*** „ქალბატონებო და ბატონებო, გთხოვთ შეიკრათ ღვედები, ჩვენი ბოინგი ასრულებს რეისს მიუნხენი – თბილისი. დაახლოებით 20 წუთში ქალაქ თბილისის საერთაშორისო აეროპორტში დავეშვებით. ჰაერის ტემპერატურა 20 გრადუსი ცელსიუსით, ჩვენი გუნდი და მისი კაპიტანი მშვიდობიან დასვენებას და წარმატებულ საღამოს გისურვებთ“.
სკამის საზურგეს ვასწორებ. ილუმინატორში ქალაქი იშლება. თვითმფრინავის დაშვებისას ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში. საოცრად მიყვარს ეს შეგრძნება, ახლად ნაპოვნ სიყვარულს ჰგავს. ჯერ სიყვარულიც რომ არაა ბოლომდე, რაღაც ცინცხალი, ახალი და ინტერესით და იმედით დახუნძლული გრძნობაა, სრულად შეყვარებამდე გაყინული მომენტი.
გონებაში ყველა შესაძლო ვერსია უკვე დალაგებული მაქვს, აეროპორტიდან რომ გავალ, რა და როგორ იქნება. იმ ქალაქში ვეშვებით, რომელიც ერთხელ, გაკვრით, 18 წლის წინ ვნახე. დანგრეული, მშიერი და ჩაბნელებული. ახლა კი ანათებს, ბრწყინავს. ახალი პრეზიდენტის ახლად აშენებული, თანამედროვე აეროპორტი პომპეზურად ეგებება მგზავრებს. დაუჯერებელია, ეს ის „უზღვო“ ქალაქია, ჩემი პაწაწინა ქვეყნის დედაქალაქი. დავბრუნდი? იქნებ პირველად ჩამოვედი საერთოდ? აქაც სტუმარი ვარ.
ბარგი ცოტა მაქვს. დიდხანს მაინც ვერ გავჩერდები. ორი მნიშვნელოვანი საქმე უნდა მოვაგვარო, ერთი სამსახურებრივი, მეორე პირადი, და ისევ უკან დავბრუნდე. გერმანულ, „უზღვო“ ქალაქში, თითქოს ჩემი სამშობლო რომ გახდა და მაინც, სტუმარივით რომ ვარ გამოკიდებული, მთელი 18 წელია. ცხოვრებაში პირველად მაქვს ფული და ცოდნა, რომ ამ ქალაქშიც შევძლებ, რაც დამჭირდება, ვიყიდო.
აეროპორტის კარში გასვლისას ტაქსის მძღოლების მთელი არმია მაწყდება, რუსულად მეკითხებიან, ტაქსი ხომ არ გინდაო. თვალებს ვაცეცებ, ვცდილობ, ეს ბრბო გავარღვიო და გუ ვიპოვო. უცებ ვხედავ. დგას აწოწილი, ხმელი, კეთილი გუ, დიდი ლამაზი თვალებით. სამგზავრო ჩანთა მთელი სისწრაფით გამოვაგორე.
– გუ, აქ ვარ, გუ! – ხელს მაღლა ვწევ.
ჩემკენ დაიძრა, სახე გაუნათდა, დაბნეულია, ცოტა არეული ნაბიჯით ცდილობს გასწი-გამოსწიოს მძღოლები და მგზავრები. იღიმის, ზოგჯერ სახის კუნთები უკრთის.
ვდგავართ ასე პირისპირ მე და ჩემი გუ, ის გუ, კისერზე რომ ვეკიდებოდი, ტალღებში ცურვას რომ მასწავლიდა, სანაპიროზე თოლიებს რომ ვაფრთხობდით და ხშირად საინტერესო ამბებს გვიყვებოდა მე და მიშოს. ის გუ, მიშო რომ გულში ჰყავდა ჩაკრული, წითელი მანქანით სოხუმში რომ გვასეირნებდა. დედაჩემი რომ უყვარდა თავდავიწყებით. ჩემი გუ დაბერებულა 18 წელიწადში. თმაში ჭაღარა შერევია, თვალებთან ნაოჭი დასტოტვია. ხელები დაჰკოჟრებია. მის სახის კანს „უზღვო“ ქალაქის სიმშრალე დასტყობია. დრო მოერია. დრომ თავისი ქნა. დრომ და ჩვენმა ამბავმა. მაგნოლიების და თოლიების მონატრებამ, სამშობლოში უსამშობლოოდ ცხოვრებამ.
