მელატონინი ***
მე მელატონინის უდაბნოში დავბორიალებ
ცხელ ქვიშაზე
და ლურჯი ბლანტი ქარი
მეხება სახეზე,
ეს აკვანია
და იმ აკაციების სურნელი,
გადმოღვრილი ძმრის ნაცვლად.
სურვილი ძილის
ისეთი დიდია,
ქვიშაზე ვტივტივებ
და წყალში ფეხები
ძილის თევზებს ეხებიან,
მშვიდი თვალებით,
ფართო ლაყუჩებით
გაუჩერებლად რომ ისრუტავენ ჩემ წილ ჰაერს.
და მოგონებები კიდევ არ ჩუმდება
და ჩაიდანი ჯერ ისევ სავსეა,
ცარიელ ფინჯნებზე სევდიანი
მხოლოდ შენი დილა თუ იქნება,
ისიც უდაბნოში.
მელატონინის მელნისფერი მელოდია
და შენი სახე,
როგორც წყალი,
როგორც პალმები,
როგორც ქარავანი.
გამოჰყევ მდინარეს
და დინება მოგიყვანს მელატონინის ზღვაში,
სადაც სიჩუმეში ვიცეკვებთ
და სადაც მელნისფერი ქარი
გამტაცებს ფიქრებს განშორებაზე
და მომიტანს ძილს,
მომიტანს სიზმარს
და მე გავლღვები.
***
ალბათ ასე მარტივად ვერ დაწერენ მარტოობის შეგრძნებაზე,
თუ მკერდზე არ დაესვენათ შავი ლიანდაგები
და არ შეიყნოსეს მობლანტო სუნი
ციმციმა მატარებლებიდან.
თუ ოხშივარი არ ასდინდა წვიმის ორთქლით გაჟღენთილ კანს
და არ გადმოასკდნენ ცაში აზიდული წამწამები
ცისფერი თვალების უმზეო ქვაფენილს.
ვერავინ ისაუბრებდა მარტოობაზე
ამ ჩამოლეწილი ტოტების გარდა
და მანქანები ემსგავსნენ მასში მსხდომ მგლოვიარე ადამიანებს.
სივრცე – ეს ბავშვობის ბურთია
მეზობლის მინას შელეწილი,
რომელიც სავსეა წყევლით და
სიბერით.
მარტოობა გაუხსნელი კონვერტებია,
რომელიც ახლა ჩემს ფეხებთან ჩემივე თასმებით შეკრულა
და ნაწერები
უფერო ღინღლებად მომბნევია ტანზე.
ფანჯრიდან მარტოსული მოხუცი დამყურებს
და წყევლის ჩემს არარსებულ ახალგაზრდობას,
ჩემი თმა კი უზადოდ ჩამოვარცხნილა მხრებზე
და მელაპარაკებიან იმ ხმებზე,
რომელიც არ მესმის.
ახლა ხომ უკვე გვიანია,
ქალაქი შეთვრა და ყველაფერს სიმართლეს ლაპარაკობს,
ირგვლივ ბნელა და ლამპიონები მხოლოდ თავის საქმეს აკეთებენ –
მხოლოდ იმ ქუჩებს ანათებენ, რომელზეც არავინ დადის.
