წიგნი პირველი - 1 - კოი-სან (კოი-სან - ოსაკაში ასე მიმართავდნენ უმცროს ქალიშვილებს.), გთხოვ...
საჩიკომ ოთახში შემოსული თაეკო სარკეში დაინახა და ფუნჯი გაუწოდა. კიმონოს შიდა ხალათის საყელო გადაეწია და კისერს ითეთრებდა. კიმონოიან სილუეტს შეხედა. სარკიდან თითქოს უცხო ადამიანი უყურებდა.
- იუკიკო-ჩანი ქვევით რას აკეთებს?
- ეცუ-ჩანი უკრავს და იუკიკო უსმენს.
მართლაც, ჰოლში ფორტეპიანოს ჰანგები იღვრებოდა. ალბათ, კიმონოში გამოწყობილი იუკიკო ეცუკომ გამოიჭირა. ეცუკოს არ ადარდებდა, დედა თუ სადმე მიდიოდა. მთავარი იყო, იუკიკო მასთან დარჩენილიყო და ჭკვიანად იქცეოდა, მაგრამ დღეს დედასთან ერთად იუკიკოც მიდიოდა, თაეკოც და ცუდ ხასიათზე იყო. კონცერტი ორზე იწყებოდა და როგორც კი დამთავრდებოდა, იუკიკო მაშინვე სახლში გამოიქცეოდა, რომ ეცუკოსთან ერთად ევახშმა. როგორც იქნა, დაითანხმეს.
- კოი-სან, იცი? იუკიკოსთან დაკავშირებით კიდევ ერთი სიახლეა.
- ჰოო?
თაეკო თეთრ პუდრს მკაფიო ხაზებად უსვამდა უფროს დას კისერსა და მხრებზე. საჩიკოზე ნამდვილად ვერ იტყოდით, რომ მოხრილი იყო, თუმცა მისი მკვრივი და ამობურცული მხრები სწორედ ასეთ შთაბეჭდილებას ტოვებდა. შემოდგომის ნათელ ამინდში მისი ნამიანი კანი სხვანაირი პეწით ბზინავდა. 30 წელზე მეტისას არაფრით ჰგავდა.
- ქ-ნ იტანისგან მოვიდა ამბები.
- ჰოო?
- ფირმის თანამშრომელიაო, MB-ის ქიმიურ საწარმოში მუშაობსო.
- და რამდენს იღებსო?
- ყოველთვიურად 170 ან 180 იენს, ბონუსებით 250-იც გამოსდისო.
- MB-ის ქიმიური საწარმო ის არ არის, ფრანგების?
- კი, ეგაა. ყოჩაღ, კოი-სან, გცოდნია!
- კი, კომპანიები კარგად ვიცი.
უმცროსი თაეკო ასეთ რაღაცებში ორივე დას სჯობდა. სარგებლობდა ამით და ხანდახან ისე ელაპარაკებოდა დებს, რომლებიც არ იცნობდნენ ამ სხვა სამყაროს, თითქოს თავად იყო ყველაზე უფროსი.
- მე კი გაგონილიც არ მქონდა. პარიზში ჰქონიათ მთავარი ოფისი, შემოსავლიანი კომპანია ყოფილა.
- იაპონიაში, მგონი, კობეში რომ დიდი შენობაა სანაპიროზე, მაგათია, არა?
- ჰო, ზუსტად ეგ არის. მანდ მუშაობს ისიც.
- ფრანგული იცის?
- ოსაკის უცხო ენების უნივერსიტეტში ფრანგული ენის ფაკულტეტი დაამთავრა და პარიზშიც ნამყოფია. კომპანიის გარდა, საღამოს სკოლაში ფრანგულს ასწავლის და იქიდანაც შემოსავალი 100 იენი აქვს. ასე რომ, თვეში 350 იენი გამოსდის.
- ქონება?
