2008 წლის ზაფხული იყო. გორი, აგვისტოს ბოლო. რუსეთ-საქართველოს ომი ახალი დასრულებული. ხალხი შეშლილი და განადგურებული. გახიზნულ მოსახლეობას შენობები ნატყვიარი და დახვრეტილი დახვდათ. ქუჩები ნახევრად დაცარიელებული. ქალაქში საყოველთაო დეპრესია მეფობდა. სიცოცხლის არანაირი სურვილი არ იგრძნობოდა, გარდა რამოდენიმე უბნისა. ერთ-ერთი ასეთი მიშოს ახალი უბანი აღმოჩნდა. ახალი ბინა, სადაც წესით 2 კვირის წინ უნდა გადასულიყო მისი ოჯახი, რუსის ბომბებს გადაურჩა და არ დაზიანებულა. მიშოს ერთი სული ჰქონდა როდის ითამაშებდა თავისი ახალი „playstation”-ით, მაგრამ დროებით მოცდა უწევდა. მისი ოჯახი ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელიც ომის შემდეგ ქალაქს დაუბრუნდა. ყოველდღე ემატებოდა გველაძუა სამეზობლოს მაცხოვრებელი. ეზოც ნელ-ნელა ივსებოდა და ყოველ საღამოს ისევ იმართებოდა დომინოს ჩემპიონატი.
ყველაფერი იმას მოასწავებდა, რომ ყოველდღიურობა ჩვეულ კალაპოტში ჩადგებოდა. ომზე უარესი რაღა უნდა მომხდარიყო. 14 წლის მიშო კლასელებს შეხვდებოდა და ერთმანეთს გაუზიარებდნენ ტრაგიკულ თავგადასავლებს. დრო გავიდოდა და ყველას დაავიწყდებოდა აგვისტოს სისხლიანი დღეები. სამწუხაროდ ბედს ასეთი დასასრული არ სურდა.