ყვავილების ცეკვა

როცა ბავშვი ვიყავი, მამა მიყვებოდა ჩვენი ხალხის ისტორიას, თუ საიდან გვაქვს მაგია. მაგიაც რამდენიმე სახის ყოფილა.
სისხლით მაგია. როდესაც ადამიანი ამ მაგიას იყენ­ ებს, მის საფასურს სისხლით იხდის და რაც უფრო მძიმე მაგიას იყენებს, მით მეტად იზრდება სიკვდილის შანსი.
ტექნიკური მაგია. მისი მფლობელი მხოლოდ წიგნი­ დან ნასწავლ მაგიას ფლობს, ასეთი მაგია ძლიერი არ არის, მაგრამ არავინ იცის, ეს ხალხი რა ცოდნას დაეუფ­ ლება.
აბრეშუმის მაგია. რომელსაც არც კი მიიჩნევენ მა­ გიად, რადგან მას არ ჰყავს მფლობელი და დიდი ალბა­ თობით, არც ეყოლება. მას არც ცეცხლის ალი გააჩნია. დამახასიათებელი ცეცხლის ალი ყველა მაგიას აქვს, გარდა აბრეშუმისას. ამ მაგიაზე სწავლებას ვერ შეხვ­ დებით, მეტიც, თითზე ჩამოსათვლელია მმართველები, რომლებსაც ამ მაგიის შესახებ სმენიათ. არსებობს რა­ ღაც თქმულება ვინმე ნარინელზე, მაგრამ მისი რეალუ­ რობის მხოლოდ რამდენიმეს გვჯერა. ეს მაგია, როგორც ცერეროს გადმოცემით ვიცით, იმორჩილებს სიკვდილსა და ბუნებას. ზე აღმატებულია განსაკუთრებით გონების მაგიის მფლობელებისთვის, რადგან ეს ორი მაგია, ერ­ თად, იმდენად დიდ ძალას წარმოშობს, მისი გააზრებაც კი ურთულესია. ცერეროს გადმოცემიდანვე ვიცით, რომ ამ მაგიას ახასიათებს ინტელექტის მატება.

ბოლოს ­ გონების მაგია. ეს ყველაზე ძლიერი მაგი­ აა, რაც კი შეიძლება, ვინმეს ჰქონდეს, მისი ძალა უსაზღ­ ვროა. მფლობელის წარმოსახვაზეა დამოკიდებული, რამდენად ძლიერი იქნება მისი გონების მაგია.
ერთ დილას მამაჩემი მაღვიძებს, შეშინებული სა­ ხე ჰქონდა. სანამ აზრზე მოსვლა მოვასწარი, მას უკვე გარეთ ვყავდი გაყვანილი. სადღაც მიმაქანებდა, მე კი დედას ვეძებდი, ერთდროულად ყველგან ვიხედებო­ დი, მაგრამ არსად ჩანდა. მამა გაჩერდა და ძირს დამს­ ვა. ზღვასთან ახლოს ვიყავით. მან მითხრა: „შენ უნდა წახვიდე“. ეს სიტყვები ბოლო იყო, რაც მისგან გავი­ გონე, შემდეგ ხელი მკრა და წყალში ჩამაგდო. თვალი რომ გავახილე, ვიღაც ბიჭი დავინახე, გაწეწილი თმითა და უცნაური ღიმილით. ხელი ჩემს თავქვეშ ჰქონდა ამო­ დებული და ვგრძნობდი, აშკარად მის მუხლებზე ვიწე­ ქი. წამოხტომა მინდოდა, მაგრამ ყველაფერი მტკიოდა, მან მითხრა: „არ შეშინდე და დაისვენე“. სასიამოვნო ხმა ჰქონდა, მისგან ენერგიაც სასიამოვნო მოდიოდა, ამი­ ტომაც თავს უფლება მივეცი. თვალები დამეხუჭა. როცა გამეღვიძა, პირველი, რაც დავინახე, ეს იყო ღამის ცაზე მოცეკვავე ვარსკვლავები, მათმა სილამაზემ გამიტაცა და წამიერად დამავიწყა, რა ხდებოდა. იმ ბიჭის ხმამ გაფანტული გონება დამილაგა, ყველაფერი გამახსენ­ და და იმდენი კითხვა დავსვი, თვითონაც ვერ გავიგე, რა ვიკითხე. მან კი მშვიდად მითხრა: „შენი მშობლები და­ იხოცნენ, მეტიც მთელი კუნძული განადგურდა“. თავ­ ში რაღაც ამიფეთქდა, ყველა ემოციამ ერთდროულად შემომიტია. მანაც შემატყო, რომ მალე პანიკური შეტე­ ვა დამემართებოდა. მარჯვენა ხელი მოიქნია, შემდეგ ორივე ხელი ზემოთ ასწია და მაშინ მოხდა ის, რასაც არ მოველოდი. გონების მაგიას ფლობდა. ორივე ჰაერ­ ში ავფრინდით. ბნელოდა, მაგრამ არსაიდან ლურჯად მოელვარე პეპლები გამოჩნდნენ. ათასობით იყვნენ. არა, უფრო მეტი, მილიონობით. მთელი ცა დაფარეს. შემდეგ წრეს გვირტყამდნენ და სადღაც სიცარიელეში ამოვყავით თავი, უძირო სივრცეში, სადაც არც ბოლო ჩანდა და არც დასაწყისი. მაშინ მომიახლოვდა ის და მითხრა: „მარტოობის არ შეგეშინდეს, მე შენთან ვიქნე­ ბი“. ყველა დარდმა გადამიარა და თავს იმაზე მშვიდად ვგრძნობდი, ვიდრე ოდესმე.

მეორე დილას სულ სხვა ადგილას გავიღვიძე. ამჯე­ რად მე დავასწარი გაღვიძება და გამახსენდა, რომ სა­ ხელი არ მიკითხავს მისთვის, ჰოდა გადავწყვიტე, მეც გამეკვირვებინა ის და ჩემი ტექნიკის მაგიით მოცეკვავე ცეცხლის გოგონა გავაკეთე. ისეთი აღტაცებული დავრჩი ჩემი ქმნილებით, ემოციებს ვერ ვმალავდი. გამახსენდა, რომ რაც არ უნდა გამეკეთებინა, მას ვერ გავაკვირვებ­ დი, ის უიშვიათესი მაგიის მფლობელია, მხოლოდ ხუთ ადამიანს აქვს გონების მაგია. სხვა რა გზა მქონდა, ჩემი მაინც ვცადე. უკან რომ დავბრუნდი, ის იქ აღარ დამხვ­ და, ერთი წამით ვიფიქრე, რომ დამტოვა. იმ სიტყვების შემდეგ, რაც მითხრა, როგორ შეძლო ჩემი დატოვება?! უცებ რაღაც ხმა მომესმა კარის მეორე მხრიდან, ისიც კი ვერ გავიგე, იქ რატომ იყო კარი, უცებ ის შემოდის და მე­ უბნება: „ჰანიბელ რინინი“. გავოგნდი, მისთვის ჩემი სა­ ხელი არ მითქვამს, ის ჩემს გონებაში შემოვიდა და კიდევ ერთი ეფექტი მოახდინა. „კარგი სახელია. რას ნიშნავს ჰანიბელი“. სანამ ვუპასუხებდი, თავისივე კითხვას თვი­ თონ გასცა პასუხი: „სულს ნიშნავს“. „ლამაზი სახელია, შენსავით“, მითხრა მან. მე კი ვკითხე, როგორც იქნა: „რა გქვია შენ?” შეშფოთდა, შევატყვე, თვალზე ცრემლი მო­ ადგა და აღელვებით მითხრა, „ნარინი, მე ნარინ კენელი ვარ“.

დავიბენი, ვერ გავიგე, მას ნარინი ჰქვია თუ სხვები ეძახიან ასე, რადგან ეს სახელი ჯერ არავისთან გამიგია, გარდა იმ ნარინელისა, რომელიც აბრეშუმის მაგიას ფლობდა. რაც არ უნდა იყოს, ნარინი ლამაზი სახელია. ცოტა კიდევ ვისაუბრეთ ამინდზე და იმაზე, თუ რა მოხ­ და გუშინ.
