ბათუმიდან ოდესისკენ *
*Von Batum nach Odessa. In: Neue Illustrirte [sic] Zeitung. Leipzig. 2 Bd., 35 (1885b): 555-558 (მთარგმნელი).
წერილი გამომცემელს
თბომავალ „გენერალ კოცებუდან“
1885 წლის მაისის დასაწყისი
ღრმად პატივცემულო ბატონო!
გემბანზე ცივა: ფორტეპიანო საშინლად არის აშლილი – სიმები ისე ჟღრიალებს, თითქოს ყველა თავსგადახდენილი ქარიშხლის ხმაურს ერთბაშად იმეორებდეს; ბიბლიოთეკაში მხოლოდ რუსული წიგნებია და ისიც სრულიად მოუხერხებელი ფორმატისა; ვახშმამდე კიდევ ოთხი საათი რჩება: ასე რომ, ყველაფერს აჯობებს,თუ წერილების წერას შევუდგები. ის, რომ ჩემი ეპისტოლარული დროსტარების მსხვერპლად ჩემს მეგობარს, ძალიან ცნობილი გაზეთის გამომცემელს ვირჩევ, შემთხვევითი სულაც არ არის. არ დავმალავ და ვიტყვი, მაქვს მოლოდინი, რომ ადრესატი სავარაუდოდ გამჟღავნდება, ეს კი წერილის მიმღებთა ფართო წრეს შემიქმნის. როგორც ხედავთ, გული არ მითმენს და მოგზაურობის დასრულებამდე, გემის სალონშივე ვიწყებ შთაბეჭდილებების ჩაწერას, ამიტომ არც ის გაგიკვირდებათ, რომ მათი რაც შეიძლება მეტი ადამიანისთვის გაზიარების ამბიცია მაქვს. ყოველ შემთხვევაში, იმას მაინც ვერავინ მისაყვედურებს, რომ შავი ზღვიდან მოწოდებული ჩემი გზავნილები „დიდი არაფერია“.
მაშ, ნება მიბოძეთ, მოგითხროთ, ბატონო ჩემო. ხუთი დღის წინ ავედით ბათუმის ნავსადგურში რუსულ თბომავალ „გენერალ კოცებუზე“ და მხოლოდ ხვალისთვის მივადგებით ოდესას. მოგზაურობა ამდენ ხანს იმიტომ გრძელდება, რომ ჩვენი გემი ერთთავად სანაპიროს გასწვრივ მიცურავს და ყველა პატარა ნავსადგურში უშვებს ღუზას. მაგალითად, ქერჩში მთელი ოცდაათი საათი ჩერდება. სხვა გემები კი, რომლებიც პირდაპირი მარშრუტით დაცურავენ, ამ გზას ორდღე-ნახევარში გადიან.
გაზაფხულის საუცხოო დღე იყო, ნაშუადღევს ავედით თბომავალზე. ბათუმის ვიცე-გუბერნატორმა, თავადმა ე.-მ და მისი მეუღლემ, რომელთაც ჩვენს პატივსაცემად გამოსათხოვარი სადილი გამართეს, გემამდე მიგვაცილეს, სადაც უკვე მოეყარა თავი ჩვენს უამრავ კავკასიელ მეგობარს, რათა დაგვმშვიდობებოდნენ და ბედნიერი მგზავრობა ესურვებინათ. ეს მოგზაურობა კი ნამდვილად არის „ბედნიერი“, ამ სიტყვის ყველაზე ზუსტი გაგებით. შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ: მრავალწლიანი, ძალიან ხანგრძლივი განშორების შემდეგ, როგორც იქნა, ვუბრუნდებით სამშობლოს – „შინისაკენ მოვეშურებით!“
რვა საათი შესრულდა და ჩვენი გემიც დაიძრა. მშვიდი საღამო იყო, ცაზე მთვარე ანათებდა, ქარი არ იძვროდა. გემბანზე ვიდექით და ზღვას გავყურებდით. ნავსადგურის განათება, მთვარის სხივები და სასიგნალო შუქი ერთმანეთს ერეოდა და წყლის მოსარკულ ზედაპირზე ათასგვარი ათინათი როკავდა. თვალს ვერ ვწყვეტდით სხივთა ამ საოცარ თამაშს. ერთგან, სადაც ფაროსის შუქი მთვარის ანარეკლს პირდაპირ ეცემოდა, ტალღებიდან მაგიური ნაპერწკლები წვიმის წვეთებივით იფრქვეოდა და სინათლის ლურჯ-ყვითელი ზოლები ცეცხლის ენებივით ერთმანეთში იხლართებოდა.
