Chapter I Pride -აი აქ კი საბავშვო ოთახი შეიძლება გაკეთდეს, ზუსტად თქვენთვის განკუთვნილი.- კეთილი ქალის ხმით უთხრა მომღიმარე სახის გამომეტყველებით, ლამაზ, მოვლილ სხეულზე მკაცრ, სერ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილმა ყავისფერ, ფაფუკ, რბილ ბეწვა მელამ, მის წინ მდგომ ახალგაზრდა წყვილს, გოგონას რომ გამობეროდა მუცელი, ნაზად რომ ეამბორებოდა, მის ხსენებისას, რაც თითქოს გადამწყვეტი ფაქტორი გახდა იმისათვის, რომ სახლის შერჩევა დაემთავრებინათ, დაბრუნებულიყვნენ ოფისში და დღესვე შეეძინათ პატაწინა, მყუდრო ორ სართულიანი სახლი, მშვიდ და წყნარ ქუჩაზე, რაც ასე ძლიერ აკლდათ სრული ბედნიერებისათვის.
ამ აზრის გამყარებაში კი თავად მელა ეხმარებოდა, რომელმაც დანახვისთანავე შენიშნა მისთვის გამოსადეგი ფიქცია, მომღიმარე სახით რომ უცქერდა წყვილს.
მის ღიმილისათვის რომ მიექციათ სათადარიგო ყურადღება, მიხვდებოდნენ, რომ ეს ღიმილი, თუნდაც მეგობრულად და კეთილგანწყობილად გამომყურები, სულაც არ იყო მასეთი.
იგი მელას სიამაყით, არა მეგობრული, არამედ თაღლითური, საკუთარი თავის სიდიდის მანიშნებელად გამოჭიმა, რაც ისე ოსტატურად გადაეკეთა დადებითად, რომ მისი ავგურელი მეგობრებსაც კი მოატყუებდა, ტრიქსტერის შესაშურად.
-ვიყიდით.- გულუბყრვილი, ბრიყვული ღიმილით უპასუხა გოგონამ, მის გვერდით მდგომ ქმრის მხარზე თავის მიდებით, თითქოს ბედნიერი ოჯახური სურათი უნდა გადეღოთ.
მასეთ პასუხსაც მოელოდა მკაცრად გამოწყობილი მელა, თავი დაუქნია, ჩუმად, ულვაშქვეშ რაღაცის წაჩურჩულებით, რაც აგრეთვე ვერ შენიშნეს და გასასვლელი კარებისაკენ გაემართნენ, სადაც ზრდილობიანად იშვერდა ხელს მელა, ნიშნად იმისა რომ ოფისში წასულიყვნენ, ყველა საჭირო დაოკუმენტაციისათვის ხელის მოსაწერად და სახლის გასაფორმებლად, რაც იმის ნიშანი გახდებოდა, რომ აღსანიშნავი რიცხვისათვის მხოლოდ
ერთი სახლის გაყიდვა რჩებოდა...
ასეთი დღესასწაულის აღსანიშნავად რა ექნა და თავი რითი დაესაჩუქრებინა წინასწარ გადაეწყვიტა, რაზე ფიქრიც იმდენად სიამოვნებდა და იმდენად ანებივრებდა, თუნდაც წინასწარ, რო მასსში უფრო და უფრო იზრდებოდა თვით სიამაყის გრძნობა...
მასეც მოიქცნენ, გავიდნენ გარეთ, ჩასხდნენ თავიანთ თეთრ სედანის სახეობის მანქანაში და ოფისამდე მიმავალ გზას გაუყვნენ, მკაცრად გამოწყობილი მელიას გაცილებით ქვეშ, ხელს რომ უქნევდა, თითქოს თეთრი სალფეტკით გემი გაეშვა წყნარ ოკეანეში.