***
არ გეძინება და აღმოაჩინე, რომ საწუხარიც აღარაფერი გაქვს,
გაწმენდილი შუშის ქვეშ ჩამალულ თვალებს
მოგონებებისგან წმენდ,
ზაფხულია და არ შეიძლება ახლა რამე გაკლდეს,
სულისა და ხორცის ზეიმი აღწევს ორმოც გრადუსს
და ამ დროს ისეთი ოქროსფერია შენი ჰორიზონტი, რომ შეიძლება შეიშალო,
შეიძლება ყველაფერი ზღვის მსუბუქ ტალღებად მოგეჩვენოს
და შენი კანივით გაირუჯოს ყველა გაუმხელელი ეროტიკა,
სულერთია, კლდის ნაპრალებს თუ
ასჯერ გათელილ ბილიკებს მოეჭიდები
ან ჯომარდობისას გამოუშვებ კივილის მსგავს ხმებს
ან ზეთს შეიზელ მზისგან გახურებულ კანზე და ქვიშაში სახეს ჩამალავ,
ყურს დაუგდებ სიცოცხლის ამოუხსნელ პოლიფონიებს,
არ მეძინება და ფანჯრიდან შემოსული ხმაური მაფხიზლებს ყველა წარმოდგენისგან,
ყველა იმ შეხებისგან, რომელსაც მეგონა რომ შევეხე,
ნეკნები დაითვლება ყველა ჩემს ნაწერზე და სისხლის წვეთებად ამოიცნობთ
ყველა მარცვალს,
რომელიც მაშინაც კი მდის, როცა ყველაზე წითელი ღვინით
ყველაზე დასამახსოვრებელი თრობისთვის ვემზადები,
ზაფხულში ყველაფერს შეივსებ,
არც გაცემა დაემსგავსება დანაკარგს,
რადგან ისედაც არასოდეს და არსად ვიკარგებით,
მე შემიძლია ამოგკრიფო ყველა გათელილი ბალახიდან
და გადამსკდარი ატმის ბუსუსებზე შენი თმის ბოლოები გამახსენდეს.
ყველგან ხარ,
მეც დავტოვებ ჩემს კანს და ყველას და ყველაფერს შევეხიზნები,
სანამ ზაფხულია – ვიცოცხლებ,
სანამ ზაფხულია – ვიქნები,
ზაფხულში ჩემი სიცოცხლე ორმოცი გრადუსია
და ეს არ მაძინებს.
***
ახლა ამ წვიმაში
როგორ გინდა გადარჩე,
როგორ გინდა უთხრა ამ ჩამოღვენთილ ფოთლებს,
რომ ეს შებინდება სულერთია,
რომ ერთი საღამოც კი ვერ გაიმეტე კვდომა შენთვის
და ვერ აღსდექი ციცინათელებად,
რომ ბუნების ტანჯვა
მხოლოდ შენს გარეთ არსებული
სამგლოვიარო დღესასწაულია.
შენ კი ისევ აგრძელებ ყოფას,
როგორც მისჯილ ქორწინებას
საკუთარ გვამზე.
ასე უსინდისოდ ჩამალულხარ
კუბოკრულ პლედში
და ყავის ფინჯანი ვერც კი გიწვავს კანს
და ვერც ყავისფერი ორთქლი
გინისლავს თვალებს.
როგორ გინდა აღიარო,
რომ ამ ამოსხლეტილ დედამიწაში
ერთი მარადმწვანე ხეც კი ვერ ხარ,
რომელსაც თოვლი უხდება
და ზამთრის ყელსაბამად
გაუწვდია ტოტები.
შენ უბრალოდ ოთახში ხარ,
რამდენიმეწლოვანი ეგოისტი
და გაჩერებული თვალებით
შეჰყურებ მინას
და ყოველი უკონტროლო მზერა
მთელი სამყაროსგან რაღაცას ითხოვს.
ახლა ამ წვიმაში
როგორ გინდა გადარჩე,
როგორ გინდა გადარჩე,
როგორ გინდა გადარჩე.
***
მე ბროწეულის ხესთან დამელოდება ჩემი ღმერთი,
აფეთქებულ ყვავილებთან,
გადამსკდარ ნაყოფთან,
ტოტები კი უძრავად შრიალებენ
და ჩრდილში,
ჩრდილში ზის ჩემი ღმერთი!
დღევანდელი ცა
არც ისე ნაცრისფერია
და არც ისე მათბობს
ფოთოლცვენამიხატული ღიმილი,
მე ჩემს აივანზე გავალ
და გადავხედავ გამოუძინებელ ქალაქს,
უორგაზმო კორპუსებს,
ნევროტულ ქუჩებს...
ჩემი ერთი ამოსუნთქვა
ერთი აბი ანტიდეპრესანტია,
რადგან მთელი შემოდგომის ჰაერი
ჩამეყინა ფილტვებში,
ჩემი ნეკნები აკვნის არტახებია,
რომელშიც შემკოჭეს.
მთელი შემოდგომა
ნევროლოგის ოთახის წინ ჯდომას ჰგავს,
თეთრხალათიანი ექიმები
ჩამოცვენილი ფოთლებივით დადიან