ხალხური ლექსი კაცი კუთხეში ზის და წერს,
ეკლესიის დრო რომ მოუვა,
სანთელივით საწყლად ანთია,
პოეტია, შეუძლია დამხრჩვალ ქალაქს
ლექსების წიგნი დაანახოს
და „სევდის ბაღობა“ გაახსენოს,
მაგრამ კუთხეში ბნელა და ვერ ხედავენ,
ხალხურობას აბრალებენ. როგორ წარმოუდგენიათ?
ხალხი ერთად ზის, ან დგას
და ლექსს იგონებს? მოსწონს კიდევაც
ფოლკლორის ხალხობა, შეიძლება,
ცარცის ქაღალდიც მოითხოვოს
საგაზეთო ფურცლების ნაცვლად,
მთავარია, ის არ გაუხუნდეს,
ის პრიალა სარჩული, კუთხეში
რომ ანთია, როდისღა კვდება?
როცა უკუთხობაში გადაჯდება
და ისევ ლექსს დაწერს.
აბა, სხვა რა ქნას? პოეტია.
ჩუქება