-ჰმ... არ მეგონა რომ ასე მალე გაყიდდი ამ სახლს...- უეცრად მოესმა ნაცნობი მამაკაცის ხმა უკანიდან, სადაც გაიხედა და თავისი კოლეგა შენიშნა, კაფეტერიაში ნაყიდ ყავის ჭიქას რომ უწვდიდა, რომელიც გამოართვა და გვერდით დადგომით, სერი მანქანის კაპოტს მიეყრდნო, ოდნავ დაბლა ჩაჩოჩვით, მდგომარედ ფეხის ფეხზე გადადებით და ცალ მხარზე ჩამოკონწიალებული მოლურჯო ხელის ჩანთის ზედ კაპოტზე დადებით.
მისი კოლეგა, რომელთანაც ერთ საოფისე სივრცეს იყოფდა. მიუხედავად მაგისა, დიდად არ იცნობდა მას, მხოლოდ მისი სახელი, თიმათი იცოდა და ის რომ ორი ქალიშვილი და ერთი ვაჟი ყავდა, ლამაზ ცოლთან ერთად.
ესეც იქედან იცოდა რომ არაერთხელ შეუნიშნავს მათი საერთო სურათი მის მაგიდაზე, და არაერთხელ გაუგია თუ როგორ ურეკავდა ცოლ-შვილი, მთელი საათი, რომ ერწმუნებოდნენ ერთმანეთს, თუ როგორ უყვართ და ერთმანეთი.
-სპეციალურად გამოვიარე. ოფისში გავიგე რო აქ იყავი და სანამ ჩემ კლიენტებთან მივალთქო, ვიფიქრე ვნახავ ნამდვილი პროფესიონალი როგორ მუშაობს.- წამახალისებლად უთხრა
კაცმა მელას, რაზედაც მელამაც გაუღიმა, თავის მოწონებითა და თვითკმაყოფილებითი სიამაყით.
ოფისში ბევრმა იცოდა თუ როგორი პროფესიონალი იყო თავის საქმეში, რაც მართალია. ორი წელია რაც რეალტორად მუშაობს, მაგრამ კიდევ ცოტაც და უკვე მეასე სახლს გაყიდდა, რასაც
მოუთფენლად ელის და იმის გათვალისწინებით რომ მიუხედავად მოღრუბლული, წვიმიანი დღისა, რაც შთაბეჭდილებას ჰქმნიდა რო ეს ესაა ძილის დრო მოვიდოდა, ჯერ დილის თორმეტი საათიც არ იყო, რაც იმის მანიშნებელი იყო რომ დღის ბოლოს უკვე ბუხრის წინ, თეთრ დივანზე წამოგორდებოდა, რაც უფრო სასიამოვნო იქნებოდა ცივ შემოდგომის საღამოს.
პიჟამოში გამოწყობილი, წითელ ღვინოს დალევდა, გემრიელ პიცასთან ერთად და მიუხედავად დაყენებული ძილის რეჟიმისა, ფილმებს ჩაუჯდებოდა რის ყურებაშიც აპირებდა დღის გათენებას.
-მერე, რა ისწავლე?- გათამაშებულად შეეკითხა მელა კაცს, ისევე თავის მომწონებელი და თვით კმაყოფილების გამომხატველი ტონალობითა და გამომეტყველებით, რაზეც კაცმა უბრალოდ ჩაიცინა და დაზარებით გახედა წამით, სანამ იმ შესახვევისაკენ გაიხედებოდა, სადაც ახალგაზრდა წყვილის მანქანა გაუჩინარდა, რომლებიც დიდი ალბათობით ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე იმყოფებოდნენ ახლა, სადაც განიხილავდნენ თუ როგორი ბედნიერი ცხოვრება ელოდათ, ახლად შეძენილ სახლში.
-ის ვისწავლე რომ ამათთან აღარ უნდა ვიყიდო ყავა. მართლა უგემურია... - ყავის ჭიქაზე დახედვით უპასუხა კაცმა, რაზეც მელამ ჩაიცინა და მირთმეული ყავის ყლუპი მოსვა.
-დამიჯერე ცდები. ამათ აქვთ ყავა თუ აქვთ! დანარჩენები უბრალოდ არომატია და მეტი არაფერი!- მტკიცედ განაცხადა ქალმა, ისევე სიამაყის ტონის წატანებით, თითქოს ყავაც მისი მომზადებული ყოფილიყო ან კიდევ ისიც უნდა
ჩუქება