მან მითხრა, რომ უნდა გაგვერკვია, რას გეგმავს მთავრობა და შესაბამისად გვემოქმედა. ნარინმა არ იცოდა, რომ მე არ მქონდა მასავით ძლი­ ერი მაგია, ტექნიკები, ელემენტარული დაწყებითი სა­ ფუძვლებიც არ მქონდა ნასწავლი. ჰოდა, მეც ვაჩვენე ის, რაც მისთვის გავაკეთე – ცეცხლის ალი გალურჯდა, გამ­ წვანდა, შემდეგ გათეთრება დაიწყო, ეს იმის მანიშნებე­ ლი იყო, რომ მაგია უნდა გამეწყვიტა, მაგრამ ნარინმა საპირისპიროსკენ მიმითითა, მითხრა, რომ ცეცხლს თუ შევზღუდავდი, ის უფრო დაუმორჩილებელი გახდებო­ და, მართლაც ცეცხლის ტემპერატურა იმდენად მაღა­ ლი იყო, ირგვლივ ყველაფერი დაანახშირა. მაგრამ ნა­ რინს წარბიც არ შეხრია, როცა მე შიშისგან ვცახცახებდი. მომიახლოვდა, მისი ხასხასა მწვანე თვალები აინთო, სისხლძარღვებმაც შეიცვალა ფერი და ტალღისებურად აციმციმდა, თმის ღერებიც კი გაუმწვანდა. ირგვლივ ყველაფერი დადუმდა, მისი ძალა იმდენად დიდი იყო, ზღვაც ჰაერში ცდილობდა აწევას, უცებ მარჯვენა ხელი შუბლზე მომადო, მარცხენა კი – ნიკაპზე. უეცრად უდი­ დესი ძალა ვიგრძენი, მეც გავნათდი ისე, როგორც ნარი­ ნი და მან მითხრა: „ახლა შენც გონების მაგიას ფლობ, როგორც მე, ახლა მე გაგახსენებ ყველაფერს, რაც იცი. დაიბრუნებ ძველ ძლიერებასა და თავდაჯერებულო­ ბას. გახდები ის, ვინც იყავი და შეძლებ, საკუთარ თავს ყველა კითხვაზე გასცე პასუხი“. საოცარი შეგრძნება იყო. როცა ყველაფერი დამთავრდა, ჩვენ იმხელა ენერ­ გია გავისროლეთ, ირგვლივ ხეები ერთი მეორეს მიყო­ ლებით ეცემოდნენ ძირს. ამხელა ძალა არასდროს მი­ ნახავს. გახარებული ვიყავი, რომ მეც ამ ხელოვნების ნაწილი გავხდი. მაგრამ ერთი კითხვის ნიშანი იყო – რა­ტომ მე? სანამ ამას გავიფიქრებდი, ნარინმა ანთებული თვალებით შემომხედა, მთელს ტანში ცივმა მუხტმა და­ მიარა, თვალებზე ბინდი გადამეკრა, თითქოს ეკრანზე გამავალ რეკლამას ვუყურებდი.

დიდი ხნის წინათ, როცა ჯერ დაბადებულიც არ ვი­ ყავი, სასამართლო გაიმართა.
ყველაზე მძიმე სასამართლო, რაც კი სამი კუნძუ­ ლის ისტორიაში ყოფილა. მოსამართლე კი ჩვენი ცე­ რერო იყო – საოცარი ქალი, მოკლე თმით, ცისფერ­ ­წითელი თვალებით. ტანზე ბევრი ნაიარევი ჰქონდა, ფრთების ჯიბესთან – ყველაზე დიდი. ამბობდნენ, რომ ერთ­ერთ ბრძოლაში მსხვერპლად შეწირული ფრთების გამო ჰქონდა ასე. პოლიციამ მსჯავრდებული შემოიყვა­ ნა და ქალბატონმაც გაასამართლა – სიკვდილით! ეს კაცი მამაჩემი იყო. „მაგრამ, როგორ, მე ხომ რამდენიმე დღის წინ ვნახე?”– ვუთხარი ნარინს. „ეგ ცერეროს ოინე­ ბია“, – მითხრა ნარინმა.
... ცერეროს დაბადებას არავინ მოსწრებია. ის იყო პირველი მცხოვრები ამ კუნძულზე. მას უყვარდა ყვე­ ლა და ასევე, უყვარდა ხალხს ცერერო.
