თავი 1 მეხუთე კლასში ვიყავი, პირველად რომ დავფიქრდი ოცდაათი წლის შესრულებაზე. მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი, დარსი, სატელეფონო ცნობარის ბოლოში უვადო კალენდარს ვათვალიერებდით, რომელშიც შეგვეძლო მომავლის თარიღებისთვის გადაგვეხედა და პატარა ცხრილის მეშვეობით გაგვეგო, რომელი თარიღი კვირის რა დღეს დაემთხვეოდა. ასე რომ, ჯერ ის გავარკვიეთ, იმ წელს რომელ დღეებში გვექნებოდა დაბადების დღეები; ჩემი მაისშია, დარსისი კი - სექტემბერში. ჩემი ოთხშაბათს დაემთხვა, სასწავლო კვირის შუაგულს, დარსისი კი - პარასკევს. ეს პატარა, მაგრამ ჩვეული გამარჯვება გახლდათ... დარსი ყოველთვის იღბლიანი იყო: კანი უფრო სწრაფად ერუჯებოდა, თმა უფრო ადვილად ეზრდებოდა, არც ბრეკეტები სჭირდებოდა, „მთვარეზე გასვლა“ ( 1. (კოსმ.) ადამიანის გასვლა მთვარეზე, მთვარეზე „გასეირნება“; 2. ერთგვარი ცეკვა, სრიალისებური უკუსვლა, რომლის დროსაც მოცეკვავე, პირიქით, წინსვლის იმიტაციას ახდენს; მაიკლ ჯექსონის „საფირმო“ საცეკვაო ილეთი, რომელიც საფუძვლად დაედო მისი ავტობიოგრაფიული წიგნის სახელწოდებას.) ჩემზე უკეთ გამოსდიოდა, ასევე მალაყი და სალტო (სალტოს გაკეთება მე საერთოდ არ შემეძლო). სტიკერების კოლექციაც უკეთესი ჰქონდა, მაიკლ ჯექსონის გამოსახულებიანი უფრო მეტი სამკერდე ნიშანიც და ფირუზისფერი, წითელი და ატმისფერი ფორენცა-სვიტერებიც (მე კი დედა საერთოდ არ მაძლევდა მათი ტარების უფლებას, ამბობდა, ძალიან მოდური და ძვირი რამ არისო), ასევე ორიოდე ორმოცდაათდოლარიანი „გესის“ ჯინსი, რომელთაც კოჭებთან ელვაშესაკრავი ამშვენებდა (ერთნაირი). დარსის ორ ადგილას ჰქონდა ყური გახვრეტილი და დედმამიშვილიც ჰყავდა, მართალია, ძმა, მაგრამ მაინც ჯობდა ჩემსავით დედისერთობას.
თუმცა მე მასზე ოთხი თვით უფროსი ვიყავი და ამას ვერაფერს უხერხებდა, ამიტომაც მუდმივად მეჯიბრებოდა. სწორედ მაშინ გადავწყვიტე გამოთვლა, კვირის რომელი დღე იქნებოდა ჩემს ოცდამეათე დაბადების დღეზე, რომელიც ისე შორს მეჩვენებოდა, რომ სამეცნიერო ფანტასტიკად აღვიქვამდი. კვირა აღმოჩნდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მე და ჩემი ენერგიული ქმარი პასუხისმგებლობის გრძნობით გამსჭვალულ ძიძას ვიპოვიდით, რომელიც ჩვენს ორ (ან შესაძლოა სამ) ბავშვს მოუვლიდა შაბათ საღამოს, თავს უსაფრთხოდ დავიგულებდით და მოდურ ფრანგულ რესტორანში წავიდოდით სავახშმოდ, ისეთში, რომელშიც ნაჭრის ხელსახოცები აქვთ. შუაღამემდე იქ დავრჩებოდით, ასე აღვნიშნავდით ჩემს დაბადების დღეს. მე იმ დროისთვის ერთი დიდი საქმე მექნებოდა მოგებული, დავამტკიცებდი, რომ უდანაშაულო მამაკაცს დანაშაული არ ჩაუდენია, ჰოდა, ჩემი წარმატებული ქმარიც სიამოვნებით მადღეგრძელებდა: „რეიჩელს გაუმარჯოს, ჩემს მშვენიერ ცოლს, ჩემი შვილების დედას და ინდის ( იგულისხმება ინდიანის შტატი, აშშ.) საუკეთესო ადვოკატს!“
ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი დარსის გავუზიარე და იქვე დავადგინეთ, რომ ოცდაათი წლისა ის ორშაბათ დღეს გახდებოდა. ასე მოუხდება! დავინახე, როგორ მოიკვნიტა ტუჩი ამ ამბის გაგებისას.
