თავი პირველი ლოცვიდან დაბრუნებულს მხოლოდ აუზთანწამოწოლა და დასვენება სურდა. ლურჯ კამკამა ცას შეჰყურებდა და ცდილობდა, არაფერზე ეფიქრა. მხოლოდ ფოთლების ჩუმი შრიალიდა ხეებზე მსხდომიჩიტებისჭიკჭიკი ესმოდა.ირგვლივ ათასფერი ყვავილებით გარშემორტყმული ეზო უჩვეულო ჰარმონიას ქმნიდა. დროდადრო აღმოსავლეთ მხარეს აღმართული პალმის ტოტების რხევა არღვევდა კაცის მყუდროებას.
მამაკაცი შეზლონგზე განცხრომით იწვა, დროგამოშვებით მზის სათვალესიხსნიდა და გარუჯულ სხეულს ითვალიერებდა, შემდეგ აუზს გადახედავდა.კანი მცხუნვარე მზისაგან ეწვოდა,მაგრამადგომა და ცივ წყალში ჩასვლა ეზარებოდა.
იწვა და ეკლესიაში მოსმენილ ქადაგებაზე ფიქრობდა: ,,ძნელია ეშმაკის ცდუნებას გაუძლო."ცხოვრებაში მართლაც ბევრი ცდუნება ჰქონია, რომ შუბლის ძარღვი გაეწყვიტა, პრინციპებისთვის ეღალატა და ცხოვრება გაეიოლებინა, თუმცა ეს არასდროს მომხდარა, ვერც წარმოედგინა, რა უნდა შემთხვეოდა, რწმენისა და იდეებისთვის რომეღალატა.
ფიქრებიდან მოახლისმჭახე ხმამ გამოიყვანა.
- მისტერ მარკო, თქვენთან სტუმარია!
თავი შეზლონგზე მიდო, ცას ახედა და ამოიოხრა. მართალია, ცხოვრების ორომტრიალს გაერიდა და ბუნებაში სიმშვიდე პოვა, მაგრამ იცოდა, მარტო ყოფნა დიდხანსარ ეწერა. გულმა უგრძნო, მოულოდნელი სტუმარი გასართობად არ მოვიდოდა.
არ განძრეულა, ვითომ არც არაფერი გაეგონოს.
- მისტერ მარკო! - არ მოეშვა მოახლე.
მამაკაცი გატყდა. ქალის უსიამოვნო ხმამ გააღიზიანა, ტუჩები უკმაყოფილოდ მოკუმა და წამოიზლაზნა.მოახლისგან განსხვავებით, აუღელვებლად იკითხა:
- ვინ არის?
- თქვენინათესავი გუსტაო. - სწრაფად მიუგო ანჯელამ.
მარკო მოიღუშა, ახლა კი ნამდვილად დარწმუნდა, სტუმარი რაღაცის სათხოვნელად იქნებოდამოსული.თეთრი ხალათი მოისხა და სახლისკენ გასწია. მისაღებ ოთახში ღარიბად ჩაცმული, საშუალო სიმაღლის, მსუქანი ლათინოამერიკელი იდგა.მარკოს დანახვაზე გაიღრიჭა, მეჩხერი კბილები გამოაჩინა და ხელის ჩამოსართმევად კოჭლობით მოქანდა.
- როგორ ბრძანდებით, ბატონო მარკო? - შეჰყვირა გუსტაომ.
- არა მიშავს. - მოკლედ მოუჭრა მარკომ და კითხვა შეუბრუნა. - თავად?
- ძალიან ცუდად, ძალიან ცუდად! - ამოიოხრა სტუმარმა და სკამზე ჩამოჯდა.
- ხომ არაფერს დალევ? - ჰკითხა, ვიდრე ის კიდევ რამეს იტყოდა.
- არა, გმადლობთ!
მარკო მისაღებ ოთახში მდგარისასმელების კოლექციასთან მივიდა,სანახევროდ დაცლილ რომს თავი მოხსნა და ჭიქა შეავსო. გუსტაოს დრო არ დაუკარგავს და პირდაპირ საქმეზე გადავიდა:
- ძალიან მერიდება, მაგრამ თქვენს იქით გზა არა მაქვს. კარგად იცით, რევოლუციის დროს მხარს გიჭერდით და ბოლომდე თქვენ გვერდით ვიდექით, სწორედ იმისთვის, რომ ქვეყანაში რამე შეცვლილიყო,სამართლიანობა აღდგენილიყო, მთავრობას საკუთარი ჯიბის გასქელებაზე კი არა, მოსახლეობის კეთილდღეობაზე ეზრუნა,ბევრმა სისხლი დაღვარა,ბევრმაოჯახის წევრი დაკარგა, ბევრიც კი ჩემსავით დახეიბრდა. - გუსტაომ ამოიხვნეშა. - არ მჯერა, რომ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო!
