გაფრთხილება ამ წინგში მოთხრობილი ამბების ავტორი საერთოდ დამეკარგა თვალთახედვიდან.
მაგონდება, რომ კარგად ვიცნობდი: ის ჯერ კიდევ ჭაბუკი იყო, გამხდარი და ფერმკრთალი. უცნაური ბავშვობა ჰქონდა და ვერც კი წარმოიდგენდა, როგორი ცხოვრება ექნებოდა ზრდასრულ ასაკში.
იმ პერიოდში, როდესაც ამ ამბებს წერდა, ყველაფერში წყალწაღებული იყო: წყალწაღებული სკოლაში, წყალწაღებული უნივერსიტეტში, წყალწაღებული სპორტში და ეს წყალწაღებულობა ისე მიეწება, რომ საბოლოოდ საკმაოდ ნერვიულიც გახდა და ერთგვარი მელანქოლიითაც აივსო, რომელიც ღრმაც იყო და გამოუთქმელიც.
იმ პერიოდში ის უყვარდა, რისი სიყვარულიც მთელი ცხოვრება გაჰყვა: მარტოობა, სიჩუმეში გატარებული დღეებით ტკბობა, ფილმების ყურება, მუსიკის მოსმენა და იმის წარმოდგენა, რომ სოლისტი გახლდათ და ოვაციებით ხვდებოდნენ.
ნამდვილად არ ვიცი, რატომ დაწერა ეს ამბები მაშინ ან რატომაა ისინი ასეთი უცნაური, ანდა რა უტრიალებდა თავში მათი წერის დროს.
ერთადერთი, რაც მახსენდება, ის არის, რომ იმედოვნებდა, ეს ამბები გაამდიდრებდა და ბედნიერს გახდიდა.
მომავალში მისი ამბიციებიდან მხოლოდ ერთი განხორციელდა.
ტომა გუნზიგი
სერიული მკვლელის სამმაგი გენეზისი
ნებაყოფლობითი, ძალდატანებითი და
სოციალური გარიყვის მოდელების მიხედვით
ეს ამბავი სამ ტიპზეა. სამ მართლაც გულისამრევ ტიპზე, მათი ცხოვრებიდან გამომდინარე; ცხოვრებიდან, რომელიც ისეთივე ბანძი სამუშაოებისგან შედგებოდა, როგორიცაა ღამის დარაჯის ან გარაჟების ტუალეტების დამცლელის სამუშაო, ცხოვრებიდან, სადაც ერთი ქალიც არ ჭაჭანებდა. ანდა რომელ ქალს მოუნდება ღამის დარაჯთან ან ფეკალიების გამტანთან საქმის დაჭერა? არც ერთს, ან თუ მოუნდება, ისეთ მახინჯს, რომ ამ სამიდან ვერც ერთი ვერ დაიკმაყოფილებდა სურვილს, უსექსობისგან გატანჯული ცხოვრების მიუხედავად. თავისი ცხოვრებიდან გამომდინარე, უვიტამინობა და მინერალური მარილების ნაკლებობა მიუსაჯეს თავის თავს; არასდროს ჭამდნენ მწვანე ბოსტნეულს, ხილს, ხორცს. მარტო ჩიპსი და კოკა, - აი, რას მიირთმევდნენ ეს ტიპები. ამიტომაც ისინი მიწიდან ამოღებულებს ჰგავდნენ და ჯორჯ ენდრიუ რომეროს ფილმებისთვის გამოდგებოდნენ. სამივეს გული ერეოდა ერთმანეთზე.
რადგანაც იდიოტებივით მუშაობდნენ, არც ქალი ჰყავდათ და არც ნორმალური საკვები ჰქონდათ, სამივე ტიპი ბოლომდე ჩაეშვა: არასდროს იბანდნენ და საერთოდ არ ადარდებდათ, რომ სახე და ზურგი ფერიმჭამელებით ჰქონდათ დაფარული. დროს იმაში ატარებდნენ, რომ ყვერებს იფხანდნენ და ფიქრობდნენ, როგორ აეფეთქებინათ ის უნივერმაღი, რომლის წინაც ცხოვრობდნენ. ამ სამიდან ყველაზე ეშმაკს, ოდესღაც ელექტრიკოსის ელემენტარული ცოდნა მიეღო და ამტკიცებდა, რომ დეტონატორის აწყობა შეეძლო ქიმიკატისა და სარეცხი ფხვნილის საშუალებით, რომელსაც პატარა მანქანაზე მიერთებული პულტით აამოქმედებდა. ამხანაგები აგულიანებდნენ და ეუბნებოდნენ, რომ ეს საუკეთესო აზრი იყო იმ უკანონო კაბელის შემოყვანის შემდეგ, რისი წყალობითაც კაპიკსაც არ იხდიდნენ ელექტროენერგიის მოხმარებისთვის.
