პროლოგი 2019 წლის აგვისტოს ერთ უბრალო დღეს, როცა განსაკუთრებული არც არაფერი ხდებოდა, მივიღე ისეთი გადაწყვეტილება, რაც რადიკალურად შეცვლიდა ჩემს ცხოვრებას. საინტერესოა, მაგრამ ისევ ცვლილებებისკენ მივილტვოდი, ისევ ახალი გამოწვევებისკენ მივისწრაფოდი. მსურდა ჩემი თავის უკეთ შეცნობა. მაინტერესებდა თუ რას მოვიმოქმედებდი დაუგეგმავ და ექსტრემალურ სიტუაციებში. ვფიქრობ, ადამიანს ყოველი ნაბიჯი დაგეგმილი უნდა ჰქონდეს, უნდა იცოდეს ამ ნაბიჯის გადადგმის აზრი და ესმოდეს მისგან მისაღები სარგებლის ფასი. მიუხედავად ამ მოსაზრებისა ბევრი ფიქრის შემდეგ მაინც გადავწყვიტე მენახა საქართველოს ღირსშესანიშნავი ადგილები: თავისი განთქმული კუთხეებით, სხვადასხვა ხასიათის ხალხით და, რაც მთავარია, ეს ყველაფერი გამეკეთებინა ისე, რომ ამის შესახებ არც არავის სცოდნოდა. ეს იქნებოდა სრულიად დაუგეგმავი მოგზაურობა ახალი გამოწვევებით, ახალი გამოცდილებითა და ახალი ემოციებით. ყველაზე ინტრიგნული კი იყო ის, თუ რა გადამხდებოდა მოგზაურობისას: ვის გადავეკიდებოდი, რა დაბრკოლებებს წავაწყდებოდი, სად გამიჭირდებოდა და რა იქნებოდა ამ ყველაფრის დასასრული.
ამ გადაწყვეტილების მიღებაში ლომის წილი შეიტანა ქალაქმა თბილისმა, რომელშიც ეიფორია სუფევდა. იქ არეულობამ დაისადგურა და ეს ქაოსი უკვე ზღვარს იყო გადაცილებული. ხალხის ქცევა უკვე ბუტაფორიაში იყო გადასული, მათში ნერვიულობა სენად ქცეულიყო და ეს გაშმაგებულ ქალაქზეც აისახებოდა. მათი არეულობა კი პარალელურად ჩემზეც მოქმედებდა. მე კი მსურდა ამ აგონიისგან თავის დაღწევა, მსურდა გავცლოდი ამ გახელებულ ქალაქს,რომელიც ავტომობილთა საცობის მორევში იძირებოდა. მძღოლები ისე ცხენებივით მიაჭენებდნენ მანქანებს, რომ გვერდით არ იყურებოდნენ, თითქოს გაქცევას ლამობდნენ და თავი ვერ დაეღწიათ გამძვინვარებული ქალაქისგან. მე კი აშკარად უნდა გავცლოდი აღელვებულ ქალაქს და ამღვრეულ მოსახლეობას. ამისთვის მქონდა ათი დღე და მყავდა ავტომობილი, რომელიც მიმაჩნდა, რომ მზად იყო ამ ყველაფრისთვის, დანარჩენს კი დრო გვიჩვენებდა. ახალი გარემოს შესაცნობად ვიყავით მხოლოდ ჩვენ ორნი. რაც მთავარია, მხოლოდ მე უნდა გამევლო ეს გზა, რომელიც ჯერ სულაც არ ვიცოდი როგორი იქნებოდა. მელოდა სულ სხვა გარემო, სულ სხვა ხალხი, სულ სხვა ემოციები, სულ სხვა...
ამ იდუმალ მოგზაურობას კი სწორედ ამიტომ "სხვა მოგზაურობა" ვუწოდე. ყველასგან მოშორებით მყოფი გავიცნობდი ჩემს თავს უკეთ და შევეჭიდებოდი ახალ გამოწვევებს ისე, რომ ჯერ აზრადაც არ მქონდა თუ სად მივდიოდი, მთავარია, გავცლოდი აბობოქრებულ ქალაქს, რომელიც აფორიაქებული ხალხის შემყურე გადაღლილიყო. ერთი კი ვიცოდი, რომ მოგზაურობა უნდა ყოფილიყო მრავალფეროვანი და დაუვიწყარი.
