ავტორის წინასიტყვაობა
2017 წელს, ორ წიგნად, გამოვიდა ჩემი „სამყარო თეატრალის თვალით“. 2018 წელს, 14 იანვარს „ქართული თეატრის დღესთან“ დაკავშირებით გამოცხადებულ კონკურსზე, რომელსაც ყოველწლიურად ატარებს „საქართველოს თეატრის მოღვაწეთა კავშირი“, ესეებისა და ეტიუდების ეს კრებული აღიარეს „წლის საუკეთესო ნამუშევრად“.
ყოველგვარი ყალბი თავმოთნეობის გარეშე მსურს აღვნიშნო, რომ წიგნებს ძალზე გულთბილად გამოეხმაურა ჩვენი პრესა და ტელევიზია. მრავალმა გამოჩენილმა თეატრალურმა მოღვაწემ, რომელთა აზრს მე დიდ პატივსა ვცემ და ვაფასებ (რაც მთავარია, მათ გულწრფელობაში ოდნავადაც არ მეპარება ეჭვი), ასევე მაღალი შეფასება მისცა ამ გამოცემას.
ვფიქრობდი, ამ ორი წიგნით დამემთავრებინა ეს ციკლი ესეებისა. მეტიც, გადაწყვეტილი მქონდა, საერთოდ წერტილი დამესვა ჩემი თეატრმცოდნეობითი მოღვაწეობისათვის. მაგრამ მაცდუნეს ჩემმა კეთილისმყოფელებმა, რომელთა შორის უწინარესად მოვიხსენიებ „თეატრისა და კინოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის“ გამომცემლობა „კენტავრის“ დირექტორს, მაკა ვასაძეს, ახალი თაობის ერთ-ერთ ყველაზე გამორჩეულ თეატრმცოდნეს, ენერგიულს, ერუდირებულს და კეთილგანწყობილს ყველა თაობის თეატრმცოდნეთა მიმართ. სწორედ მან ჩამაგონა გამეგრძელებინა მუშაობა მესამე წიგნზე, რასაც უნივერსიტეტის ხელმძღვანელობამ და უშუალოდ რექტორმა, პროფესორმა გიორგი მარგველაშვილმა, მხურვალედ დაუჭირა მხარი.
უღრმეს მადლობას მოვახსენებ მათ გამოჩენილი გულითადობის და ჩემთვის ახალი იმპულსების აღძვრის გამო. იყო კიდევ ერთი ფაქტორი, რამაც კვლავ ამაღებინა ხელში კალამი.
როგორც უკვე ვთქვი, სტრიქონის დაწერასაც არ ვაპირებდი და შევუდექი კიდეც ჩემი ვრცელი არქივის წესრიგში მოყვანას, რომ მოულოდნელად წავაწყდი ერთ ბარათს, რომელიც ეკუთვნოდა გამოჩენილ საზოგადო მოღვაწეს, უკეთილშობილეს პიროვნებას, აკაკი დვალიშვილს, შესანიშნავ რეჟისორს, რომლის სპექტაკლებმა რუსთაველის თეატრში („ხალისიანი მეგობრები“, „ჩვენებურები“) დიდად განაპირობა ცრუ რომანტიკულ-გმირული პათოსის გამომხატველი სტილის დამხობა...
1997 წელს გამოვიდა ჩემი პატარა წიგნი „სამყარო თეატრალის თვალით“ (1998 წელს სახელმწიფო პრემია მიენიჭა). ბუნებრივია, წიგნი ვაჩუქე ჩემს უფროს მეგობარს, აკაკი დვალიშვილს. სულ მალე მივიღე აი, ეს ბარათი, რომელსაც ახლავე გაგაცნობთ:
„ძვირფასო ნოდარ!
გავეცანი შენ წიგნს „სამყარო თეატრალის თვალით“, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ფსალმუნს ვკითხულობ. ალბათ მკითხველს გაუკვირდება ამგვარი შედარება, მაგრამ მხატვრული ჩანახატების შინაარსი და მათი აზრობრივი განფენა, ჭეშმარიტების მშვენიერებასთან გაახლოვებს. ჭეშმარიტების მშვენიერების შემეცნება რელიგიური პროცესია და თან ესთეტიკური ტკბობაა. აფერუმ შენს კაცობას, ნოდარ! რომ ასეთ სიმაღლეზე ახვედი, შრომით, ცოდნით და ნიჭიერებით.
მე ღრმად მჯერა, რომ ეს წიგნი თეზისებია, რომელიც საფუძვლად დაედება მომავალ ნაშრომს, რომელიც როგორც სახარება ისე წაიკითხება.“
პატივისცემით აკაკი დვალიშვილი
1 ივნისი, 1998 წელი.
აი, შემოქმედების იმპულსების ის ერთობლიობა, რომელმაც მიბიძგა დამეწერა ეს მესამე წიგნი.
ნოდარ გურაბანიძე
1 ივლისი, 2018 წელი.
ჩუქება