- განსაკუთრებული - არაფერი. სოფელში ჰყავს დედა, რომელსაც ძველებური სახლი აქვს. თვითონ როკოში ცხოვრობს. ის ნახევრად ევროპული სტილის ძალიან პატარა სახლი თავისი პატარა ნაკვეთით კრედიტით იყიდა. დიდი ვერაფერი.
- სამაგიეროდ, იმის გამო, რომ ქირას არ იხდის, ისე შეუძლია იცხოვროს, თითქოს ზედმეტი 400 იენი ჰქონდეს.
- როგორია იუკიკო-ჩანისთვის? ნათესავიც მხოლოდ დედა ჰყავს, ისიც სოფელში ცხოვრობს და კობეში არც ჩამოდის ხოლმე. 40 წლისაა და ეს პირველი ქორწინება იქნება.
- 40 წლამდე რატომ არ იქორწინა, ნეტავ?
- როგორც მითხრეს, ძალიან წუნია ყოფილა და ამიტომ დააგვიანდა.
- ეგ ცოტა საეჭვოა! კარგად უნდა გავარკვიოთ.
- ახლა თურმე ძალიან მონდომებული ყოფილა...
- კიან-ჩანის ფოტო მიეცი?
თაეკო პატარაობიდან საჩიკოს ნაკაან-ჩანს (ნაკაან-ჩანი - ასე უწოდებენ შუათანა დას მასზე უმცროსები (ნაკა-შუათანა ან/ანე-უფროსი და)) ეძახდა, რადგან საჩიკოზე უფროსი კიდევ ერთი და ჰყავდათ, ხოლო იუკიკოს - იუკი-ან-ჩანს, რაც დროთა განმავლობაში კიან-ჩანი გახდა.
- არა, როდესაც იტანის გავუგზავნე ფოტო, ჩემს უკითხავად უჩვენებია, მას კი მაშინვე ძალიან მოსწონებია.
- ამ კაცის ფოტო არ გაქვს?
ქვედა სართულიდან ფორტეპიანოს ხმა არ წყდებოდა. საჩიკო დარწმუნდა, რომ იუკიკო ზემოთ ამომსვლელი არ იყო.
- აი, მანდ, ზედა მარჯვენა უჯრა გახსენი და ნახე.
პომადა აიღო და ტუჩები ისე გამობურცა, თითქოს სარკეში საკუთარი თავის კოცნას აპირებდა.
- მანდ უნდა იყოს, სადღაც.
- აი, ვნახე! კიან-ჩანსაც აჩვენე?
- ვაჩვენე.
- რა გითხრა?
- როგორც ყოველთვის ამბობს ხოლმე: „აა, ეს არის?“ შენ რას ფიქრობ, კოი-სან?
- ჰმ, ასე თუ შევხედავთ, ჩვეულებრივი ტიპია, უღიმღამოზე ცოტათი მეტი, ალბათ. ისე, როგორც უნდა შეხედო, ტიპური ოფისის მუშაკია.
- ასეც არის. რა, არა? ოფისში მუშაობს.
- ისე, კიან-ჩანისთვის ერთი სიკეთეც იქნებოდა - ფრანგულს ასწავლიდა!
სახეს მორჩენილიყო, ამიტომ საჩიკომ კიმონოს შეფუთვას, რომელსაც „კიძუჩიას“ ქსოვილების მაღაზიის იარლიყი ჰქონდა, თასმა შეხსნა და უცებ გაახსენდა:
- უი, კინაღამ დამავიწყდა! ბ-ვიტამინოზი მაქვს. კოი-სან, გთხოვ, დაბლა ჩადი და სთხოვე, შპრიცი გაასტერილონ.
ოსაკასა და კობეში ბერი-ბერი მოარულ დაავადებად ქცეულიყო. ამის ბრალი იყო, ალბათ, ისიც, რომ მთელი ოჯახი, საჩიკოს მეუღლიანად და ეცუკოც კი, რომელიც ჯერ მხოლოდ პირველ კლასში იყო, ყოველ წელს, ზაფხულიდან მოყოლებული, შემოდგომაზეც