ქვედა გემბანიდან სიმღერის ხმა ამოდიოდა. მეგრელების, ერთი შეხედვით, მონოტონური მღერა ერთობ ხალისიან განწყობას ქმნიდა. განათებული ბათუმი თანდათან გვშორდებოდა და ბოლოს სულ გაქრა; შუქურაც ნელ-ნელა პატარავდებოდა, ვიდრე საბოლოოდ არ გაუჩინარდა; სამაგიეროდ, ერთიმეორის მიყოლებით ინთებოდა ცაზე ვარსკვლავები და მთვარეც გზას გვინათებდა.
ზარის წკრიალმა ჩაიზე გვიხმო. მგზავრები სალონში იკრიბებიან. ჩვენი საზოგადოება საკმაოდ მცირერიცხოვანია: თმათეთრი რუსი ცოლ-ქმარი, ორი კავკასიელი მოხელე, რომლებიც სოხუმში მივლინებით მიემგზავრებიან და ოთხი ინგლისელი: მათგან ერთი სევასტოპოლის (Sebastopol (ავტორი)) კონსულია; მეორე – ინჟინერი, რომელიც ბოლო ოცი წელი ოდესაში ცხოვრობდა და ტრანსკავკასიური რკინიგზის მშენებლობას ხელმძღვანელობდა; მესამე ახალგაზრდა ლორდია, მეოთხე კი – „Illustrated London News-ის“ „Special arrtist-ი“, რომელიც სწორედ ახლა ბრუნდება ავღანეთიდან, საიდანაც თავის გაზეთს უამრავი ნახატი და სტატია მიაწოდა. ბატონი ს. მომხიბვლელი მოხუცი ბატონია, თეთრი წვერი ამშვენებს და თავისი ლურჯი თვალებით საოცარ სილაღეს ასხივებს: ის ჩვენი საზოგადოების ყველაზე მხიარული და ყველაზე საინტერესო წევრია – უკეთესს ვერც კი წარმოიდგენთ. მთელი მსოფლიო აქვს შემოვლილი, უმოგზაურია ინდოეთში, ჩინეთსა და ამერიკაში და იქაურ ამბებს ისეთი იუმორით ჰყვება, რომ უბრალოდ ვერ მოსწყდები.
მთელი ღამე წყნარად ვიმგზავრეთ და გამთენიისას სოხუმს მივადექით. დილის ხუთი საათი იყო და მშვიდად გავაგრძელე ძილი, ამიტომაც დასახელებული პორტის აღწერას, სამწუხაროდ, ვერ შევძლებ. მხოლოდ შემდეგი გაჩერებისას – ცხრა საათზე – ავედი გემბანზე და თვალწინ გადაშლილი მომაჯადოებელი სილამაზე ვიხილე.
მისტერ ს. გემბანზე დამხვდა. იჯდა თავის მოქარგული ჩუსტებში ფეხგაყოფილი, თვალი ხმელეთისთვის გაეშტერებინა და ყველაფერს „იხატავდა“. ზღვაში ირეკლებოდა მწვანეში ჩაფლული ერთი დიდი და რამდენიმე პატარა ახლად ნაგები შენობა და ეკლესია, ტყით შებურვილი მთის კალთას მიწოლილებს რომ მოგაგონებდათ. გვერდით, მაღალი მთის წვერზე, ეკლესიის ნანგრევები თითქოს ლურჯად ჩამუქებულ ცას გამოჰკიდებოდა.
ამ ადგილს ახალი ათონი ჰქვია და ბერების სამონასტრო დასახლებაა. მონასტერი ახლო წარსულში აუგიათ და ბერებს მის მიმდებარედ დიდი ვენახები გაუშენებიათ. ადრე სხვაგან სახლობდნენ თურმე, საიდანაც გამოუდევნიათ. მერე მთავრობას სანაცვლოდ ეს ადგილი უბოძებია და აქაურობა მალე ქცეულა