არ ვიცი, რა ვქნა. ჩავეხუტო, ძველებურად კისერზე ჩამოვეკიდო, ევროპულად ხელი ჩამოვართვა? სიტყვებს ვერ ვპოულობ, მინდა, ვუყვირო, როგორ მიყვარს და ხმა არ ამომდის, სიტყვა არ მცდება პირიდან. ისიც დგას ასე, გაშეშებული, მხრებში მოხრილი, დაბნეულ-დარცხვენილი.
– ნამდვილი ქალბატონი ხარ, ანიკო, – ამოღერღა როგორც იქნა. – ნამდვილი უცხოელი ქალბატონი, აი, ისეთი, აეროპორტიდან რომ მიმყავს და მომყავს ბიზნესვიზიტებზე.
ბარგი საბარგულში ჩავაწყვეთ, გვერდზე სკამზე ვისკუპე. მანქანა სტიკერებით და ფლაერებითაა მორთული. უკანა სავარძელზე მოხსნილი ტრაფარეტი შევნიშნე – TAXI.
– ტაქსის მძღოლად მუშაობ, გუ?
– ხო, ანიკო, ახლა ვტაქსაობ, მანამდე მშენებლობაზეც ვმუშაობდი, მაგრამ თირკმელმა შემაწუხა და მძიმე რამეებს ვეღარ ვწევ.
– რატომ არ მითხარი არცერთი ტელეფონში?
– აბა, ეგ რა სალაპარაკოა. სოლოლაკში ხო?
– მგონი, კი, რაღაც პატარა სასტუმრო უნდა იყოს.
– ვიცი, სადაცაა, ჩემო ქალბატონო, მიგაბრძანებ. – იღიმის.
– შენ ისევ იქ ცხოვრობ?
– კი, ცოტა შევალამაზე ამ ხნის განმავლობაში. იატაკზე ლინოლეუმი დავაგე, კედლები კარგად გავლესე და შევღებე. საბოლოოდ ნორმალური ოთახია, მე მყოფნის. სხვა მაინც არავინ მყავს და ჩემთვის საკმარისია. რაც მთავარია, ტკიპები და ბაღლინჯოები დავამარცხე. ათწლეულების ბრძოლა მოვუგე, როგორც იქნა.
– კომპენსაცია მოგცეს?
– არა, კიდე რაღაც საბუთებს მაწესრიგებინებენ, ამდენი წელია. საკუთარ ქვეყანაში დევნილი რომ ხარ, ურთულესი დასამტკიცებელია.
– ჩვენი ქალაქიდან მაგ საერთო საცხოვრებელში არავინაა?
– კი, ცისანა, გახსოვს?
ცისანა მახსოვს. ისეთი მოხუცი მეგონა ადრე, გამიკვირდა, ცოცხალი რომაა.
– ცისანასაც ვეხმარები რაღაცების შეკეთებაში. ერთხანს საბერძნეთში იყო წასული მომვლელად. მერე რაღაცები აერია, უკან დაბრუნდა. ახლა ოჯახში მუშაობს დამხმარედ. თუ შემოივლი, გაუხარდება.
– აუცილებლად შემოვივლი, ჯერ ჩემს საქმეებს მივხედო.
– მიშო როგორ დატოვე?
– მიშო ჩემი ტკივილია, გუ, რაც ის ქალი მოიყვანა ცოლად.
– ხო, მახსოვს, ტელეფონში რომ მითხარი. ბევრად უფროსია?
– კი, უფროსია, ცივი და უჟმური. და ეს შვილივით ჰყავს დამონებული.
საბრალო მიშო, ყოველთვის მორჩილი იყო. არ
ჩუქება
