1.სახლი პოეტისა სხალთა პოეტის სახლია, ხევის თავს ციხე ტბელისა,
მთა მოუხატავს რუსთველსა, კვალი ნატიფი ხელისა,
სხალთა პოეტის ხელია, წყალი გიშრისა ფერისა,
მელანი ზედა ტბა არის, არ შრება ლექსის წერისას.
ხიხანი შოთას თავია, ტანი - მთა არსიანისა,
სათიბი ხბოსა ტყავია, სტრიქონებია ლექსისა,
ვეფხვი ხმელხევის თავია, წიფნარი ეშვი ტახისა,
ხირხატს თამარის ხატია, ასხივებს სახე მეფისა.
სხალთას ზარები ამცნობენ, ხიხანს ჭიხვინი ცხენისა,
მეფე თამარმა ისურვა, ხილვა ხიხანის წვერისა,
ერისთავს უხმო ვარძიას, ახარებს ხილვა მეფისა.
არსიანს გადაუფრინა, ისმის ფლოქვის ხმა ცხენისა.
ხიხანი სალი კლდე არის, წმინდანთა ხელით ნაშენი.
დაუქცევია მტარვალსა, წაურთმევია სახელი,
გვირგვინოსანის ბრძანებით, აუზიდია ქვა ხელით,
ციხე ახალი ნაგები, მეფე თამარსა აქ ელის.
მეფე თამარის მიწვევა, განა ბევრს გაუბედნია,
მეფის სტუმრობა, პატივი, მეფის რჩეულთა ხვედრია,
თურმე პოეტის რჩეულმან, პოეტი გამოარჩია,
თამარს უწოდა თინათინ, პოემა მუზად აქცია.
სხალთას ზარები რეკავენ, ისმის ჭიხვინი ცხენისა,
მაცნე მოვიდა ხიხანსა, მაცნეა დიდი ამბისა,
მემკვიდრე დაიბადაო, მემკვიდრე თამარ მეფისა,
სასახლეს გიხმობს მეფის ძე, კაცისა ხმობა გეღირსა.
სხალთა რუსთველის სახლია, სხალთის თავს ციხე ტბელისა,
ციხის თავს ვეფხვის ბოკვერი, ხრამი სახლია ზვავისა,
მთას ხარირემი ამშვენებს, კლდის წვერსა რქანი ჯიხვისა,
ხიხანს პოეტი აკლია, სხალთას სახელი ტბელისა.
სხალთას ზარები რეკავენ, ისმის ჭიხვინი ცხენისა,
სხალთა რუსთველის სახლია, ხევის თავს ციხე ტბელისა.
ჩუქება
