სანატორიუმი
მგონი ზაფხულს ჯერ სანახევროდაც არ ჩაუვლია. ჩემოდანი ძალიან მემძიმება. ახლა ავტობუსის საბარგულში დევს, წონაზე სანერვიულოც არაფერი იქნებოდა, მაგრამ მაინც ვღელავ, რადგან გაჩერებაზე არავინ მელოდება. ჩემოდანში რეზინის ბოტები მიდევს, პალტო, თხუთმეტი წყვილი წინდა, იმდენი სვიტერი, რამდენიც საჭიროა, სავარჯიშო კოსტიუმი, საბანაო კოსტიუმი, რეზინის ჩუსტები – ყველაფერი, რაც ოცდაცამეტი დღით გაპენსიონერებულს შეიძლება დასჭირდეს შემოდგომაზე. ვფიქრობ, ყველაფერი ზუსტად ისე იქნება, როგორც წარმომიდგენია, ოფლს გამადენენ, დამზელენ, მაბურთავებენ, ამწონიან, დამწონიან, ბოლოს ჩავალაგებ ისევ ბარგი-ბარხანას უკან დასაბრუნებლად, ჩემოდანი ისევ მძიმე იქნება, ჯერ მარტო რამდენსაც ბოტები იწონის, უფრო მეტის აწევა აკრძალული მაქვს, მაგრამ რაღაცნაირად ხომ უნდა დავბრუნდე, ამიტომ ჩავაწყობ ყველაფერს ამ ჩემოდანში, გზაში კი კიბე შემხვდება და მთელი ეს ოცდაათი დღე ვერც ერთი მარგალიტის აბაზანა ვერ ჩამორეცხავს, სამყაროს მთელი ჭუჭყი ვერ მოერევა ჩემს შემოდგომის ტვირთს. ჰოდა, ვფიქრობ ახლა: იქნებ, დაბრუნების დრო რომ მოახლოვდება, ჩემოდანი ფოსტით გავგზავნო, შინ დავბრუნდები და საფოსტო ყუთში შეტყობინება დამხვდება, მაგრამ არ შემეშინდება, რადგან მეცოდინება, რომ ეგ ჩემი ჩემოდანია, ფოსტით გამოგზავნილი. საშიში არაფერია, ჩემს ძმას ან ვინმე სხვას დავურეკავ. სულერთია, ვის, მთავარია, მანქანა ჰყავდეს და კუნთები ჰქონდეს, და ცოტა დრო ჩემთვის, ვინმე ამომათრევინებს ამ ჩემოდანს, გამეღიმება, ხუმრობით ცოტა თავს მოვისაწყლებ, რა საპყარი გავხდი-მეთქი, ლუდს ან ყავას დავალევინებ და ეგაა. ავტობუსი მაჯანჯღარებს, გასაბერ ბალიშს ვისწორებ, რაღაც ისეთია, ძალიან დაგრეხილი ბანანის ფორმისა, ეს ბანანი ყელზე მაქვს მჭიდროდ მომდგარი და ჩემთვის ვფიქრობ:
– ორი საათიც და ჩავალთ, სამყარო არც ისეთი უკიდეგანოა, ბოლოს და ბოლოს. თვალებს ვხუჭავ, მსიამოვნებს. ეს ყოველთვის პატარა თავგადასავალივითაა, ვფიქრობ ჩემთვის, რამდენ ვიღაცას ვერ გავიცნობდი, ეს რომ არა, თან ერთ თვეზეა ლაპარაკი, ერთი თვე უსასრულობა არ არის. ვარშავაში კი შემოდგომა ნიშნავს წუმპესა და ბეტონს, ჩიეხოჩინეკში სიმწვანე მაინც დამხვდება, ალაგ-ალაგ ნაირფრად დაწინწკლული. არა, ისედაც, ყველაფერს მოახერხებ, ყველაფერს მოახერხებ. ცოტა გულღია უნდა იყო, ეგ უნდა ისწავლო, უნდა ისწავლო, ჯერ მარტო რამდენ ჟურნალში წაგიკითხავს ეგ, ჩემოდანს კიდევ უკანა გზაზე ფოსტით გამოვუშვებ და ეგაა. ძრავის თახთახი მთელ ტანში მიჯდება. და უცებ, მოულოდნელად, ამ შუა ჯაყჯაყში, თვალდახუჭულს, ბალიშში ჩაფლულს, თითქოს ავტობუსიდან, ღრუბლებიდან და ციდან, აი, ეგრე, უბრალოდ, ამ ჩემს თავშიც იბადება აზრი, რომ ფოსტის შენობამდეც ისეთი კიბეები მექნება ასავლელი, როგორიც ავტობუსის გაჩერებამდეა.
