოკარნახე
მეორადი თეთრი ბოტებით
ცა სინამდვილის გაადვილების სიმძიმეს მოთოვს.
მე ავცეკვდები ღმერთან ერთად
ცივ კელიაში,
გამაბახებენ
მედროვეთა ანთოლოგიის
მუქი ფურცლები.
ბროწეულივით აყვავებული უნუგეშობა
იდგება გარეთ.
დღე არშობილი უშობელივით
ჩემს თეიზმს მოძოვს.
ის ხომ ისე ჰგავს თბილ მეგობარს,
გულშემატკივარს,
როგორც ორსახოვან სამხედრო აღლუმებში გადამალული სიმხდალე
უცაბედ გმირობას.
მე ავცეკვდები
ბედნიერი მონაზვნის კაბით,
გამაბახებენ...
საქართველოში
მეფსალმუნე შემოდგომა
ქრისტეს კვართს ღეჭავს.
...

მატყუარა საათები
მატყუარა საათების ნაფიც ისრებს,
დრო შეახმათ,მოწიკწიკე მასკარადი.
ცოდვის ჩრდილში სულის სახდელს დამაკისრებს,
ის დღე,შენ რომ ჩემს ფიქრებში ცამდე ადი.
განსასჯელი შემოდგომა თავს მაჩვენებს,
დაიცვინა უთარიღო კალენდარი.
შიშველ ხეებს,გათოშილი მიწის ენებს,
სათქმელივით დაედებათ წუთი მკვდარი.
ის წუთია,ნაადრევი აგონია,
გაკერპება დაგიპირა ერთი წამით.
მატყუარა საათების ხმა მგონია,
გული თავს თუ ინუგეშებს ახლა ამით.
დრომ დატოვა ცრემლთა ბინა,სამყოფელი,
ხმელი სახის ნასიცხარი ყვრიმალები.
წუთით საფლავს დაემგვანა ეს სოფელი,
თავს ვიმარხავ,სამარეში ვიმალები.
მატყუარა საათების ცოდვილ ისრებს,
დრო აწამებს სასტიკი და გარდასული.
მარადიულ ხარკს და სახდელს დამაკისრებს,
მკვდრის მაჯაზე მოწიკწიკე ჩემი სული.
...
...
სხვას ნუ მიათრევ "ვარდისფერო,"მე წამიყვანე!
მე ქრისტესავით ნანკინელი და უაღდგომო.
მიწას ბალახი თუ უხმება,სულის სიმწვანე,
მე წამიყვანე,სხვას ნუ ერჩი სიცოცხლის ომო!
მორფოლოგიურ ყვავილობებს ღეჭს შემოდგომა,
უუნაგირო ცხენთა ფლოქვებს ჭედენ განცდები.
რად გინდა ჩემგან სიშორე და ეულად დგომა?
მე წამიყვანე,ნუ დამტოვებ და ნუ ამცდები.
წამიყვანე და გადამმალე შენს სინათლეში,
სხვას ნუ აირჩევ,მე გიყვარდე,როგორც პატარა.
მე ვიყო სვავთა გაზაფხული,სიმწვანის ლეში,
დრომ ტკივილი რომ გვირისტივით გადაატარა.
სხვას ნუ მიათრევ "ვარდისფერო,"მე წამიყვანე!
მე ქრისტესავით ნაწამები და ნანკინელი.
მიწას ბალახი თუ უხმება,სულის სიმწვანე,
მეც დამავიწყე ეს სიცოცხლე საშინლად ნელი.
...

