ᲬᲘᲜᲐᲡᲘᲢᲧᲕᲐᲝᲑᲐ * ავტორისაგან: რომანის პერსონაჟები გამოგონილია და ყოველგვარი მსგავსება რეალურ პირებთან შემთხვევითია.
ის უნამუსო, შინაბერა ქალი – ძველი მეზობელი საუწყებო ოთხსართულიანი სახლიდან, შესანახად მიბარებულ ჩვენს კამოდზე თურმე თეთრეულს აუთოებდა და შიგადაშიგ ზედ ცხელ უთოსაც დგამდა.
ეს მოგვიანებით გაირკვა, როცა დედაჩემმა კამოდის ზედაპირზე უთოს ფორმის ფერშეცვლილი ფიგურა აღმოაჩინა.
ძველი ნაჭრილობევივით აჩნდა კამოდს ის მუქი ყავისფერი გამოსახულება, ხარს რომ დადაღავენ ბეჭთან ცხელი შანთით და კარგა ხნის მერე დამღა უფრო რომ ჩამუქდება, თითქმის იმ ფერად.
როგორც კი ახალი, მშენებარე სახლი გადავხურეთ, ხის იატაკი დავაგეთ და კედლები შევლესეთ, კამოდი სატვირთო ავტომანქანით იქ გადავიტანეთ და სასტუმრო ოთახში დავდგით.
კაკლის ხის კამოდი ძველი იყო, დრო-ჟამისაგან ჩამუქებული, ხელით გათლილი ჩუქურთმებით. გრეხილი ფეხები და გამოსაწევი უჯრები ჰქონდა.
უჯრებად არის დაცლილიო, ბრაზობდა ბებიაჩემი.
დიდი ვერაფერი კამოდია, მაგრამ სასტუმრო ოთახში დასადგმელი სხვა არაფერი გვაქვს, შევსება ხომ უნდა ამხელა სივრცესო – ბოდიშობდა დედაჩემი ახალი სახლის სანახავად მოსულ სტუმრებთან.
იმ ოთახში ნელ-ნელა სხვა ავეჯიც შემოვზიდეთ – ჯერ ტყავგადაკრული, ზურგიანი სკამები; მერე – მასიურ ხის ფეხებზე ამოტვიფრული ყურძნისმტევნებიანი გასაშლელი მაგიდა და სალათისფერაბაჟურიანი, ფეხიანი ტორშერი.
ერთი წლის მერე ექვსსანთლიანი, ნისლისფრად ჩახჩახა ჭაღი დავკიდეთ.
ორი წლის მერე ოქროსფერხავერდიანი გასაშლელი დივანი და ნეკერჩხლის ხის სახელურიანი სავარძლები მივამატეთ.
კამოდი მაინც ყველაფერს მერჩივნა.
დგანაო, – გურულები რომ იტყვიან, – მართლაც მკვიდრად; ძველი, გაბარჯღული კაკლის ხესავით საიმედოდ იდგა.
თან, ოთახის იმ კუთხეს, თავისი მუქი ტორსით იდუმალ, ზღაპრულ იერს აძლევდა.
კამოდს ორ რიგად ჩამწკრივებული, ყვითლად ლაპლაპა ბრინჯაოს სახელურებიანი უჯრები ამშვენებდა.
მათ მაშინვე მე დავეპატრონე.
გამოვწევდი, შევწევდი, ვთამაშობდი.
კარგი, მორგებული უჯრები იყო, ძველი ოსტატის ნახელავი, – რბილად, ძალდაუტანებლად სრიალებდნენ ბუდეში.
თავიდან შიგ მხოლოდ კარგად წვერწამახულ ფერად ფანქრებს და სალათისფერ იაპონურ საშლელს ვინახავდი.
მერე მივამატე და მივამატე.
ბავშვობამ და სიჭაბუკემ რომ გაირბინა, ზოგი ნივთი ამოვიღე და გადავაგდე, ზოგიც დასავიწყებლად ვერ გავიმეტე, დავტოვე.
მერე კარგა ხანს აღარც მივკარებივარ.
ოცდაათი წლის მერეღა გავიხსენე მივიწყებული უჯრები, თორმეტივე სათითაოდ გამოვხსენი და აი, რა დამხვდა:
გასაღები, თაბაშირის კაცუნა, ვერცხლის კულონი, შავტარიანი სამართებელი, ქაღალდის ასპესოიანი, ქვანახშირის ნატეხი, სამკერდე ნიშანი, ყვითელი სამხრე, სავიზიტო ბარათი, აქლემის ტყავის ხელთათმანები, სათამაშო ცხენი და სპირტიანი ქილა.
თითო უჯრაში – თითო ნივთი.
ჩემი სახე გენახათ!
ამ ნივთებში მთელი ჩემი განვლილი ცხოვრებაა, – გავიფიქრე, ყველაფერი თვალწინ დამიდგა, მოგონებებმა წამიღო და მართლაც, როგორც ზღაპარში ხდება ხოლმე, რაღაც ჯადოსნობით მოგონებები ამბებად გადაიქცნენ.
ჩუქება
