წინათქმა
- ხომ გითხარი, ყველაზე მეტად შენი მეშინია-მეთქი. ყველაზე მეტად შენ მაფრთხობ. არ ვიცი, როგორ გამოვხატო შიში. შიში ბევრნაირი არსებობს. დიდი შიში რაც აღსასრულთან არის დაკავშირებული, სხვადასხვანაირად დანაწევრებულა, სხვადასხვა შიშებად ქცეულა. ესეც ერთ-ერთი მათგანია.
ჩამრჩა შენი შიში და ასე დავმთავრდები. ცარიელს რო გხედავ, გული მიწუხდება. შესარკინებლად ვემზადები და ან გამოვა, ან არა... “მთავარი ხომ მცდელობაა”- ჩამკიჟინებს ჩემი ორეული, რომელიც სულ მეჩვენება, რო ვიღაცამ მომიჩინა. არსებობენ ადამიანები ორეულების გარეშე, უჩინარის ხმა რო არ ჩაესმით. არსებობენ და ბედნიერები არიან. ეს სულ ჩემთან არის, უხილავად დამყვება, სადღაც ჩემშია მიმალული. დროდადრო თავს შემახსენებს ხოლმე...
- ჰე, ჰე, ჰე... ხო არ დაგავიწყდი? და ვგრძნობ, რო მარტო არ ვარ. ესეც ერთგვარი საშინელებაა, მარტოდყოფნის, მარტოდარჩენის უფლებაც რო არ მაქვს. არსად მიდის, არსად მტოვებს. ის კი არა, ხან მაგულიანებს, მაქეზებს, რაღაც თავგადასავლებისკენ მიბიძგებს და ჩამძახის:
- შეძლებ, შეგიძლია. რო ამოვიკნავლებ სასოწარკვეთილი ხმით, მტუქსავს - რისთვის გაჩნდი, რისთვის არსებობ. შენს დაბადებაში რაღაც ენეგია ხომ დაიხარჯა და იმ ენერგიას უკან დაბრუნება უნდა. გაჭირვებულს როცა ეხმარები, უფალი მერე უკან გიბრუნებს. შენი დაბადება სიცოცხლის სესხია, რომელიც შენივე სიცოცხლით უნდა დაუბრუნო გამჩენს. როგორი დასაბრუნებელია სიცოცხლის სესხი...
ო, ამას შენ უნდა მიხვდე. ისე უნდა დაუკვირდე ცხოვრებას... მისხალ-მისხალ, არაფერი გამოგეპაროს, რო მთავარი აღმოაჩინო. შენს ნაბიჯებში დაინახავ დასაბრუნებელ ვალს, ამას თვითონ გიჩვენებს ცხოვრების გზა.
- მარტო რო ვყოფილიყავი შენს გარეშე და არ მეგრძნო ეს ყველაფერი, ხო უფრო კარგად იქნებოდა ყველაფერი, უფრო მარტივად.
- სიცოცხლის არსს თუ არ ჩაწვდა კაცი, რისთვის ჰქვია აბა კაცი? და ხომ ხედავ ადამიანები როგორი ბედნიერი სახეებით დააბიჯებენ. რაღაცაში იპოვეს თავიანთი „ბედნიერება“ და ხიბლავთ ასეთი ცხოვრება, თუმცა რა შუაშია „ბედნიერება“ სიცოცხლის არსთან, ის სულ სხვა რამეა. შემახსენე, როგორ არის ნათქვამი მეტ ცოდნას მეტი დარდი და წუხილი მოაქვსო.
- რა საჭიროა, მერე ამდენ გაუგებრობებში ჩაყურყუმელავება, ტკივილი და დარდი თუ თავზე საყრელი გექნება.
- ტკივილი და დარდი გაქცევს ადამიანად, თორემ სხვა შემთხვევაში, თავზე რქები გექნებოდა, ყელზე აზაფერის უღელი და ცოხნას დაიწყებდი. უნდა გტკიოდეს და უნდა დარდობდე. ისე ვერ იგრძნობ სიცოცხლეს ჩემო...
ამ სიტყვით მოგმართავ ხოლმე, მაინც შენში ვარ და ჩემი ხარ ბოლო-ბოლო.
“გტკიოდეს და დარდობდე”. სატკივარი და სადარდებელი კიდევ არ დაგელევა, თუ სწორად იცხოვრებ, თუ მართალ გზას დაადგები და ბოლომდე ასე აათავებ აღმართს.
- ე.ი. გამოდის, რო იმ გზით უნდა ვიარო, სადაც გამოულევლად შეგხვდება ტკივილი, სევდა, უბედურება... და ცოტაოდენი ბედნიერებაც ხო შეიძლება?
- ფურცელი ხო გაქვს?
- მერე?
- კალამიც ხომ გაქვს?
- მერე?
- სულიდან რაღაცეები ხო გაწვება.
- მერე, ამით რის თქმა გინდა.
- ე.ი. ტკივილები გაქვს.
- ვთქვად და ეგრეა.
- ვთქვათ არა.. დამეთანხმე რო ეგრეა. გტკივა, სავსე ხარ დარდით და შეგიძლია ეს ყველაფერი მაგ ფურცელს გაანდო. მაგაზე მეტი მესაიდუმლე, მაგაზე მეტი დამყოლი ბუნების თანამგზავრი ვინ შეიძლება ყოფილიყო შენთვის, - ქირქილებს, - შენ კიდე გეშინია. ვაჟიშვილის განცდებით დაჰყურებ შეურყვნელ ფურცელს. იხტიბარს რო არ იტეხს და მაინც ერთგვარი შიში აქვს, იმიტომ რო მის ცხოვრებაში რაღაც უნდა შეიცვალოს. ცვალებადობა შიშებთანაა დაკავშირებული--კარგიც და ცუდიც. რაღაცის მოლოდინს შიში ახლავს.
არ შეგეშინდეს. მცდელობა ყველაზე კარგი რამეა. ვინც მცდელობას დასცინის, მას იმ მცდელობის უნარიც არ აქვს, ლაჩარია, მშიშარაა. სიმამაცე შემდგარი მცდელობაა. მამაცებმა სცადეს და გამოუვიდათ, ამიტომ გახდნენ მამაცები. მცდელობამდეც რო ვერ მიდიხარ, იცი ვინ ხარ?
- ვიცი...
- კარგია, თუ იცი. არც მათ იცოდნენ მცდელობისას, თუ გამოუვიდოდათ, მაგრამ... მცდელობის დრო ყოველთვის გაქვს, ნუ გადადებ, ხვალინდელ დღეს ნუ დაელოდები. უნდა გადაახტე შენ თავს, თუ გინდა, რო სიცოცხლის არსის წვდომისკენ ნაბიჯები გადადგა. რაც უფრო მალე მოიტოვებ შიშებით გაძეძგილ შენს თავს უფრო უკეთესია. სილაჩრეს სილაჩრე ემატება. ივსები, ივსები და ისე ნუ გაივსები, რო შენს თავზე გადახტომა ვეღარ შეძლო.
ტკბილი სული დაბერე მაგ თეთრ ფურცლებს. ეგ არის შენთვის მცდელობის შანსი. აბა, შენ იცი!
ხმა აღარ ამოუღია. მეგონა, კიდევ რაღაცას მეტყოდა. გაყურსული ვიყავი. ვფიქრობდი, ან ახლა მეტყვის კიდევ რამეს, ან ახლა. არა და არა, ენა გადაყლაპა ამ ჩემი ცოდვით სავსემ. ვინ იცის, კიდევ როდის მოისურვებს რაღაც მითხრას, ან კარგი, ან ავი. ვინ იცის,