ორმეფობა
სიტყვათა მწუხრი,გმობის სანიშნე
და სუიციდურ ფიქრთა ფერხული.
დღეს გალაკტიონს რაღაც ვანიშნე,
რაღაც უთქმელი და უხერხული.
დგას ორი მუზა მირონმდინარე,
თითქოს პირველად შეხვდნენ ერთმანეთს.
მაწვდის, რომ რბოდეს ღვინის მდინარე,
მიწის ჯიბიდან ძველებურ მანეთს.
მთვრალი პეპელა ბრინჯაოს ფრთებით,
გვიყვება ამბავს ძვირადგასამხელს.
მთაწმინდის მთვარის ნათებით ვკრთებით,
წარმავლობას რომ ღალატში ამხელს.
ჩოხა ქაოსის,სიბნელე ამ გზის,
ორი ასაკის ბოლო საკინძე.
დღეს თვითმკვლელობა თეძოზე აზის,
სიკვდილი უკვდავ წიგნად ავკინძე.
ორმეფობაში პოეტურ დღეთა
სული სტროფებით იჭრიდა ვენებს
და როგორც გვამი,ისე გამკვეთა,
ამაღამ ბაღში გადამასვენებს.
მეფეს ვეახლე მსახური სიტყვის
და იისფერი ვიწამეთ თოვა.
მაშინ სიკვდილი ამ ლექსსაც იტყვის,
ჩემს საფლავზეც რომ პოეტი მოვა.
...
ცხედარი
იყო სიკვდილი ხელებდაჭრილი,
მომაკვდავი კი ითხოვდა შველას.
სამარეს ჰგავდა ლურჯ თვალთა ჭრილი,
ზამთრებს იტევდა უკლებლივ ყველას.
სუნთქვის ნაფლეთებს ძოვდა სინათლე,
როგორც სიბნელის ვრცელი მოძღვრება.
სხვისი სიკვდილით რომ მოვინათლე,
ბზის სინანული ჩემში მოძვრება.
გულზე ჯვარივით მკიდია ქარი,
გაავებული წუთების ოხვრა
და თვალწინ მიდგას სხეული მკვდარი,
გარდაცვალების ნაზი მიმოხვრა.
იყო სიჩუმის ფხიზელი ძილი,
ტიროდა ღამე,"ობოლი შველი."
წეროს ფეხებზე იდგა სიკვდილი
და დანებება იყო საშველი.
...

ნაჭრის თოჯინა
გული ნაცემი ბავშვივით წავა,
მე დამთმო,ძველი თოჯინა ნაჭრის.
მიწის ძარღვებში დაშრება ლავა,
სველ საფლავს ეშმა ცალი რქით გაჭრის.
უკანასკნელი გზის ტროტუარებს,
ამბავს იშვიათს,ცის წამონაცდენს,
წვიმა შხაპუნით თუ იუარებს,
ჩემი ცის წმინდანს,სიკვდილს შეაცდენს.
მერე გამხმარი სისხლი იდავებს,
მისი ცალთვალა მოლეკულები
შემომწირავენ უცოდველ თავებს,
უკვდავ გენიად რომ ვეგულები.
ვიღაც ბოლოჯერ სულს შემომაჭრის,
მუზის ფიქრებში ხელებფათურას.
გადაგდებული თოჯინა ნაჭრის,
მიწას ავანთებ,როგორც ნათურას.
...
 

სამძიმარი
ამ სტროფის პირველი ზამთარია.
ვიღაც იძახის
უდროო სიბრიყვის დრამატურგიით გაბერილი ცის სიჩუმიდან:
მე ვიზიარებ,
მონაწილე ვარ თქვენი დიდი დეგრაციის!
ცოტაც მადროვეთ და მოგიძღვნით ხსოვნის დღიურებს,
პოეზიის ფანჯარაზე წარმავლობის საკურთხს წაგიდგამთ.
ციცქნა ქალებო,ბიჭ-ბუჭებო და კაცუნებო,
ნუ გაიკვირვებთ,უსასყიდლოდ რომ გისამძიმრებთ.
გაზაფხულამდე იქნებ თავადაც ყალბი სამძიმრის მიზეზი გავხდე.
ჯერ კიდევ შემოდგომის თბილი გვამი მაცვია სულზე
და დასრულებული ფოთოლცვენა პირღია ჭრილობასავით მეწვის.
წერას ვწყვეტ,როგორც სიკვდილზე ფიქრს,
თითქმის ძმადნაფიცს.
კალამი ზამთარს მომილოცავს ახლა ღალატით.
ბედნიერია მელანი,
გათავდა.
 
...
მიწა და ცეცხლი გაიფიცნენ,
ომია გარეთ.
თვალგახელილი ცხედრები ალუბლისფერი მზერით...
მე და სიზმარმა ჩემს ოთახში იატაკი ჩუმად ავყარეთ,
ომია გარეთ
და მე ვივსები ბრინჯისფერი გარდაცვალებით.
ასე მგონია,ვინც კი კვდება,ჩემს ლექსებს წერდა,
ის ყვავილობდა პოეზიით,რაღაცით მეტით,
ომია გარეთ
და ისტორიის წრეწირიც კი გასამტოლფერდდა.
მინდა რომ მარტო ვავსებდე მიწას,
თან ამ ნახევრადვერლიბრივით ცეცხლი მეკიდოს.
მშვიდ წარმავლობას სტრიქონებით ვხატავდე იმ წამს