... თუ ეს ცერეროს ოინებია, მაშინ აქ როგორ აღმოვ­ ჩნდი? – გავაწყვეტინე ნარინს სიტყვა, მან კი მშვიდი სა­ ხითა და მშვიდი ხმით, თითქოს ნორმალური გარემო იყოს, მიპასუხა:
– თუ გამაწყვეტინებ, ვერასდროს გაიგებ მიზეზებს. მამაშენმა შენი კუნძული ერთ დღე­ღამეში, დიდი წვა­ ლების შემდეგ გაანადგურა, ამის ფასი კი სისხლად და­ უჯდა. ცერერომ ის ერთი ხელის აქნევით დაფერფლა. ჩემთვის რთული იყო ამის მოსმენა, მაგრამ როცა ყველაფერი ჰაერშია და უზღვავ ენერგიას გრძნობ, ემო­ ციები კვდება.

– დარჩენილმა კუნძულებმა ვოას ტერიტორიების დატოვება და მთელი პლანეტის ხელში ჩაგდება გა­ დაწყვიტეს.
– ცერერო რა აზრის არის?
– ცერეროს დავალების გარეშე ნაბიჯსაც არ დგამენ. ამიტომ მეტად სავარაუდოა, ყველაფერი მისი გეგმის ნაწილი რომ იყოს.
– დიახ.
– და როგორ უნდა მოვიქცეთ?
– ნაგრანი უნდა დავამხოთ...
და თავს უკან მოიტარა ხელი წრიული მოძრაობით,
ხუთი თითი გაშალა და ერთმანეთის მიყოლებით ხრი­ და. ყოველი თითის მოხრისას უფრო და უფრო მეტ შვე­ ბას ვგრძნობდი. საბოლოოდ კიდურებში გრძნობა დავ­ კარგე, ავორთქლდი და მის გონებაში გავჩნდი.
არემარე სამოთხეს ჰგავდა. ღრუბლებზე ვიდექი და ჩემ წინ ამომავალი მზის სითბოს შევიგრძნობდი. იმავ­ დროულად, ნარინის ყოველი მოქმედების შესახებ ვი­ გებდი, თითქოს ჩვენი გონება გაერთიანდა. მან ის ადგი­ ლი დატოვა, სადაც ჩვენ ვიყავით, ცაში აიჭრა და თავისი უზარმაზარი და ძლიერი ფრთები გაშალა. ვიცოდი, რომ ფრთები ნამდვილი იყო, მაგრამ როგორ შეძლო მან ეს, ჩემთვის უცნობად დარჩა. ფრთების ყოველი მოქნევა გრიგალს ქმნიდა, ხეებს არხევდა და შიშის ზარს სცემ­ და ყველაფერს, რასაც გადაუფრენდა. თითქოს აფრ­თხილებდა მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ. მივი­ და კუნძულების ცენტრში და აფრინდა ზემოთ. ხელები ასაქნევად მოამზადა, ყველაფრის გასანადგურებლად. ასეთი ძალა არასდროს მენახა. მაგრამ უცებ განათდა სივრცე და გამოჩნდა ცერერო. საშიში სახე ჰქონდა. ნა­ რინს ხელისგული მიაბჯინა, იცოდა, რომ იქ კიდევ ვი­ ღაც იყო. ნარინის სხეული იძულებით დავტოვე, ვიგრ­ ძენი, რომ ძალიან ეტკინა და ციდან მოსწყდა, ზღვისკენ მეტეორივით გაემართა. ცერერომ დაბლა ჩაიხედა, მე ყურადღების ღირსადაც არ ჩამთვალა, მეც მომენტით ვისარგებლე და ნარინის დასახმარებლად გავემართე, ძალიან ჩქარა ვარდებოდა, შემეშინდა, რამე არ დაშა­ ვებოდა. ვხედავდი, როგორ მიექანებოდა წყლის ზედა­ პირსკენ, ხელგაწვდილი მივყვებოდი და ვცდილობდი, სადმე მაინც მივწვდენოდი. იმაზე არ მიფიქრია, მისი დაჭერის შემთხვევაში რას გავაკეთებდი, მაგრამ მისი იმედი მაინც მქონდა. უკან ცერერო მოფრინავდა და და­ მატებით სადარდებელს მიჩენდა. პირველად ვიყენებ­ დი გონების მაგიას და ძალიან მიჭირდა, თან