- იცი რა, რეიჩელ, ნეტავ რა მნიშვნელობა აქვს, ოცდაათი წლის რომელ დღეს გავხდებით? - მითხრა და გლუვი, ზეთისხილისფრად გარუჯული მხრები აიჩეჩა, - მაგ დროს უკვე ბებრები ვიქნებით, დაბადების დღეს კი სიბერეში, აბა, რა მნიშვნელობა აქვს?
მე ჩემი მშობლები გამახსენდა, რომლებსაც სულ ცოტა ხნის წინ შეუსრულდათ ოცდაათი წელი და ამ თარიღს მეტისმეტად გულგრილად შეხვდნენ: მამაჩემმა დედას ორი კვირის წინ გატეხილი ტოსტერის სანაცვლოდ ახალი აჩუქა, რომელიც ორის ნაცვლად, ერთ ჯერზე ოთხ ტოსტს ბრაწავს. დიდი ვერაფერი საჩუქარია, მაგრამ დედა ნასიამოვნები ჩანდა; ნამდვილად ვერ ამოვიკითხე მის სახეზე ის იმედგაცრუება, რომელიც ჩემი საშობაო საჩუქრის გახსნისას დამეუფლა. ასე რომ, დარსი შესაძლოა მართალიც იყო. ალბათ, ისეთი სახალისო რამ, როგორიც დაბადების დღეა, ოცდაათ წელს რომ მიაღწევ, ყოველგვარ მნიშვნელობას კარგავს.
მეორედ რომ დავფიქრდი ოცდაათი წლის ასაკზე, საშუალო სკოლის დამამთავრებელ კლასში ვიყავით. მაშინ მე და დარსიმ შოუს ყურება დავიწყეთ, რომელსაც „ოცდაათს გადაცილებულნი“ ერქვა. მაინცდამაინც არ ვგიჟდებოდით, გაცილებით გვერჩივნა კომედიური სერიალები „ვინ არის უფროსი?“ ან „მზარდი პრობლემები“, თუმცა მაინც ვერ ვანებებდით თავს. ჩემთვის ყველაზე უსიამოვნო ამ სერიალის მუდმივად მოწუწუნე პერსონაჟები და მათი დეპრესიული განწყობა იყო, რომელსაც თავს ვერაფრით აღწევდნენ. მახსოვს, ვფიქრობდი, გაზრდა ტეხავს-მეთქი. ამ პერსონაჟებზე ფიქრს თავიდან ვერ ვიშორებდი, ვთვლიდი, რომ თუ სურდათ ცხოვრების აზრს ჩასწვდომოდნენ, საყიდლების სია შეედგინათ საბაყლოსთვის. მაშინ მეგონა, რომ თინეიჯერობის წლები დიდხანს გაგრძელდებოდა, ოციდან ოცდაათამდე წლები არასოდეს დასრულდებოდა და მუდამ ახალგაზრდა ვიქნებოდი.
შემდეგ დადგა დრო, როცა ოც წელსაც გადავაბიჯე და მაშინვე მივხვდი, რომ მარად ახალგაზრდა ვერ ვიქნებოდი. მიუხედავად ამისა, ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსების გლოვას რომ ვუსმენდი, ვფიქრობდი, მე ჯერ არა ვარ საფრთხის ზონაში-მეთქი და გული სიამაყით მევსებოდა. დროის მეტი რა მქონდა. ასე გაგრძელდა ოცდაშვიდ წლამდე და აი, იმ დროიდან მოყოლებული, აღარავინ მიგზავნიდა მოსალოც ბარათებს, რომელშიც ჩემი ასაკი იყო მითითებული და
ჩუქება