ავტობუსიდან ჩავდივარ. არ ვიცი, რომელ მხარეს უნდა წავიდე. გვერდით მიდგას ქალი, რომელმაც, მგონი, ჩემსავით არ იცის გზა. იმავე ავტობუსიდანაა, მაგრამ ჩემოდანი აქვს ჩემსაზე პატარა. ვფიქრობ ჩემთვის, იქნებ უფრო ცოტა ხნითაა ჩამოსული-მეთქი. ხელში მიმართვის ფურცელი უჭირავს, ისეთი, ჩანთაში რომ მიგდია. მიახლოვდება.
– შემთხვევით, ხომ არ იცით, როგორ მივიდე პოლონელ მასწავლებელთა კავშირის სანატორიუმამდე?
მოკლე თმა აქვს, ფერფლისფერი, ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსი იქნება, მაგრამ ისე გამოიყურება, თითქოს დეიდაჩემია. ალბათ ფირუზისფერი ჟაკეტის ბრალია. ფირუზისფერი ჟაკეტისა და უცნაური სერიოზულობის, რომელიც მისგან მოდის. ვუღიმი. ადამიანმა არასდროს იცის, როდის დასჭირდება ვიღაცის დახმარება. ფეხებს უკან, ავი ძაღლივით, ჩემი დიდი ჩემოდანი მორახრახებს.
– სამწუხაროდ, არ ვიცი, მაგრამ მეც, ასე ვთქვათ, იქამდე უნდა ჩავაღწიო. ყოველი შემთხვევისთვის ისევ ვუღიმი.
– რატომ, „ასე ვთქვათ“? – მეკითხება ეს ქალი.
ვფიქრობ: ნეტავი თუ არსებობს პასუხი ასეთ კითხვებზე, იმიტომ, რომ მე ცოტა ეჭვი მეპარება, უბრალოდ ასე ვიცი თქმა, „ასე ვთქვათ“, რადგან პირველივე წინადადებიდან ხუმარა და საყვარელი მინდა გამოვჩნდე. ჩვევაა, ასე ვთქვათ, თავის დაპატარავების, სხვა არაფერი.
– ჩვევა მაქვს ასეთი. ენობრივი, – ვეუბნები. – სხვა არაფერი. არადა, ინტერნეტში შევიხედე სახლიდან გამოსვლის წინ.
რუკაზე ისე ჩანდა, რომ ძირითადად სულ მარცხნივაა სასიარულო, მერე კი თითქმის იქვეა. – ვუღიმი, რადგან რაკი „ა“ ვუთხარი, ვგრძნობ, ახლა ვალდებული ვარ, „ბ“-ც მივაყოლო, ბოლომდე ასე ვივლით, ვხედავ, სანამ სანატორიუმს მივაღწევთ.
– აჰ, წავედით მაშინ, – მეუბნება, – ერთად სჯობს სიარული, – ამატებს, მაგრამ ეგრე ადვილად ვერ მარწმუნებს.
ისედაც ერთად მივდივართ. უკან, სევდიანი დინოზავრივით, ფეხის თრევით მოგრიხინებს ჩემი ჩემოდანი. იმ ქალს ჩემსაზე იმდენად პატარა ჩემოდანი აქვს, რომ ისევ ვიწყებ ფიქრს:
განა ნორმალური არ არის, შემოდგომაზე ქალაქიდან რომ გადიხარ, ბოტებიც თან წაიღო? ხომ შეიძლება, გასეირნება მოგინდეს?
– დიდი ხნით ჩამობრძანდით? – მეკითხება.
– მთელი თვით. მიმართვაში ასე მიწერია. – თქვენ?
– მეც მაგდენით.
აჰა, გავარკვიეთ, ესე იგი, არანაკლები ხნით ყოფილა ჩამოსული, ესე იგი,
ჩუქება