მარკო მდუმარედ ისმენდა შეწუხებული კაცის ჩივილს. ბოლო დროს მსგავსი საჩივრებით არაერთი ნათესავი თუ მეგობარი აკითხავდა. ისინი ფიქრობდნენ,რევოლუციის ერთ-ერთ შემოქმედს გავლენა ექნება დღევანდელ ხელისუფლებაზე და დაგვეხმარებაო.
- გუსტაო,მითხარი, რა გიჭირს?
- გუშინ, საღამოს, კოსტიუმებშიგამოწყობილი რამდენიმე მამაკაცი მესტუმრა. მაშინვე მივხვდი, ის ხალხი იყო, მთავრობის შავ საქმეებში რომ აქვთ ხელი გარეული,მითხრეს, შენი ლუდხანა ვიღაცას უნდა გადაუფორმოო. რატომ? რისთვის? არაფერი აუხსნიათ.- გუსტაომ ნერწყვი გადაყლაპა. -გავოგნდი, ეს ხომ ჩემი შემოსავლის ერთადერთი წყაროა. ისიც დაამატეს, თუ ამას არ გავაკეთებდი, ხვალ მე ან ჩემი ოჯახის რომელიმე წევრს დაგვაპატიმრებდნენ დასაბოლოოდ, ნებით თუ ძალით, ქონებას მაინც დამათმობინებდნენ.
მარკოდუმდა. ცოტა არ იყოს, შეცბუნებული ჩანდა. თავიდან მსგავს ჭორებს ვერ იჯერებდა, ფიქრობდა, ვილფრედის ყოფილი მომხრეები ხმებს საგანგებოდყრიანო, თუმცა ახალი მთავრობის უკანონო ქცევის ფაქტი მის ნათესავსაც შეეხო.
სანამ ახლად მოსულ მთავრობას გვერდით ედგა დარევოლუციის შემდგომ არეული ქვეყნის დალაგებაში მონაწილეობდა,მსგავსი მოვლენები წარმოუდგენლად მიაჩნდა. რევოლუციის მამოძრავებელი ძალა და უპირველესი მიზანი ხალხის კეთილდღეობისა და უფლებების დაცვისკენ იყო მიმართული. სწორედ ამის სურვილმა გააერთიანა ბელიზის მოსახლეობა. დიდი თუ პატარა, ლათინოსი,შავკანიანი,მაიას ტომის შთამომავალი თუ ევროპული წარმოშობის მოსახლეობა - დიქტატურის დასამარცხებლად ყველა გამოვიდა ბელიზის ქუჩებში.
ძველმთავრობასთან დაპირისპირება დაახლოებით ერთი წელი გაგრძელდა.ყველაფერი მშვიდობიანი საპროტესტო აქციებით დაიწყო,რაც მალე არეულობასა დაქაოსში გადაიზარდა. ყოფილმა მმართველმა მომიტინგეებისთვის ცეცხლის გახსნის ბრძანება გასცა. დაიღვარა პირველი სისხლი. მშვიდობიანი დემონსტრაციები სამოქალაქო დაპირისპირებაში გადაიზარდა. ოპოზიცია მარცხდებოდა. მარკოამერიკის შეერთებული შტატებიდან იარაღის შემოტანაზე ფარულ მოლაპარაკებებს მართავდა. ამავე დროს, ბელიზის გენერლებს არწმუნებდა, ქვეყნისთვისერთადერთი სწორი გამოსავალი ვილფრედის თავიდან მოშორება იქნებაო.
ცეცხლის გახსნა დიქტატორის ბოლო ამოსუნთქვასა ჰგავდა. დამპალი, დახავსებულისისტემაუძლური აღმოჩნდა, ხალხის ნება-სურვილს დაპირისპირებოდა, ამავდროულად, ოპოზიციას ზურგსამერიკის შეერთებული შტატები უმაგრებდა.
ვილფრედმა გაქცევა მოასწრო და
ჩუქება