უცნაური მოგონებები ახლდა, თითქოს ჩემში სხვა მე ჩასახლდა. წყლის ტალღა წარმოვიდგინე, რომელიც სამ სვეტად აღიმართა ცერეროს მიმართულებით. თითქოს ჟრუან­ ტელმა დამიარა. მართლაც, სამი წყლის სვეტი ამოვარ­ და წყლიდან და ჩემ ზემოთ აიჭრა, მაშინ მივხვდი, რომ მარტივ ოინს ადვილად დააღწევდა თავს და სამი წყლის სვეტის თავები, რომლებიც ძალიან ახლოს მივიდა ცე­ რეროსთან, ავაფეთქე. დროებით კი მოვიცილე ცერე­ რო, მაგრამ ნარინის დახმარება არ იყო ადვილი საქმე. წყალში ჩავარდა და მეც ჩავყევი, ყველაფერი წითლად შეიღება. ვხედავდი, როგორ ჰქონდა მისი სხეულიდან ძვლებს თავები ამოყოფილი. ზედაპირზე ამოსვლას ვერ შეძლებდა, ხელი შემოვხვიე და ზღვის ის ადგილი წარმოვიდგინე, სადაც ნარინი ჩავარდა, ერთი წამიც არ დამჭირდა, უკვე იქ ვიყავით გაჩენილები, და იმისთვის რომ მყარ ზედაპირზე დამედგა ფეხი, წყლის გარკვეუ­ ლი მონაკვეთი ყინულად ვაქციე. ნარინი ყინულზე და­ ვაწვინე. მისი ძვლების ხრჭიალის ხმა მესმოდა, რომლე­ ბიც ნელ­ნელა თავის ადგილს უბრუნდებოდნენ. ამას რაღაც დრო დასჭირდებოდა, დრო, რომელიც არ გვქონ­ და. ზემოთ ავიხედე და დავინახე ცერეროს ნასროლი წი­ თელი ცეცხლის ალი, ამ ცეცხლს რენირეი ჰქვია, მზეზე ცხელია. არა მგონია, ამაზე ძლიერი ცეცხლის შექმნა ვინმეს შეეძლოს. ნარინის გვერდით მუხლებზე დავდექი და ცეცხლის ალს წყლის ნაკადი ვესროლე, მაგრამ უშე­ დეგოდ, ალი ისეთი ცხელი იყო, წყალი ვერც კი ეკარე­ ბოდა. ამ დროს სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი – სხე­ ულზე ნარინი მომეკრო, მარცხენა ხელი ზემოთ ჰქონდა აწეული, მარჯვენა ხელი კი – დაბლა. ტანით მთელს გულმკერდზე შემეხო და სახე იმდენად ახლოს ჰქონდა, დავიბენი და ავფორიაქდი. ლავანდის სურნელი ასდი­ ოდა. რომ დავფიქრდეთ, რა დროს სურნელისა და დაბ­ ნევის დრო იყო. ყურში მშვიდად და აუღელვებლად, როგორც სჩვევია ხოლმე, ჩამჩურჩულა: „ეს რემიტეცუს ცეცხლის ხელოვნებაა, ყველაზე ძლიერი და სასტიკი, რაც კი ცეცხლს უარსებია“. როცა რემიტეცუ მოგხვდება, არ დაგწვავს, არ მოგკლავს, მაგრამ იქამდე გაწამებს, სა­ნამ ჭკუიდან არ შეგშლის, ძვლებს არ დაგიმსხვრევს და სისხლს სანამ არ აგიდუღებს. თეთრი ფერის ალი იყო. ზოგჯერ მუქი ლურჯი დაჰკრავდა. ამ ორი ცეცხლის გა­ ერთიანებამ ისეთი საოცარი პეიზაჟი დახატა, არასდ­ როს დამავიწყდება. მთელი ცა ათასფრად გაფერადდა. რემიტეცუ სპეციფიკურ ხმასაც გამოსცემდა, ზუოდა და ვიშვიშებდა. ნარინის თვალები კაშკაშებდა, თმა ჰაერში ნავარდობდა, სწორედ მაშინ შევნიშნე, რამდენად ლამა­ ზი იყო თავისი მწვანე თვალებითა და მუქი იასამნისფე­ რი თმით, რომელსაც მზის სხივების მონაცვლეობასთან ერთად, ზოგ ადგილას შავი ფერი დაჰკრავდა და ბო­ ლოებში – მუქი ლურჯი, ზოგჯერ მწვანეც. თეთრი