სიმართლე გითხრათ, წიგნის დაწერაზე თავიდან არც ვფიქრობდი, მაგრამ მოგზაურობის დროს მიღებულმა განცდებმა ჩემი გრძნობები გააასმაგა და ჩემი მწირი ჩანაწერები, ჩემი ყოველი დღე წიგნად აქცია. ვფიქრობ, ადამიანის ყოველი დღე თავისივე წიგნის უმნიშვნელოვანესი ნაწილია. ჩვენ ვცხოვრობთ ისეთ გარემოში, სადაც მრავალი საინტერესო რამ ხდება. შესაბამისად, ჩვენ ჩვენი ცხოვრებით ვქმნით ერთ დიდ წიგნს, რომელიც ჩვენი ცხოვრების სავიზიტო ბარათია. შესაბამისად, ეს მოგზაურობა თავისი მრავალფეროვნებიდან გამომდინარე წიგნად ვაქციე. წიგნად, რომელსაც ვუძღვნი ჩემი მეგობრის ალექსანდრე გამსახურდიას ხსოვნას. მისი ძალა მუდამ თან დამყვება, მისგან მიღებული ცოდნა მეხმარებოდა და მეხმარება ახალი სირთულეების გადალახვაში. სხვა მოგზაურობის დროს მისი მებრძოლი გულის სიძლიერე მუდამ თან დამყვებოდა. მართლაც რომ საოცარი მოგზაურობა მელოდა. ეს იქნებოდა გაცილებით დიდი გასვლა სხვა შემართებით და სხვა განცდებით, ასევე ეს იქნებოდა ჩემი ქვეყნის განთქმული ბუნებისა და განსაკუთრებული ხალხის სხვა კუთხით შესწავლის კარგი საშუალება.
წიგნში დაიწერა ყველაფერი, რაც თავს გადამხდა, არც ერთი წინადადება არის მოგონილი ან ყალბი. არც მიფიქრია , რომ ამ წიგნის გამოცემით ვინმეს შევეჯიბრებოდი ან დიდებული მწერალი მეგონებოდა თავი, ან რაიმე ორიგინალური ენით გადმოვცემდი სათქმელს, მე უბრალოდ ვწერდი ათი დაუგეგმავი დღის ისტორიას, რომელმაც მე ბევრი მასწავლა და იმედი მაქვს სხვასაც შეასწავლის იმავეს, სხვასაც მისცემს მაგალითს, სხვასაც დაეხმარება სამომავლოდ. წიგნის დაწერის დროს წამიერად უაზრო ფიქრები გამიელვებდა ხოლმე და უმალვე თავს მტკენდა: ვაითუ ვინმეს არ მოეწონოს, ვაითუ ვინმე ცინიზმით შეხედავს ამ წიგნს, ჩემს ნაშრომს, რომლის დაწერაზე ხანდახან შუაღამესაც მიფიქრია. არა, თუ ვინმე შენიშვნას იპოვის და საკუთარ მსჯელობას დაასაბუთებს, მე მივიღებ ამ შენიშვნას, მაგრამ თუ ვინმეს დაცინვა გადაუწყვეტია სჯობს არ გამოამჟღავნოს ეს ცინიზმი, რადგან როდესაც ადამიანს დასცინი მას გულში რჩება ეს უაზრო ცინიზმი და ცინიკოსი პიროვნების მიმართ სიძულვილზე უარესი გრძნობა უჩნდება. ამიტომ მკითხველო სჯობს თუ დაცინვა გადაგიწყვეტია თავი შეიკავო და წიგნი სადმე ისეთ ადგილას დადო, სადაც ვერასდროს იპოვი და გააგრძელო კვლავინდებური ცხოვრება ჩვეული რიტმით, თითქოს ამით არც არაფერი შეცვლილა შენს ცხოვრებაში. სხვა რა შემიძლია ვთქვა: გისურვებთ