მოკლედ, ფსევდოელექტრიკოსი საქმეს შეუდგა. სადღაც იშოვა ოცდახუთლიტრიანი ბუტანის ცარიელი ბალონი, რომელიც გაავსო იაფფასიანი შხამქიმიკატებით, ფოსფატის შემცველი სარეცხი საშუალებით, ნახევარი კილო ლურსმნებით, შუშის ნამსხვრევებითა და რკინის ნაქლიბით, რომელიც - როგორც თავად ამბობდა - „დედას უტირებდა ყველას“. ბალონი ისე გადაიტენა, რომ სამივეს ძალისხმევა დასჭირდა ხუფის მიხრახვნას, თუმცა ელექტრიკოსი ამბობდა, რომ ეს კარგი იყო: რაც მეტი იქნებოდა წნეხი, მით უფრო ბუთქავდა. ამის შემდეგ, ბალონს გვერდიდან ძალიან წვრილი ნასვრეტი გაუკეთა, იქ ორი ელექტროსადენი გაატარა, რომელთა ბოლოებიც გაშიშვლებული და გადაგრეხილი იყო, მოკლე ჩართვის გამოსაწვევად. გარედან დაშვებული სადენები პატარა მანქანის მიმღებს მიუერთა და პლასტელინით ასაფეთქებელი მოწყობილობის გვერდებზე მიამაგრა. მშვენიერი ნამუშევარი გამოვიდა, აფეთქების ბრძანების გადაცემა მათი ფანჯრიდან იყო შესაძლებელი.
ისღა რჩებოდა, რომ ბომბის დასადები ადგილი ეპოვათ. დისტანციურ პულტსა და ბომბს შორის არაფერი უნდა ყოფილიყო, ამიტომაც, გამოირიცხა მისი თეთრეულის განყოფილებაში დადება, როგორც ამას ერთ-ერთი ტიპი ითხოვდა. ელექტრიკოსი აცხადებდა, რომ ორი გამოსავალი არსებობდა: უნივერმაღის მბრუნავი კარის წინ ან ცოტა მოშორებით, ტროტუარზე დადგმული ჩამოფასებული პროდუქტების დახლის წინ. ამ შეთავაზებას კენჭი უყარეს: ელექტრიკოსს მბრუნავი კარის წინ უნდოდა, მეორეს დახლთან, მესამე კი ჯიუტად ითხოვდა თეთრეულის განყოფილებას. იმდენი იკამათეს, რომ ჩხუბი მოუვიდათ, ვიღაცას კბილიც ჩაემტვრა, ერთმანეთის დედებსაც მაგრად აგინეს, მერე ისევ კენჭი ყარეს და მბრუნავ კარზე შეთანხმდნენ. „ეს საკმარისი არ არის, ახლა ამ ყველაფრის ადგილზე მიტანაა საჭირო“, - თქვა თეთრეულის განყოფილების მომხრე ტიპმა. ამის გაკეთება არავის უნდოდა, იმიტომ კი არა, რომ ეს საშიში იყო, არამედ იმიტომ, რომ ბალონი იყო მძიმე, დაახლოებით ორმოცდაათი კილო, და მისი ქუჩის მეორე მხარეს გადატანა სასიამოვნო საქმიანობას არ წარმოადგენდა. კენჭი ყარეს მოკლე ჩხირის ამოღებაზე. ის ელექტრიკოსს შეხვდა, რომელმაც ბომბის წაღებაზე უარი განაცხადა იმ მიზეზით, რომ მხოლოდ მან იცოდა დისტანციური პულტის გამოყენება. მეორედ დასცხეს ერთმანეთს და კიდევ ერთი კბილი ჩაიმტვრა. კიდევ
ჩუქება