მოკ­ ლესახელოებიანი, ოდნავ გრძელი მაისური ეცვა, შავი შორტები და გრძელი, სადღაც მუხლს ზემოთ ­ თავისი თმის ფერის მოსასხამი ან ჟაკეტი, რომ ვერ მიხვდები, რა არის. ირგვლივ ათასი ფერია და უდიდესი მაგიის ჯა­ დოქრები იბრძვიან ­ საოცარი სანახაობა იყო. ნარინმა ხელი მკრა, გვერდით გადამაგდო, თვითონ ფეხი მოუქ­ ნია ქალბატონს და ფეხიდან რაღაც უხილავი ტალღა ისროლა, ისეთი ხმა ჰქონდა, თითქოს რაღაც აფეთქ­ და. ცერერო მოშორებით გადაისროლა და მე მითხრა: „დატოვე სამი კუნძულის ტერიტორია და შორს გაიქეცი, დღის ბოლომდე მეც მოვალ“. გავიქეცი, შორს გავიქეცი. ის იყო, კუნძულები უნდა დამეტოვებინა, როცა დავინა­ ხე, როგორ გასდიოდა ცერეროს შავი კვამლი. მივხვდი, რომ საქმე რთულად იყო და ნარინს ჩემი დახმარება არ აწყენდა. რადგან მეც გონების მაგია მქონდა, დიდი შე­ მართება მომეცა. ხელებიდან და ფეხებიდან ცეცხლი გამოვტყორცნე და ნარინისკენ ისეთი სიჩქარით გავფ­ რინდი, თვითონაც არ მჯეროდა. აინთო ნარინი, სისხლი უნათებდა, თვალები მწვანედ კაშკაშებდა, მისი გრძელი და სწორი თმა, რომელიც მხრებს ბოლომდე ვერ ეხე­ ბოდა, ჰაერში იყო აწეული, კბილებიც კი ანათებდა და ფრჩხილებზე აღარაფერს ვიტყვი. არსაიდან შავი ოქ­ როს გვირგვინი დაედგა თავზე, ფერადი ქვებით მოჭე­ დილი. ტანსაცმელიც შეიცვალა, შავი და ალაგ­ალაგ ოქროსფერი ზოლებით მორთული მანტო არაფრისგან შეიკერა და ისე მოიხდინა, ვითომც არაფერი. ხელში კი ლეგენდარული ნარინის კვერთხი აიღო, ახლა მივხვდი, რატომ ჰქვია მას ნარინი. მოიმარჯვა ეს კვერთხი და ცე­ რერო ისე გაიქნია, ვითომ ბუზი მოუგერიებია. ეს მოქნე­ ული ცერერო მე მომხვდა და ორივენი ქალაქის აერო­ პორტში, პირდაპირ ასაფრენ ბილიკზე დავენარცხეთ. ორივე სწრაფად წამოვდექით და ერთმანეთს ელექტ­ როსხივი ვესროლეთ. ამ სხივში მაღალი ძაბვა გადის და ძალიან ძნელია, სროლისას სწორი ზოლი გაავლო. ჩვენმა სხივებმა მთელი აეროპორტი მიწასთან გაასწო­ რა, ისევე როგორც ჩვენი ძალები. უცებ სრულიად შე­ მაძრწუნებელი რამ მოხდა.

ნარინმა მოიქნია თავისი კვერთხი და ჩაასო ოკეანეს გულში, თითქოს ჯავრი იყარა იმ ყველაფრისთვის, რაც ამ სამეფომ მოიტანა. კვერთხის ძალა დიდი არის და მი­ ზეზად ამისა, ამოხეთქა ტალღამ მძვინვარემ, ტალღამ, რომელიც შეეჯახა ნაპირებს და მოშალა ჯებირები. შემ­ დეგ ნარინმა მოიქნია ხელი და ისედაც გამძვინვარებუ­ ლი წყალი ჰაერში ასწია. ამ ყველაფერს ვიოლინოს ხმა ერთვოდა. მთელი ოკეანე ჰაერში ავარდა და გასცდა ღრუბლებით შემოსილ მთებს, გადაეფარა ყველაფერ ხილულს ზემოდან და ჩამოინთქა ოკეანე ციდან. ჯერ მთები ჩამოიშალა, შემდეგ შენობები. ამოწყდა ყოვე­ ლივე მოძრავი ხმელეთზე და საბოლოოდ წაიშალა ყო­ ველი კვალი რაიმეს არსებობისა და დაიღუპა ჰანიბელ რინინი.